Ο έρωτας που βλέπει στο σκοτάδι δεν κάνει φασαρία

Ο έρωτας δεν αρχίζει στα φώτα. Δε γεννιέται με λόγια, με δηλώσεις, με αμοιβαίες συμβάσεις. Ο έρωτας αρχίζει εκεί που τελειώνουν τα πάντα. Στο σκοτάδι. Εκεί που δεν υπάρχει τίποτα να δείξεις παρά μόνο να είσαι.

Εκεί σ’ έχει. Εκεί σε βλέπει.

Ο άνθρωπος που σ’ έχει στα μάτια του, δε σε κοιτά. Σε καταναλώνει. Σε πίνει. Σε σκανάρει πίσω από το βλέμμα, πίσω από τις λέξεις σου, πίσω από τη φωνή σου. Σε μαθαίνει απ’ το αόρατο. Κι όταν έρθει η στιγμή που όλα καταρρέουν -το φως, η βεβαιότητα, οι χειρονομίες- αυτός είναι εκεί. Στα σκοτεινά. Και σε βλέπει καλύτερα από ποτέ.

Σε βλέπει όταν δεν είσαι όμορφη, όταν ιδρώνεις απ’ την αγωνία σου ή από τη λάμψη της επιθυμίας. Όταν τα μαλλιά σου είναι μπερδεμένα, όταν το στόμα σου δεν προλαβαίνει να πει γιατί το σώμα σου μιλάει πρώτο. Όταν δεν προσπαθείς να είσαι θελκτική, αλλά είσαι κάτι πολύ πιο επικίνδυνο. Aληθινή.

Ο άνθρωπος αυτός σε βλέπει στο απόλυτο σκοτάδι, γιατί σε έχει ήδη μέσα του. Δε χρειάζεται να σε ακουμπήσει, αλλά αν το κάνει δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν είναι το άγγιγμά του που σε ξεσηκώνει. Είναι η πρόθεση. Η γνώση. Το ότι σε ξέρει καλύτερα απ’ ό,τι αν σε είχε γδύσει χίλιες φορές.

Κι όταν τελικά σε γδύνει, δεν πετάει απλώς τα ρούχα σου. Πετάει τις άμυνες. Σου ξεκουμπώνει την ντροπή. Σου σκίζει την πρόφαση. Σου διαλύει ό,τι δεν τόλμησες να διαλύσεις μόνη σου. Και δεν κοιτάζει απλώς το σώμα σου. Το κατοικεί. Σε κάνει δική του χωρίς να σε δεσμεύει. Σε καίει χωρίς να σε καταστρέφει.

Είναι τρομακτικό να σε βλέπει κάποιος τόσο βαθιά. Είναι πολύ πιο εύκολο να σε ποθούν επιφανειακά. Να σε θέλουν όσο κρατάει η πόζα, η μυρωδιά του αρώματος και ο ρυθμός μιας μάσκας που ξέρεις καλά να φοράς.

Αλλά εκείνος σε θέλει όταν μυρίζεις ιδρώτα, όταν τα μάτια σου στάζουν, όταν το “σ’ αγαπώ” δε λέγεται παρά μόνο βγαίνει από κάθε κύτταρό σου. Σε θέλει όταν λυγίζεις. Όταν βογκάς από ανάγκη, όχι από ευχαρίστηση. Αν και μαζί του δεν ξέρεις πού τελειώνει το ένα και πού αρχίζει το άλλο.

Σ’ έχει στα μάτια του όπως κρατάει κάποιος τη φωτιά μέσα στις παλάμες του. Τρυφερά, αλλά και αμετάκλητα. Σε κοιτάει σαν να σε περιμένει χρόνια. Και κάθε βλέμμα του είναι υπόσχεση. Πως δε θα χρειαστείς ποτέ ξανά φως για να νιώσεις ολόκληρη.

Στα σκοτεινά δε λέγονται τα σπουδαία. Γίνονται. Εκεί, όταν δεν έχεις τίποτα να αποδείξεις και τίποτα άλλο να χάσεις, εκείνος σε διαλέγει. Όχι για να σε σώσει. Αλλά για να σε ξεδιψάσει απ’ τη δίψα σου για νόημα.

Ο έρωτας που βλέπει στο σκοτάδι δεν κάνει φασαρία. Δεν ανακοινώνεται. Δε ζητά απαντήσεις, δεν κάνει διαπραγματεύσεις. Είναι ένας διακόπτης στο σκοτάδι που ξέρει πού να πατήσει για να σε αναστήσει.

Και ναι, σε βλέπει. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει τίποτα να δει. Γιατί σ’ έχει. Κι αυτό καμιά συνθήκη δεν το αλλάζει.