Σε μια σχολική αίθουσα αν ο δάσκαλος συγκρίνει ένα αγόρι με ένα άλλο και πει, «Δεν είσαι τόσο έξυπνος όσο ο άλλος», τους καταστρέφει και τους δύο

Αυτό που συμβαίνει στον κόσμο είναι ότι όλοι μάχονται κάποιον. Ο ένας είναι χειρότερος του άλλου. Δίχως αγάπη, δίχως σεβασμό, δίχως σκέψη. Κάθε άνθρωπος θέλει να γίνει κάποιος. Ο βουλευτής θέλει να γίνει επικεφαλής του κοινοβουλίου, να γίνει πρωθυπουργός και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Μαίνεται μια αδιάκοπη μάχη, και η κοινωνία μας είναι μια συνεχής πάλη του ενός με τον άλλον, και τούτη η πάλη ονομάζεται «φιλοδοξία για εξέλιξη». Οι μεγαλύτεροι σας ενθαρρύνουν προς αυτό. Πρέπει να είστε φιλόδοξοι, πρέπει να είστε κάτι, πρέπει να παντρευτείτε έναν πλούσιο άντρα ή μια πλούσια γυναίκα, πρέπει να έχετε τους κατάλληλους φίλους. Επομένως, η μεγαλύτερη γενιά, αυτή που φοβάται, αυτή που είναι άσχημη στην καρδιά, προσπαθεί να σας κάνει να της μοιάσετε, κι εσείς, απ’ την άλλη, θέλετε να της μοιάσετε διότι βλέπετε μια αίγλη σε όλο αυτό. Άλλωστε, μπροστά σε έναν κυβερνήτη όλοι σκύβουν το κεφάλι…

Γι’ αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό να βρείτε την έφεσή σας σε κάτι. Ξέρετε τι σημαίνει έφεση: Κάτι που θα αγαπάτε να κάνετε, που είναι στη φύση σας. Άλλωστε, αυτός είναι ο ρόλος της εκπαίδευσης, ενός τέτοιου σχολείου, να σας βοηθήσει να μεγαλώσετε ανεξάρτητοι, ώστε να μην είστε φιλόδοξοι, αλλά να μπορείτε να βρείτε την αληθινή έφεσή σας. Οι φιλόδοξοι άνθρωποι δεν βρίσκουν την αληθινή έφεσή τους…

Δεν είναι φιλοδοξία το να κάνεις κάτι με τρόπο υπέροχο, με τρόπο που ταιριάζει απόλυτα, αληθινά, με αυτό που σκέφτεσαι δεν είναι φιλοδοξία αυτό, δεν κρύβει φόβο αυτό.

Συγκρίνουμε μονίμως τους εαυτούς μας με κάποιον άλλον. Αν είμαι αργόστροφος, θέλω να γίνω πιο έξυπνος. Αν είμαι ρηχός, θέλω να γίνω βαθυστόχαστος. Αν είμαι αδαής, θέλω να γίνω πιο έξυπνος, πιο ειδήμων. Συγκρίνω μονίμως τον εαυτό μου, μετρώ τις δυνάμεις μου απέναντι στους άλλους – καλύτερο αυτοκίνητο, καλύτερο φαγητό, καλύτερο σπίτι, καλύτερος τρόπος σκέψης. Η σύγκριση γεννά τη σύγκρουση. Και μήπως κατανοείτε τίποτα μέσω της σύγκρισης; Όταν συγκρίνετε δύο πίνακες, δυο μουσικά κομμάτια, δυο ηλιοβασιλέματα, όταν συγκρίνετε εκείνο το δέντρο με το άλλο, κατανοείτε έστω το ένα από τα δύο; Ή μήπως κατανοείτε κάτι μόνο όταν δεν το συγκρίνετε καθόλου;

Άραγε, είναι δυνατόν να ζείτε δίχως συγκρίσεις, δίχως να μεταφράζετε τον εαυτό σας σε σύγκριση με έναν άλλον, ή με μια ιδέα, ή με έναν ήρωα, ή με ένα υπόδειγμα; Διότι όταν συγκρίνετε, όταν μετράτε τον εαυτό σας με «αυτό που θα έπρεπε να είναι» ή με «αυτό που ήταν», δεν βλέπετε αυτό που είναι. Σας παρακαλώ, ακούστε με. Είναι πολύ απλό και γι’ αυτό μάλλον εσείς, που είστε έξυπνοι, πανούργοι, δεν θα το συλλάβετε. Διερωτόμαστε αν είναι δυνατόν να ζούμε σε τούτον τον κόσμο δίχως συγκρίσεις. Μη μου λέτε όχι. Δεν το δοκιμάσατε ποτέ, Μη λέτε, «Δεν μπορώ να το κάνω είναι αδύνατον διότι είμαι μαθημένος να συγκρίνω». Σε μια σχολική αίθουσα αν ο δάσκαλος συγκρίνει ένα αγόρι με ένα άλλο και πει, «Δεν είσαι τόσο έξυπνος όσο ο άλλος», τους καταστρέφει και τους δύο. Αυτή η διαδικασία συνεχίζεται για μια ζωή.