Δεν είμαι περήφανος για το πόσες φορές έπεσα. Για τις στιγμές που ρίσκαρα και έχασα, για τις επιλογές που έκανα με πάθος αλλά χωρίς λογική. Για τους ανθρώπους που πλήγωσα ή που με πλήγωσαν. Για τα λόγια που δεν ζύγισα και τις σιωπές που κλείδωσα μέσα μου αντί να φωνάξω.
Αλλά ξέρεις τι;
Δεν είμαι περήφανος για τα λάθη μου. Είμαι περήφανος για το πώς σηκώθηκα.
Κάθε πτώση μ’ έκανε να δω τον εαυτό μου πιο καθαρά. Κάθε αστοχία μ’ ανάγκασε να αναρωτηθώ τι πραγματικά αξίζει. Κάθε ρωγμή στο μέσα μου μ’ έσπρωξε να βρω τη δύναμη να επιδιορθώσω τον εαυτό μου, να μην παραμείνω σπασμένος. Γιατί εκεί κρύβεται η πραγματική μαγκιά. Όχι στο να μη σπάσεις ποτέ, αλλά στο να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να τα ενώσεις ξανά, ακόμα κι αν οι ρωγμές φαίνονται.
Δεν ντρέπομαι για το παρελθόν μου. Ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που θα ήθελα να σβήσω, ξέρω ότι αυτές οι στιγμές με έκαναν πιο σοφό, πιο ανθεκτικό, πιο αληθινό. Ήταν τα λάθη που με έμαθαν να βάζω όρια. Ήταν τα χαστούκια της ζωής που με έκαναν να δω την αξία της ειλικρίνειας και της ευθύτητας.
Κάποτε φοβόμουν να παραδεχτώ τα λάθη μου. Φοβόμουν ότι θα με έκριναν, ότι θα με απορρίψουν. Αλλά τώρα ξέρω πως η δύναμη δεν κρύβεται στην τελειότητα. Κρύβεται στην αποδοχή του ποιος είσαι και του πώς έγινες αυτός που είσαι.
Κανείς δεν γεννιέται αλάνθαστος. Κανείς δεν περνά από τη ζωή χωρίς να πληγωθεί και να πληγώσει. Η ουσία δεν είναι να μην κάνεις λάθη, αλλά να μάθεις να ζεις με αυτά, να τα αντιμετωπίζεις και να γίνεσαι καλύτερος μέσα από τις αποτυχίες σου.
Αν κάτι με κάνει περήφανο, είναι η ικανότητά μου να συνεχίζω. Να βλέπω τα λάθη μου στα μάτια και να λέω: «Ναι, έσφαλα. Αλλά έμαθα».
Και αν αύριο κάνω ξανά λάθος – γιατί σίγουρα θα κάνω – δεν θα το κρύψω. Θα το αντιμετωπίσω, θα το ξεπεράσω, και θα σηκωθώ πάλι.
Γιατί η ζωή δεν μετριέται με τις πτώσεις. Μετριέται με το πώς σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου