3 πράγματα που δεν πρέπει να λέμε στα παιδιά μας.

Πόσες φορές δεν θυμώσαμε με τους γονείς μας όταν μας έλεγαν να μην κάνουμε κάτι ή όταν μας έκαναν αστεία που εμείς δεν καταλαβαίναμε; Κι όμως όταν γίναμε και εμείς γονείς τα επαναλαμβάναμε. Τελικά τι πρέπει να διορθώσουμε;

1. Είσαι το εξυπνότερο/καλύτερο παιδί.
Θέλοντας να επιβραβεύσουμε το παιδί μας πολλές φορές λέμε είσαι το εξυπνότερο, το καλύτερο ή το ομορφότερο παιδί. Έτσι του δημιουργούμε την αίσθηση ότι δεν υπάρχει κανένας καλύτερος από εκείνο. Μεγαλώνοντας, όμως, θα συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι πιο καλοί, πιο όμορφοι και πιο έξυπνοι.
Και τότε θα του είναι δύσκολο να το διαχειριστεί και να δεχτεί πως υπάρχει κάποιος καλύτερος. Ελλοχεύει λοιπόν ο κίνδυνος να πιστέψει είτε πως αξίζει μόνο εκείνο και κανένας άλλος ή ακόμα και το αντίθετο, πως αν δεν είναι εκείνο το πιο σπουδαίο τότε δεν αξίζει καθόλου.
Καλύτερα θα ήταν λοιπόν να λέμε στα παιδιά μας “είσαι πολύ έξυπνος” αντί “ο πιο έξυπνος”, “είσαι πολύ όμορφη” αντί “η ομορφότερη”, για να αναγνωρίσουν έτσι και την δική τους αξία αλλά και των άλλων παιδιών.

2. Δε σ’ αγαπώ!
Πολλές φορές κάνουμε αστεία στα παιδιά όπως θα κάναμε και σε ένα μεγάλο. Υπάρχει όμως σημαντική διαφορά στο πώς τα αντιλαμβάνονται ένας ενήλικας από ένα παιδί. Το παιδί παίρνει στα σοβαρά ό,τι του λέμε και δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι πρόκειται για ένα αστείο. Λέγοντάς του αν δεν μας πάρει αγκαλιά ή δεν μας δώσει ένα φιλάκι, ότι δεν το αγαπάμε ή ότι θα φύγουμε και θα το αφήσουμε, του δημιουργούμε την ανασφάλεια ότι θα το εγκαταλείψουμε αν δε μας κάνει τα χατίρια. Γνωρίζει πως δεν μπορεί να είναι πάντα τέλειο απέναντί μας και έτσι μένει με το άγχος ότι αν κάνει κάτι που θα μας δυσαρεστήσει εμείς δε θα το αγαπάμε πια.

3. Μη!
Κάθε φορά που λέμε σε ένα παιδί “μη κάνεις κάτι”, είναι σαν να του λέμε “κάντο”. Πολλές φορές για να το προστατέψουμε του λέμε “μη αυτό”, “κακό” το άλλο, καταλήγοντας να ακούει μόνο “μη” χωρίς να ξέρει το γιατί. Πρέπει πάντα να εξηγούμε στα παιδιά για ποιο λόγο τα αποτρέπουμε να κάνουν κάτι. Έτσι θα καταλαβαίνουν σιγά-σιγά από μόνα τους, ότι δεν τους αρνούμαστε να κάνουν κάτι άνευ λόγου και αιτίας, σαν να τα τιμωρούμε άσκοπα, και θα αρχίσουν να αναπτύσσουν τη δική τους κριτική ικανότητα και να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό.