Μάθημα ισορροπίας!

Κάθε φορά που μου συμβαίνουν περίεργα πράγματα υπάρχουν δύο εκδοχές, ή θα αποκλειστώ από όλους και απ’ όλα ή θα προσπαθώ να ξεσπάσω, να μειώσω την εσωτερική μου ένταση ή καλύτερα αναταραχή, μπέρδεμα…

Μόνο περίεργα πράγματα μου συμβαίνουν τον τελευταίο χρόνο και σ’ αυτή την περίπτωση επέλεξα την πρώτη εκδοχή. Τόσο απλή, ανώδυνη, ακίνδυνη…. για τους άλλους.

Κάποιος παρατηρητής βλέποντας την πορεία της ζωής μου αυτόν τον τελευταίο χρόνο δεν θα έβλεπε και τίποτα περίεργο εδώ που τα λέμε. Ό,τι γινόταν δεν φαινόταν με γυμνό μάτι.

Ή μάλλον όχι με το μάτι εκείνο που παρατηρεί από μακριά έτοιμο να σχολιάσει ή να κρίνει αλλά όχι να απλώσει το χέρι ή να βοηθήσει ή να καταλάβει ή να δικαιολογήσει.

Ένιωσα μπλεγμένος, κουρασμένος, απηυδισμένος! Με τάσεις αυτοκαταστροφής ίσως. Όταν φτάνεις σε ένα σημείο που καλείσαι να πάρεις σημαντικές αποφάσεις που ίσως και να καθορίσουν τη ζωή σου από δω και πέρα απλά παθαίνεις κάτι σαν παροξυσμό.

Λένε ότι οι μαθητές στα 18 δεν μπορούν αποφασίσουν με σιγουριά για το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν για μια ζωή γιατί είναι μικροί. Μέγα λάθος.

Ή όπως λέω πιο συχνά "μπούρδες"!

Όταν πρέπει να πάρεις μια σοβαρή απόφαση που θα καθορίσει από τότε κι έπειτα κάθε σου βήμα δεν έχει σημασία αν είσαι 18 ή 30 ή 50… Όσο κι αν ζυγίσεις τα καλά και τα κακά, όσο σοφό και λογικό κι αν σε έχει κάνει η ζωή κι η εμπειρία σου μερικές αποφάσεις είναι ρίσκο.

Πότε κανείς δεν ξέρει… Οι μεγαλύτερες αποφάσεις της ζωής μας είναι ρίσκο…

Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου είναι να αγνοήσεις τα σημάδια μιας λάθος απόφασης έγκαιρα. Και σε τι έγκειται το σωστό και το λάθος; Αν όλα δείχνουν ότι έχεις πάρει τη σωστή απόφαση με μόνη λεπτομέρεια ότι ακροβατείς μεταξύ λογικής και παράνοιας; Κι αν έχεις επιλέξει να παίρνεις στη ζωή σου την ευτυχία σου σε δόσεις… διακεκομμένα…;

Όλοι περνάμε φάσεις στη ζωή μας που «τραβάμε ζόρι»… το πρόβλημα είναι αν αυτό συμβαίνει σε τακτά χρονικά διαστήματα. Μπορώ άραγε να ισορροπήσω χωρίς να πέσω; Κι αν πέσω πόσο σοβαρό θα είναι το πλήγμα; Την πρώτη φορά που «τράβηξα ζόρι» απέτυχα παταγωδώς στο μάθημα ισορροπίας και τώρα η εξέταση επαναλαμβάνεται. Κι εκεί που λέω το ‘χω ξαφνικά φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρω ξανά και ξανά και ξανά.

Νιώθω πιο μεγάλος, πιο συνειδητοποιημένος… Έπαθα και έμαθα στην πρώτη μου ανοιχτή σύγκρουση με τον εαυτό μου και την έκθεσή του στο τεντωμένο σχοινί. Τον έριξα στο κενό… τόσος χρόνος χαμένος μαζεύοντας τα κομμάτια στα οποία έσπασε πέφτοντας.

Κι ακόμα αμφιβάλλω ότι τα βρήκα όλα. Λάθος τακτική ισορροπίας βλέπεις.

Να προσπαθείς να ισορροπήσεις συγκεντρωμένος στους εξωτερικούς παράγοντες, στο "κοινό" σου που σε παρακολουθεί και αγνοώντας την εσωτερική συγκέντρωση στον εαυτό σου. Σίγουρη μέθοδος αποτυχίας! Και τώρα ξανά πάνω σ’ αυτό το ίδιο σχοινί χωρίς να ξέρω αν νιώθω έτοιμη ξανά, χωρίς να έχω συνέλθει από την προηγούμενη πτώση προσπαθώ να περάσω αλώβητη στην απέναντι μεριά.

Και αυτή τη φορά η τύχη είναι με το μέρος μου και οι συνθήκες και οι άνθρωποι. Αλλά κάπου στο βάθος δεν ξέρω, δεν μπορώ να ξέρω, αν είμαι κι εγώ με το μέρος μου. Φοβάμαι… απλά φοβάμαι τη συνέχεια… τις συνέχειες. Δεν ξέρω αν πρέπει να σκεφτώ εμένα ή… Κι αν σκεφτώ εμένα πόσα αντέχω να χάσω για να μη με χάσω; Κι αν δεν σκεφτώ εμένα, πόσα αντέχω να χάσω από μένα;

Οι μεγάλες αποφάσεις είναι ρίσκο κι εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω ένα ΤΕΛΟΣ ή να διαιωνίσω μια «επώδυνη» ζωή για να σώσω όσο μεγαλύτερο μέρος μπορώ από τον εαυτό μου.

Κι αν όλα αυτά μοιάζουν λόγια χωρίς ειρμό και λογική τουλάχιστον κράτα ότι τώρα θα μείνω στη δεύτερη εκδοχή, το ξέσπασμα. Το βρίσκω πιο λογική, πιο επιτυχημένη τακτική ισορροπίας σε ένα σχοινί που εύχομαι με τα χρόνια αντί να φθείρεται να γίνεται πιο στέρεο. Σαν στέρεο έδαφος κάτω από ασταθή πόδια!