Κι όμως αυτό ακριβώς κάνουν σήμερα οι χριστιανοί απολογητές. Όταν τους επισημαίνεις τις βιβλικές αθλιότητες που ακόμα σήμερα ορίζουν τον κόσμο μας, αντιδρούν αντιπαραθέτοντας τις αντίστοιχες αρχαιοελληνικές πραγματικές ή φανταστικές αθλιότητες, που ομολογουμένως ανιχνεύονται τόσο σε μυθολογικά, ποιητικά, θεατρικά ή και ιστορικά Ελληνικά κείμενα.
Όμως… η κριτική ορίζεται κυρίως από προτεραιότητες.
Η κριτική πράγματι δεν γίνεται μόνο για να επιδείξουμε ιστορικές γνώσεις, αλλά κυρίως για να προλάβουμε ήττες, φθορές και καταστροφές. Απ’ την άλλη μεριά, το σίγουρο είναι, πως αν το σύνολο των θεολογικών ή άλλων κοινωνικών αρχαιοελληνικών προτάσεων, παρέμεναν μέχρι σήμερα αδιασάλευτα σε ισχύ, και ρύθμιζαν την σημερινή ζωντανή μας πραγματικότητα, τότε, όλοι οι υγειώς σκεπτόμενοι άνθρωποι, όφειλαν να ασκούν δριμύτατη και λεπτομερέστατη κριτική χάριν διαρκούς εξυγίανσης και βελτίωσης. Όμως σήμερα μας περιστοιχίζει η ολοζώντανη κηδεμονία του βιβλικού χριστιανισμού και φυσιολογικά εκεί στρέφουμε τα βέλη της κριτικής μας. Κάποιοι λοιπόν δεν αντιλαμβάνονται πως η κριτική, όπως όλα τα ζωτικής σημασίας πράγματα διέπεται από προτεραιότητες.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι κάποιοι παραβλέπουν, ή δεν θέλουν να αντιληφτούν, ότι κριτική ασκείς κυρίως στο υπάρχον σημερινό θεολογικό, πολιτικό, πολιτισμικό ή επιστημονικό κατεστημένο, γιατί αυτό είναι ο σημερινός εκφραστής, και η γενεσιουργός αιτία των σημερινών καθημερινών προβλημάτων. Η αναδρομή στην ιστορία των σημερινών εξουσιών, έχει νόημα, μόνο αν απ’ αυτήν προκύπτουν αφυπνιστικά ερωτήματα και επίκαιρη κριτική. Είναι εντελώς ανόητο, κάποιος να σου επισημαίνει τα ενδεχόμενα λάθη στην σημερινή δομή των σεβασμάτων σου, και εσύ να του απαντάς ότι τέτοια λάθη υπήρχαν και στο παρελθόν.
Αν λοιπόν σήμερα μας ταλανίζει ο χριστιανισμός, δεν αποτελεί προτεραιότητα η κριτική του Bουδισμού, του Ινδουισμού ή του Aρχαιοελληνισμού, αλλά η κριτική του ρυθμιστή της καθημερινότητάς μας που είναι ο Χριστιανισμός. Όλα τα υπόλοιπα, αποτελούν περιφερικού ενδιαφέροντος κριτική, απ’ την οποία φυσικά και δεν αποτρέπεται κανέναν, αλλά επαναλαμβάνω, δεν αποτελούν την καυτή προτεραιότητα της κριτικής. Αν τη σημερινή μας πραγματικότητα όριζε μια αρχαιοελληνικής προέλευσης κοινωνική χημεία, οφείλαμε εξίσου με δριμύτητα να ορθώσουμε πλήθος αμφισβητήσεων ασκώντας την ιδία σφοδρή κριτική, με επιχειρήματα, σάτιρα ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο αντίστασης, χάριν διαρκούς αναθεώρησης και βελτίωσης.
Κάποιοι μάλιστα, επιλεκτικά ξεχνούν πως αυτό ακριβώς συνέβη στην αρχαιότητα, μια και ολόκληρο το φιλοσοφικό ρεύμα της Ελληνικής Αρχαιότητας, όρθωσε το ελεγκτικό ανάστημα του στις αυθαιρεσίες των αρχαίων και νεότερων θέων και δοξασιών, και εξ αυτού πολλοί υπέστησαν διώξεις ή και θάνατο ακόμα. Αν μάλιστα εκείνη η αρχαιοελληνική στάση των θεομάχων Ελλήνων συνεχιζόταν αδιάσπαστα, σήμερα δυο χιλιάδες χρόνια μετά την βίαιη διακοπή αυτής της γόνιμης Ελληνικής κριτικής αντιπαράθεσης, τα πράγματα μάλλον θα είχαν σημειώσει εντυπωσιακή προσαρμογή στις αληθινές αξίες της ζωής σε ατομικό, συλλογικό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο.
Όταν λοιπόν όλοι γνωρίζουν ότι στο κέντρο της Ελληνικής κοινωνικής μηχανής, καθαγιασμένη και γιγαντωμένη δούλευε η πολυσχιδέστερη μορφή αμφισβήτησης, το να συγκρίνεις τα λάθη και τις όποιες αρχαιοελληνικές αστοχίες, με την αντίστοιχη άκαμπτη δισχιλιοστή χριστιανο-βιβλική περίοδο, όπου κάθε αμφισβήτηση όχι μόνο ήταν παράνομη και συνεπώς ανύπαρκτη, αλλά κάθε απόπειρα καταδιώχτηκε μεθοδικά ως κολάσιμη αμαρτία, αίρεση, ανυπακοή και βλασφημία κατά του αγίου πνεύματος, είναι μάλλον άστοχο και επικίνδυνα κοντόφθαλμο, αν όχι ηθελημένη διαστρέβλωση του αυτονοήτου.
Όταν λοιπόν κάποιοι χριστιανοί ανταπαντούν στην κριτική που υφίστανται βρίσκοντας αντίστοιχες αθλιότητες στην Ελληνική Γραμματεία, εν αγνοία τους ή εσκεμμένα παραγνωρίζουν ότι:
1ον Η κριτική της Ελληνικής Αρχαιότητας δεν αποτελεί καυτή προτεραιότητα.
2ον Ηθελημένα ή μη, παραγνωρίζουν ότι το πάθος των Ελλήνων για διαρκή κριτική, στο πέρασμα των αιώνων, υποχρεωτικά θα εξομάλυνε πολλά απ’ τα τότε κακώς κείμενα των Ελλήνων, όπως άλλωστε απεδίωξε η συνεχής βελτίωσή τους, σε όλους τους τομείς της επιστημονικής φυσιογνωσίας της φυσιολατρίας και της ανθρωπογνωσίας.
3ον Δεν έχουν καμία διάθεση ορθολογικής ερμηνείας των καταγεγραμμένων αρχαιοελληνικών "αθλιοτήτων".
Παράδειγμα τρανό, η οφθαλμοφανής αλληγορική "κατάποση" των "παιδιών" του Κρόνου-Χρόνου, που κακόβουλα και ανόητα ονομάζεται παιδοφαγία!
Άλλο παραδείγματα είναι η θυσία της Ιφιγένειας που αποτελεί κλασική περίπτωση θεατρικής επινόησης χάριν δραματοποίησης, ΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΟΜΗΡΙΚΟ ΕΠΟΣ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΣΧΕΤΙΚΟ.
Είναι πράγματι τελείως διαφορετικό κάποιος παρανοϊκός ήρωας οποιουδήποτε λαού να σφάζει νήπια και θηλάζοντα και εντελώς, μα εντελώς διαφορετικό, αυτή την εντολή να την δίνει ο ίδιος ο υποτιθέμενος θεός! «Ούτω λέγει ο Κύριος των δυνάμεων… ύπαγε τώρα και πάταξον τον Αμαλήκ, και εξολόθρευσον παν ο, τι έχει και μη φεισθής αυτούς· αλλά θανάτωσον και άνδρα και γυναίκα και παιδίον και θηλάζον και βουν και πρόβατον και κάμηλον και όνον». Α Σαμουήλ 15 2-3. Όμως και σε επίπεδο θέων, δεν νομίζω σε ολόκληρη την Ελληνική Γραμματεία να υπάρχει ανάλογη εντολή θεών.
Έτσι τόσο η γέννηση των Ελληνικών Μύθων όσο και οι ερμηνείες τους, έχουν άλλη λογική προσέγγισης. Όταν π.χ. ο Ποσειδώνας χάνει την κηδεμονία του Άργους, και θυμωμένος καταριέται τις γύρω πηγές των υδάτων και αυτές στερεύουν... η φυσιολογική ερμηνεία δείχνει, πως ο μύθος γεννήθηκε μετά από την έντονη λειψυδρία του Αργούς, και όχι πριν απ΄ αυτήν, από κάποιον θεό που πραγματικά θύμωσε με την απόρριψη του!
4ον Παραγνωρίζουν επίσης το γεγονός των ενδεχόμενων παραποιήσεων από χριστιανικά χέρια της Ελληνικής Γραμματείας, μια και έφτασε φρικτά παραποιημένη από τις μεταγραφές ή παραπομπές παθιασμένων καλογήρων ή χριστιανών χρονογράφων. Τέτοια παραδείγματα έχουμε πολλά.
ΔΕΣ: Ήταν η ανθρωποθυσία μέρος της ιεροπραξίας των αρχαίων Ελλήνων;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου