Η εμφάνιση της θρησκείας

Μια κοινωνιολογική προσέγγιση

Όταν η θρησκεία αναγνωρίστηκε και θεσπίστηκε από την πολιτική εξουσία, η "δουλειά" της δεν ήταν η σύνδεση του ανθρώπου με τον "θεό", ήταν ο έλεγχος της σχέσης του με αυτόν. Τα αρχαία χρόνια η ανθρώπινη γνωσιολογία ήταν ριζικά διαφορετική, απλά γιατί ήταν διαφορετική η δομή της κοινωνίας, σε όλα τα επίπεδα. Ήταν ανοιχτές στη γνώση, χωρίς δικαιώματα και προνόμια, γιατί οι άνθρωποι ήξεραν εκ πείρας ότι έτσι η κοινωνία μπορεί να επιβιώσει - η άλλη "επιλογή" είναι η κατάλυση των κοινωνικών δεσμών "λόγω ανωτέρας βίας", η βασική λογική της εξουσίας. Όπου και όταν αυτό συνέβαινε, οι κοινωνίες προσαρμόζονταν στις μεταβαλλόμενες συνθήκες, φυσικές και ανθρωπογενείς, κι έτσι εξελίσσονταν ο πολιτισμός. Ο άνθρωπος ένιωθε τον εαυτό του ως μέρος του κόσμου του, η θεότητα ήταν αναπόσπαστο μέρος της πραγματικότητάς του, και του ίδιου του του εαυτού. Ένιωθε τη θεότητα, στο σώμα, στο μυαλό, και στους άλλους γύρω του. Ο "θεός" ήταν ποιητική έκφραση για τη θέση του στον κόσμο, μεταφυσική έκφραση για την κατανόηση του φυσικού κόσμου. Οι αρχαίοι ελληνικοί θεοί ήταν ποικίλες εκφράσεις των φυσικών ενεργειών, που θύμιζαν στον άνθρωπο τη συμμετοχή του στην κοσμική ενέργεια. Ο αρχαίος άνθρωπος δεν διαχώρισε τον εαυτό του από την θεότητα. Θα ήταν αδιανόητο για αυτόν να θεωρήσει τη θεότητα εξωτερική δύναμη, έξω από τον εαυτό του. Ήταν ο ίδιος θεός, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, δεν μπορούσε να σκεφτεί διαφορετικά. Η ίδια του η φύση ήταν η θεότητά του.

Όσο ο πολιτισμός προχωρούσε μαζί με την αστική ανάπτυξη, δυνάμωναν οι πρακτικές ανάγκες της αναγκαστικής συμβίωσης ανθρώπων πολλών και διαφορετικών μεταξύ τους, και η ανάγκη ελέγχου του πλήθους. Ο αστικός άνθρωπος όλο και ξέκοβε από τη φύση. Η εξουσία δεν είχε άλλη επιλογή, παρά να επιβληθεί με τη δύναμη της επιβολής στο όνομα πρακτικών αναγκών. Για να ελέγξουν οι ηγέτες το πώς οι άνθρωποι συμπεριφέρονται, έπρεπε να ελέγξουν το πώς σκέφτονται. Πήραν έτοιμες αρχαίες διδασκαλίες και παραδόσεις, και τις μετέφρασαν σε νόμους και θεσμούς που έπρεπε πλέον να επιβληθούν, αφού πρώτα τις προσάρμοσαν στη βασική αρχή του εξωτερικού αιτίου - δηλαδή η θεότητα δεν πηγάζει από την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη αλλά υπάρχει έξω και πριν και πάνω από αυτήν ως ανώτερη βούληση στην οποία οι άνθρωποι πρέπει να υπακούν. Αυτή η αλλαγή πρωτοεμφανίστηκε όχι στις ανοιχτές κοινωνίες του μεσογειακού κόσμου -ελεύθερο κοινωνικό μοντέλο- αλλά στις ανατολικές κλειστές εξουσιαστικές κοινωνίες -δεσποτικό κοινωνικό μοντέλο. Είπαν στον άνθρωπο, ο θεός είναι κάπου εκεί έξω, σε έφτιαξε, είσαι κατασκευασμένο εξάρτημα, πρέπει να υπακούς, είσαι μειονεκτικός, προβληματικός, εξαρτημένος, υποτελής, ένοχος, αμαρτωλός, έχεις ανάγκη σωτηρίας, έχεις ανάγκη το ιερατείο, τη θρησκεία, τους παπάδες, τους ναούς.

Αυτά δε θα τολμούσε κανείς να τα πει σε έναν αρχαίο Έλληνα, γιατί θα τον έπαιρνε ο διάολος. Αυτό θα ήταν η χειρότερη προσβολή κατάμουτρα στο ανθρώπινο πρόσωπο. Η ιστορία έδειξε ότι το θρησκευτικό μοντέλο υποταγής αποδείχτηκε αποτελεσματικό. Τα χειριστικά κοινωνιοπαθή στοιχεία κατασκεύασαν τις τρεις μεγάλες ανατολικές θρησκείες -ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, μωαμεθανισμός- και έκαναν εξαιρετική δουλειά, ως διαταραγμένες προσωπικότητες με εξαιρετική πονηριά στον ψυχολογικό χειρισμό ακολούθησαν πιστά τις παραδοσιακές τεχνικές ελέγχου της μάζας. Έκαναν τις ανθρώπινες κοινωνίες πράσινο χαλί στην πολιτική εξουσία, και με αντάλλαγμα μπήκαν στον κρατικό κορβανά. Ο συνδυασμός φόβου και ενοχής έγινε το απόλυτο εργαλείο καθυπόταξης του ανθρώπου, και η πολιτική εξουσία πάντα προστάτευε τα ιερατεία για την εκπαίδευση του ανθρώπου από τα γεννοφάσκια του στην υποταγή, την ανοχή, τη δουλεία, την εκμετάλλευση.

Η θεότητα δεν είναι σε βιβλία, ναούς, τελετές. Είναι μέσα σου, αυτή είσαι εσύ, εσύ είσαι αυτή. Στο σώμα σου, στο νου σου, στην ανάσα σου, στον σεβασμό του εαυτού σου και των άλλων, στην ηρεμία του μυαλού σου, στην φύση και στον κόσμο, σε όλα όσα σε περιβάλλουν, και σε όλους όσους σε περιτριγυρίζουν. Η πραγματική αφύπνιση δεν έρχεται από έξω, αλλά από μέσα, από τη μνήμη του ίδιου σου του εαυτού. Εσύ ο ίδιος είσαι θεός, και γίνεσαι θεός με τη μνήμη του εαυτού του. Αυτή ήταν η πυρηνική φιλοσοφία του αρχαίου Έλληνα, του σκεπτόμενου ανθρώπου που βίωνε ότι η κατανόηση του εαυτού σου συμβαδίζει με την κατανόηση του κόσμου σου. Του κόσμου εκείνου που είναι ο ίδιος κόσμος με τον κόσμο των άλλων. Ο αρχαίος Έλλην προσπαθούσε να καταλάβει τον φυσικό κόσμο σκεπτόμενος μεταφυσικά, όχι υπερφυσικά. Έτσι ξεκίνησαν οι ανθρώπινες αξίες, φιλοσοφία, επιστήμη, μύθος, ιστορία πολιτισμός. Αυτά τα ξέρουν καλά οι πονηροί ανατολίτες μουλάδες, γι΄ αυτό λυσσάζουν και αναθεματίζουν τον ελληνισμό, ξέρουν ότι το ελεύθερο μοντέλο σκέψης είναι η χειρότερη απειλή για το δικό τους εξουσιαστικό μοντέλο. Στον αρχαιοελληνικό κόσμο υπήρχαν θεοί χωρίς θρησκείες, όπως και υπήρχαν άνθρωποι χωρίς δούλους. Εννοείται βεβαίως, όχι σε όλες τις περιπτώσεις, όχι σε όλες τις κοινωνίες, όχι σε όλες τις εποχές, όχι σε όλες τις συνθήκες, υπήρχε όμως μια μυθική και ιστορική και πολιτιστική μνήμη ανόθευτη και διαθέσιμη σε όσους την έψαχναν. Σήμερα στις υποταγμένες κοινωνίες της ψευτιάς και μετά από αιώνες συστηματικής διαστροφής από τους εξουσιαστές αυτή η μνήμη έχει σχεδόν χαθεί. Υπάρχει, όσο υπάρχει, όχι ως συλλογική αξία αλλά ως ατομική προσπάθεια στην έρευνα της αλήθειας. Της αληθινής αλήθειας. Όχι της ψεύτικης αλήθειας από τους μαυροφορεμένους ανατολίτες ψευταράδες.

ΠΕΡΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ – ΑΘΕΙΑ

Από τα αρχαία χρόνια βλέπουμε μια μεγάλη ανάγκη των ανθρώπων να δημιουργούν θεούς, να τους τιμούν και να τους σέβονται. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ποιοι είναι στ’ αλήθεια οι λόγοι και ποια τα κριτήρια στην δημιουργία μιας νέας θρησκείας; Αυτά είναι δύο από τα πολλά ερωτήματα που θα προσπαθήσω να απαντήσω στο άρθρο.

Πολλοί έχουν την στερεότυπη άποψη πως στα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι είχαν μια τυφλή υπακοή προς τις λατρείες τις εποχής τους. Ωστόσο δεν συμφωνώ απόλυτα με αυτή την άποψη. Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί πως, για παράδειγμα οι αρχαίοι Έλληνες, δεν είχαν έστω και μια αμφιβολία για την ύπαρξη θεών; Κανείς. Λέγοντας κάτι τέτοιο αφήνεται να εννοηθεί πως η αρχαιότητα ήταν μια ”σκοτεινή” περίοδος, κάτι που όμως είναι λάθος. Κι αυτό γιατί στην αρχαία Ελλάδα συναντάμε όχι μόνο την αμφιβολία για την ύπαρξη θεών, αλλά (έστω και σε πολύ μικρό ποσοστό) την αθεΐα. Θα υποστηρίξω αυτά που ανέφερα με την επόμενη ιστορία.

Όταν ο Διαγόρας της Μήλου, που του δόθηκε το παρατσούκλι Άθεος, ήταν στην Σαμοθράκη, επισκέφθηκε το ιερό των Μέγα Θεών, το οποίο τιμούσαν κυρίως σαν τον προστάτη των ναυτικών σε κίνδυνο. Σε αυτήν την περίπτωση ένας φίλος τον ρώτησε: “Εσύ που πιστεύεις ότι οι θεοί δεν νοιάζονται για τους ανθρώπους, δεν βλέπεις από την τεράστια ποσότητα των ζωγραφισμένων ιερών πλακών πόσοι άνθρωποι σώθηκαν από την βία της καταιγίδας μέσω των προσευχών και των όρκων τους και έφτασαν σώοι μέχρι το λιμάνι;” Ο Διαγόρας, απάντησε “είναι επειδή οι άνθρωποι που ναυάγησαν και πέθαναν στη θάλασσα δεν ζωγραφίζουν πουθενά” Το ανέκδοτο καταγράφηκε από τον Κικέρωνα και αποτελεί μια μεγάλη βοήθεια στο ότι, δηλαδή, αν και σε πάρα πολύ μικρό ποσοστό, συναντάμε την αθεΐα στην αρχαιότητα.

Σε ένα τεράστιο ποσοστό συναντάμε την αμφιβολία. Ο αρχαίος Έλληνας λειτουργούσε με την άποψη “φύλα τα ρούχα σου, για να ‘χεις τα μισά”. Ο αγρότης, ο οποίος έκανε τακτικά θυσίες στην Δήμητρα, δεν σημαίνει απαραίτητα πως είχε μια τυφλή πίστη σ’ αυτήν, αλλά ότι πολύ απλά δεν ήθελε να ρισκάρει να έχει μια κακή σοδιά.

Οι θυσίες ήταν κάτι ανάλογο με τα σημερινά γιορτινά τραπέζια. Όπως, λοιπόν, στην σημερινή εποχή χρησιμοποιούμε τα Χριστούγεννα σαν μια ευκαιρία να μαζευτούν σε ένα τραπέζι όλοι οι φίλοι και οι συγγενείς, έτσι και στην αρχαιότητα οι θυσίες ήταν μια καλή ευκαιρία να μαζευτούν πολλοί γνωστοί άνθρωποι σ’ ένα μέρος, να συνομιλήσουν, και φυσικά να φάνε, αφού το θυσιαζόμενο ζώο ασφαλώς δεν πετιόταν παρά σε ορισμένες περιπτώσεις, οπού καιγόταν ένα μόνο κομμάτι του. Κάτι καθόλου τυχαίο, καθώς ήταν η μερίδα, που αναλογούσε στην θεότητα.

Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας θα πρέπει να ειπωθεί πως, όπως και σήμερα, το μεγαλύτερο ποσοστό όντως πίστευε στην ύπαρξη των θεών. Ήθελε να ξέρει πώς υπάρχει κάτι ανώτερο απ’ αυτόν. Ένας άγρυπνος φρουρός, ο οποίος δεν θα αφήσει να συμβεί τίποτα κακό στους υποστηριχτές του. Ένας τελευταίος λόγος που θα μπορούσε να ωθήσει έναν άνθρωπο στο να γίνει μέρος μιας λατρείας ήταν η ανάγκη του να νιώσει ότι ανήκει κάπου. Ότι είναι μέρος μιας ομάδας ανθρώπων, η οποία ομάδα στέκεται πλάι του. Γι αυτό και βλέπουμε ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι άνηκαν σε κάποιου είδους ομάδας, στις οποίες μπορούσε ο καθένας (αν βέβαια τηρούσε τις προϋποθέσεις) να γραφτεί, πληρώνοντας φυσικά ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό, γιατί όπως και να ’χει θρησκεία και λεφτά πάνε πάντα πακέτο.Πως δημιουργείται μια θρησκεία

Ασφαλώς μια θρησκεία ή λατρεία δεν δημιουργείται από την μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται μεγάλη προετοιμασία. Το απαραίτητο όμως στοιχείο είναι ο σωστός χρόνος, στον οποίο θα κάνει την εμφάνιση της. Αυτός άλλωστε είναι και το κύριος τρόπος διαμόρφωσης μιας θρησκείας.

Κάθε θρησκεία ή λατρεία διαμορφώνει τα χαρακτηριστικά της ανάλογα με το θρησκευτικό κενό που υπάρχει εκείνη την εποχή. Έτσι βρίσκει τι λείπει από την θρησκευτική ζωή και το υιοθετεί, αποκτώντας οπαδούς σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο χριστιανισμός, ο οποίος εδραιώθηκε σε μια εποχή όπου, άλλες θρησκείες βρίσκονταν σε παρακμή, με μια ανάγκη από μεγάλες μερίδες προβάτων για θρησκευτική ανανέωση.

Επίσης ένα ακόμα δυνατό σημείο του χριστιανισμού ήταν ότι δεν δεχόταν την εξουσία των τότε αυτοκρατόρων, κάτι που έλκυε πολλούς ανθρώπους. Σε πολύ γενικές γραμμές το θρησκευτικό κενό και πολλά τρικ προπαγάνδας χρησιμοποίησε ο χριστιανισμός για να εδραιωθεί στην θρησκευτική ζωή των ανθρώπων. Αυτονόητο είναι βέβαια πως και οι διάφορες συγκυρίες,, και φυσικά η τύχη έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στην ενδυνάμωση του Χριστιανισμού.

Αλήθεια, ποιες είναι οι επόμενες κινήσεις μια θρησκείας όταν έχει πια αποκτήσει μεγάλη δύναμη και πολλούς οπαδούς; Με μια λέξη: ισοπεδώνει. Έτσι λοιπόν και ο χριστιανισμός ισοπέδωσε τους αντιπάλους του, καταστρέφοντας ναούς, αγάλματα και πολλά άλλα μνημεία στερώντας από την ανθρωπότητα μια μεγάλη κληρονομιά. Η καταστροφή όμως δεν ήταν μια μόνο από τις πολλές πράξεις προσπάθειας εδραίωσης του χριστιανισμού.

Αλήθεια γιατί τα Χριστούγεννα είναι 25 Δεκεμβρίου; Από όλες τις ημερομηνίες του χρόνου γιατί επιλέχθηκε αυτή για την γέννηση του Χριστού; Ένα είναι το σίγουρο. Ότι αυτή η ημερομηνία μόνο τυχαία δεν είναι. Η 25 Δεκεμβρίου είναι πολύ κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο (21 Δεκεμβρίου), έτσι λοιπόν 25 Δεκεμβρίου ήταν στη αρχαία Ελλάδα τα γενέθλια του Θεού Ηλιου, ο οποίος κατά τους Ρωμαίους ταυτιζόταν με τον Απόλλωνα, κατά τους Αιγυπτίους τα γενέθλια του θεού-ήλιου Όσιρι, και τέλος 25 Δεκεμβρίου ήταν η ημερομηνία της γέννησης του θεού Μίθρα (περσικός θεός), ο οποίος χαρακτηριζόταν ως ο Ανίκητος Ήλιος.

Κι αυτά είναι τρία μόνο παραδείγματα. Παρ’ όλ’ αυτά σε αντίθεση με τους θεούς, ο Χριστός δεν φαίνεται να έχει κάποια ξεχωριστεί σχέση με τον Θεό Ηλιο, που θα δικαιολογούσε την επιλογή αυτής της ημερομηνίας ως την γέννηση του. Έτσι λοιπόν αυτή η επιλογή αποτελεί καθαρά μια προπαγανδιστική προσπάθεια επισκίασης των άλλων θρησκειών. Ένα ακόμα τέχνασμα μιας αρκετά έξυπνης και προσεκτικά μελετημένης θρησκείας.

Είναι εμφανές πως το κοινό χαρακτηριστικό όλων των θρησκειών είναι η σωτηριολογία, κάτι απολύτως λογικό. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος θα ακολουθήσει ένα κίνημα, το οποίο αν τηρήσεις τους κανόνες, και φυσικά με την απαραίτητη συνδρομή (συγχωροχάρτια) εξασφαλίζει μια αιώνια ζωή γεμάτη ευτυχία και γαλήνη. Όμως η ιστορία δεν σταματάει εδώ. Γιατί όποιος τολμήσει να μην υπακούσει τις εντολές του θεού τότε τον περιμένουν αιώνια βασανιστήρια στα πύρινα βάθη της κολάσεως.

Παρατηρείται λοιπόν ένας ψυχολογικός πόλεμος, ο οποίος εξαναγκάζει τον άνθρωπο να υποχωρήσει και να θέσει τον εαυτό του δέσμιο της θρησκείας. Αυτή είναι με δύο προτάσεις η σωτηριολογία του χριστιανισμού. Όλες η θρησκείες έχουν σωτηριολογία, που στην ουσία εκβιάζει και φοβίζει τον άνθρωπο.

Σαφές παράδειγμα αποτελούν οι ηλικίες που δείχνουν ενδιαφέρον στην παρακολούθηση των λειτουργιών. Είναι δηλαδή τυχαίο που συναντάμε ανθρώπους τρίτης ηλικίας σε λατρευτικούς ναούς. Φυσικά και όχι. Πλησιάζοντας στο τέλος της ζωής τους οι άνθρωποι θέλουν να είναι σίγουροι πως θα εξασφαλίσουν την εύνοια του θεού, έτσι ώστε να έχουν μια ευνοϊκή μεταθανάτια ζωή. Προσπαθούν, λοιπόν, να χρησιμοποιήσουν μερικά θρησκευτικά παραθυράκια για να πετύχουν τον σκοπό τους.

Τον τελευταίο αιώνα όλο και περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται προς τον αθεϊσμό. Πολλοί λένε πως είναι τυχαίο, ενώ παράλληλα άλλοι δεν δέχονται αυτή την άποψη. Όντως το ποσοστό των άθεων έχει ανέβει. Κι αυτό γιατί ο κυριότερος αντίπαλος της θρησκείας εξελίσσεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Ταξίδια στο διάστημα, επιστημονικές επεξηγήσεις πολλών “θαυμάτων”, μέχρι και προσπάθεια αναπαράστασης της γνωστής σε όλους θεωρίας του Big Bang. Η επιστήμη κερδίζει όλο και περισσότερους ανθρώπους, οι οποίοι αρνούνται να πιστέψουν πως δεν ελέγχουν την μοίρα τους, και απαιτούν έναν, κατά τα λεγόμενα τους, ελεύθερο τρόπο ζωής.

Μήπως όμως τα παραπάνω δεν είναι απλές στατιστικές. Μήπως ο χριστιανισμός μπήκε στην περίοδο της παρακμής του; Ένα είναι το σίγουρο, ότι ο χριστιανισμός έχει περάσει την περίοδο της ακμής του τον Μεσαίωνα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν βρίσκεται σε μια φάση παρακμής ή απλής στασιμότητας. Όπως και να ‘χει πρέπει να δούμε τα πράγματα με λογική. Ο χριστιανισμός δεν έχει κάποια βασική διαφορά με κάποια άλλη θρησκεία η λατρεία, η οποία να τον μονιμοποιεί στις ζωές των ανθρώπων.

Δεν θα γίνει αύριο, σιγά-σιγά όμως, σε εκατοντάδες χρόνια ο χριστιανισμός θα καταρρεύσει. Και όχι μόνο ο χριστιανισμός, αλλά και όλες οι άλλες σύγχρονες θρησκείες. ακριβώς όπως κατέρρευσαν οι λατρείες τις αρχαιότητας, Και έτσι θα καταρρεύσει και η αμέσως επόμενη θρησκεία μετά τον χριστιανισμό, και η επόμενη, και η επόμενη. Όσο και να το αρνούνται μερικοί, αυτή είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων. Είναι στην φύση του ανθρώπου. Κάποια στιγμή ο χριστιανισμός θα σταματήσει να ολοκληρώνει τους πιστούς του. Και τότε όπως έγινε λίγο πριν την εδραίωση του θα δημιουργηθεί ένα θρησκευτικό κενό, το οποίο θα αρχίσει το κάλεσμα του για μια νέα θρησκεία. Και αυτός ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος.

Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται την δύναμη που έχουν οι ιδέες.

Οι ιδέες γίνονται δύναμη που κατευθύνουν συνειδήσεις και τιθασεύουν τρόπους συμπεριφοράς, λαούς και κοινωνίες. Η θρησκεία αλλοτριώνει την συνείδηση, σαν ιός που προσβάλει το λειτουργικό σύστημα της λογικής μας. Είναι η μεγαλύτερη αρρώστια του ανθρώπινου πνεύματος! Μόνο έτσι εξηγείται η ανοησία ακόμα και έξυπνων ανθρώπων που πιστεύουν σε παραλογισμούς. Ανόητος δεν γεννιέται κανείς, ανόητος γίνεται με την εκπαίδευση! Είναι αλήθεια ότι ακόμα και στο σχολείο μας λένε την μισή αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν την μια ώρα να κάνουμε ιστορία και φυσική και την άλλη θρησκευτικά. Το ένα αναιρεί το άλλο.

Πραγματικά, η αλλοτρίωση είναι αυτή που κρατά τον άνθρωπο αποξενωμένο από τον κόσμο του. Από τότε που η πολιτική εξουσία ανακάλυψε ότι η θρησκεία αποξενώνει τον άνθρωπο και τον αποπροσανατολίζει, αντελήφθη ότι πρέπει να επενδύσει σ’ αυτό το κεφάλαιο, αν πρέπει να έχει τους υπηκόους της μόνιμα υποταγμένους στον ιδεαλισμό και τις ιδεοληψίες που οδηγούν, σαν κολαούζο, στους κανόνες που εξυπηρετούν το Σύστημα.

Η αλλοτρίωση επιτρέπει στην εξουσία να επιβάλλεται καλύτερα στους υπηκόους της, όχι μόνο υπομένοντας αλλά και χωρίς αυτοί να αντιδρούν, αφού σε έναν αλλοτριωμένο εγκέφαλο «ο εχθρός πηγάζει αυθόρμητα μέσα από τη συνείδηση του ατόμου και την υφιστάμενη οργάνωση της κοινωνίας»! Οι πολύπλοκοι μηχανισμοί του δημιουργούν μία κοινωνική σχέση που σαν λερναία Ύδρα μας δένει όλο και πιο σφιχτά, λες και ο πόνος του σφιξίματος είναι βιολογικά αναγκαίος και εμείς, αθεράπευτα μαζοχιστές, ερωτοτροπούμε με το τέρας!

Τότε ο σαδισμός γίνεται όργανο της ταξικής κυριαρχίας. Η σχέση μας με αυτό το απάνθρωπο κοινωνικό σύστημα θα μπορούσε να πει κανείς είναι σχέση αλτρουιστική, γιατί το σύστημα, όπως φαίνεται, φέρεται με αλτρουισμό στις υπνωτισμένες και αλλοτριωμένες μάζες των ανθρώπων, όπως ένας σαδιστής στο μαζοχιστικό του ταίρι! Η θρησκεία, όσο αθώα και να φαίνεται, περιτυλιγμένη με ψεγάδια αγάπης και ανόητους διδακτικούς μύθους, υποκρίνεται και αποξενώνει το ποίμνιο. Με αυτόν τον τρόπο τα παγκόσμια διευθυντήρια ελέγχουν τις εξαθλιωμένες μάζες των λαών που αποδέχονται την πνευματική τους ένδεια και εξαθλίωση.

Απ’ ότι φαίνεται όλα οδεύουν σε ένα μόνο συμπέρασμα.

Την γνωστή έκφραση, ότι “δεν δημιούργησε ο θεός τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος τον θεό”

Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν πρόκειται να μάθει.

Δεν είμαι τόσο περίεργος για τον αν υπάρχει κάποιος θεός.

Η περιέργεια μου επικεντρώνεται σε ένα άλλο σημείο. Πως, άραγε, θα χαρακτηρίζεται ο ιουδαϊσμός, με όλα τα παρακλάδια του χριστιανισμός και μουσουλμανισμός, από τους μελετητές του μέλλοντος, όταν πια θα είναι μια αρχαία, νεκρή θρησκεία, όπως τόσες και τόσες παρόμοιες από τις οποίες κι ο ίδιος έκλεψε τις δοξασίες του;

Όπως έλεγε και ο Βολτέρος «Εκείνοι που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις σε ανοησίες, μπορούν να σε κάνουν να διαπράξεις και εγκλήματα»!