Ζευγάρια που δεν κατάφεραν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί, δοκιμάζονται στη σχέση τους, πολλές φορές ακολουθώντας διαφορετικούς δρόμους, βιώνοντας την μη απόκτηση απογόνου ως προσωπική αποτυχία.
Η αναπαραγωγή ενός κοινωνικού μοντέλου/προτύπου που θέλει τους ανθρώπους ενταγμένους στο κοινωνικό ανήκειν ως “πετυχημένους” οικογενειάρχες και όχι μόνο, καλά κρατεί.
Αναρωτιέμαι με τόσα που ακούμε, διαβάζουμε και δυστυχώς βιώνουμε σ’ αυτή την κοινωνία που ζούμε στο σήμερα, πόσοι από τους συνανθρώπους μας που σκοπεύουν να γίνουν γονείς, είναι ώριμοι και συνειδητοποιημένοι να αναλάβουν την ευθύνη αυτού του ρόλου.
Το θέμα δεν είναι αν θέλει κάποιος να γίνει γονιός, το θέμα είναι γιατί θέλει να γίνει γονιός.
Ας αναλογιστεί ο καθένας μέσα του το λόγο για τον οποίο θα ήθελε να φέρει ένα παιδί στον κόσμο.
Ας σκεφτούμε ότι τα παιδιά δεν μας ανήκουν, είναι του Θεού.
Δεν είναι προέκταση του εαυτού μας, είναι ανεξάρτητες και αυτόνομες οντότητες.
Δεν εξυπηρετούν τις δικές μας ανάγκες, επιθυμίες και όνειρα που δεν πραγματοποιήσαμε εμείς.
Είναι επικίνδυνα εγωιστικό να θέλουμε να κάνουμε ένα παιδί που θα είναι η συνέχειά μας… δηλώνει το υπαρξιακό μας κενό αυτή η επιθυμία.
Ας παραδεχτούμε την ανεπάρκειά μας, ας μπούμε λίγο μέσα μας να συναντήσουμε την ανωριμότητά μας πριν πάρουμε την απόφαση.
Είναι γνωστό εξάλλου ότι ανώριμοι γονείς, γεννούν ανώριμα παιδιά.
Δε φτάνουν τόσα κακοποιημένα, εγκαταλελειμμένα και στερημένα αγάπης παιδιά;
Αν θέλεις σώνει και ντε να δημιουργήσεις κάτι, ξεκίνα πρώτα να δημιουργείς… τον ώριμο εαυτό σου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου