ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Οἰδίπους Τύραννος (58-86)

ΟΙ. ὦ παῖδες οἰκτροί, γνωτὰ κοὐκ ἄγνωτά μοι

προσήλθεθ᾽ ἱμείροντες. εὖ γὰρ οἶδ᾽ ὅτι
60 νοσεῖτε πάντες, καὶ νοσοῦντες, ὡς ἐγὼ
οὐκ ἔστιν ὑμῶν ὅστις ἐξ ἴσου νοσεῖ.
τὸ μὲν γὰρ ὑμῶν ἄλγος εἰς ἕν᾽ ἔρχεται
μόνον καθ᾽ αὑτόν, κοὐδέν᾽ ἄλλον, ἡ δ᾽ ἐμὴ
ψυχὴ πόλιν τε κἀμὲ καὶ σ᾽ ὁμοῦ στένει.
65 ὥστ᾽ οὐχ ὕπνῳ γ᾽ εὕδοντά μ᾽ ἐξεγείρετε,
ἀλλ᾽ ἴστε πολλὰ μέν με δακρύσαντα δή,
πολλὰς δ᾽ ὁδοὺς ἐλθόντα φροντίδος πλάνοις.
ἣν δ᾽ εὖ σκοπῶν ηὕρισκον ἴασιν μόνην,
ταύτην ἔπραξα· παῖδα γὰρ Μενοικέως
70 Κρέοντ᾽, ἐμαυτοῦ γαμβρόν, ἐς τὰ Πυθικὰ
ἔπεμψα Φοίβου δώμαθ᾽, ὡς πύθοιθ᾽ ὅ τι
δρῶν ἢ τί φωνῶν τήνδε ῥυσαίμην πόλιν.
καί μ᾽ ἦμαρ ἤδη ξυμμετρούμενον χρόνῳ
λυπεῖ τί πράσσει· τοῦ γὰρ εἰκότος πέρα
75 ἄπεστι πλείω τοῦ καθήκοντος χρόνου.
ὅταν δ᾽ ἵκηται, τηνικαῦτ᾽ ἐγὼ κακὸς
μὴ δρῶν ἂν εἴην πάνθ᾽ ὅσ᾽ ἂν δηλοῖ θεός.
ΙΕ. ἀλλ᾽ ἐς καλὸν σύ τ᾽ εἶπας, οἵδε τ᾽ ἀρτίως
Κρέοντα προσστείχοντα σημαίνουσί μοι.
80 ΟΙ. ὦναξ Ἄπολλον, εἰ γὰρ ἐν τύχῃ γέ τῳ
σωτῆρι βαίη λαμπρὸς ὥσπερ ὄμματι.
ΙΕ. ἀλλ᾽ εἰκάσαι μέν, ἡδύς· οὐ γὰρ ἂν κάρα
πολυστεφὴς ὧδ᾽ εἷρπε παγκάρπου δάφνης.
ΟΙ. τάχ᾽ εἰσόμεσθα· ξύμμετρος γὰρ ὡς κλύειν.
85 ἄναξ, ἐμὸν κήδευμα, παῖ Μενοικέως,
τίν᾽ ἡμὶν ἥκεις τοῦ θεοῦ φέρων φάτιν;

***

ΟΙΔ. Παιδιά της λύπης μου,
ήρθατε με βαρύ καημό να πείτε
για τα γνωστά δεινά.
Δεν είναι άγνωστα σ᾽ εμένα.
Γνωρίζω καλά την πάνδημη νόσο.
60 Νοσείτε, το ξέρω·
όμως κανένας δεν νοσεί
όπως εγώ.
Καθένας ντύνεται με το δικό του άλγος·
η δική μου ψυχή αλγεί και σπαράζει
για μένα, για σένα και για την πόλη, μαζί.
Από βαθύ λοιπόν δε με ξυπνάτε λήθαργο.
Αν ξέρατε πόσες φορές
έχω λουστεί στα δάκρυα,
πόσες φορές περιπλανήθηκα τη νύχτα
στα μονοπάτια της ανάγκης και της έγνοιας.
Στοχάστηκα πολύ και βρήκα
μονάχα μία γιατρειά·
και την πραγμάτωσα.
Έστειλα τον Κρέοντα, τον γιο του Μενοικέως,
70 τον αδελφό της γυναίκας μου,
στον Πυθικό ναό του Φοίβου
να μάθει τί πρέπει να κάνω,
τί πρέπει να πω,
για να σώσω την πόλη μας.
Μετρώ τις μέρες και θλίβομαι.
Τί κάνει τάχα; Χρονοτριβεί·
ξεπέρασε τον λογικό της απουσίας χρόνο.
Μα θα γυρίσει κι αν δεν τελέσω
τα φανερά σημεία του θεού,
να δω το μέγα σκότος.
ΙΕΡ. Καλομελέτησες
κι αυτοί μου γνέφουν
πως μόλις τώρα φάνηκε ο Κρέων.
ΟΙΔ. Άναξ Απόλλων,
80 μακάρι να ᾽ρθει
της σωτηρίας φέρνοντας το φως,
καθώς το φως που λάμπει στη ματιά του.
ΙΕΡ. Φαντάζει γαλήνιος· εξάλλου
δεν θα στεφάνωνε την κεφαλή
με δάφνης ανθισμένο κλάδο.
ΟΙΔ. Γρήγορα θα το μάθουμε. Ζυγώνει·
μπορεί ν᾽ ακούσει πια.
Άρχοντα της καρδιάς μου, του Μενοικέως γιε,
τί χρησμό μας φέρνεις από το θεό;