Σαν άνθρωπος, έμαθα πως πρέπει να μιλάω, να εξηγώ, να στέκομαι. Μα με τον καιρό κατάλαβα πως υπάρχουν στιγμές που οι λέξεις δεν σώζουν τίποτα. Υπάρχουν στιγμές που η σιωπή λέει όσα δεν χωράνε σε καμία πρόταση. Η σιωπή δεν είναι αδυναμία. Είναι η στιγμή που η αξιοπρέπειά σου κάνει πρόβα εξόδου. Εκείνη η λεπτή, σχεδόν αόρατη γραμμή που σου λέει ότι έχεις δώσει ήδη αρκετά.Η σιωπή μου δεν σημαίνει πως δεν νιώθω. Σημαίνει πως έχω φτάσει στο σημείο όπου η ψυχή μου ζητάει χώρο. Όπου δεν αντέχω άλλες εξηγήσεις που πέφτουν στο κενό. Όπου δεν μπορώ να δικαιολογήσω άλλη μια φορά συμπεριφορές που δεν σέβονται αυτό που πραγματικά δίνω. Δεν σωπαίνω γιατί φοβάμαι. Σωπαίνω γιατί κουράστηκα να μιλάω σε τοίχους.
Κι όταν ένας άνθρωπος σιωπά έτσι, δεν απομακρύνεται επειδή σταμάτησε να αγαπά. Απομακρύνεται επειδή άρχισε να αγαπά τον εαυτό του λίγο παραπάνω. Είναι δύσκολο να το καταλάβει κάποιος που έχει μάθει να απαιτεί συνεχώς λόγια. Μα η σιωπή είναι πράξη. Είναι δήλωση. Είναι το σημείο που λες «ως εδώ».
Η αξιοπρέπειά μου δεν ουρλιάζει. Δεν κάνει σκηνές. Δεν ψάχνει εκδίκηση. Φεύγει αθόρυβα, αλλά ολοκληρωμένα. Κι όταν φύγει, δεν γυρίζει εύκολα πίσω. Γιατί ξέρει πια το κόστος του να μένει εκεί όπου δεν εκτιμάται.
Αν με δεις να σωπαίνω, μη βιαστείς να το πάρεις ως ήττα. Η σιωπή μου είναι η δύναμή μου. Είναι το τελευταίο κομμάτι του εαυτού μου που προστατεύω όταν όλα τα άλλα έχουν ήδη τραυματιστεί. Κι όταν φεύγω μέσα από αυτή τη σιωπή, δεν φεύγω επειδή δεν άντεξα. Φεύγω επειδή κατάλαβα πως αξίζω κάτι περισσότερο.
Και αυτή η διαπίστωση είναι πάντα η πιο ηχηρή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου