ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, που Στηρίζεται στον Εαυτό Του, που Είναι Αδημιούργητο, Είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ. Ένα Ανεξάντλητο Απόθεμα Δύναμης που Υπάρχει Ανεκδήλωτο, κι έτσι δεν «Εμφανίζεται» (με Καμία Δραστηριότητα), και συνεπώς «Δεν Υπάρχει». Σε ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ, δεν υπάρχει ούτε Αντίληψη, ούτε Μη-Αντίληψη (δεν υπάρχει δραστηριότητα, δεν υπάρχει τίποτα, αλλά όλα μπορούν να υπάρξουν, Αυτή Είναι η Δύναμή Του). ΑΥΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ! ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! ΕΔΩ Ξεκινούν Όλα. ΕΔΩ Τελειώνουν Όλα…
Σε ΑΥΤΟ το Μυστηριώδες Στηρίζεται Κάθε Δραστηριότητα: Πηγάζει από ΑΥΤΟ, Εδράζεται σε ΑΥΤΟ, και τελικά Αφομοιώνεται σε ΑΥΤΟ. Από ΑΥΤΟ Πηγάζει η Αντίληψη (σαν Δραστηριότητα) που συλλαμβάνει, ανιχνεύει κι έχει επίγνωση ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ. Η Αντίληψη ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ είναι Δραστηριότητα, κάτι «διαφορετικό» από ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ (που Υπάρχει Αντικειμενικά, που έχει Υπαρκτική Ουσία). Είναι η Αντίληψη που θα Δημιουργήσει όλες τις ποικιλίες, τους διαφορετικούς τρόπους, αντίληψης… που θα δημιουργήσει το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ και τις Εμπειρίες του, και μετά τον διαχωρισμό, την εμπειρία της ζωής. Όλη η Δημιουργία είναι «νοητικής υφής», νοητικές δραστηριότητες, που συμπυκνώνονται σε ενέργεια-δυναμισμό και τελικά εμφανίζονται σαν «υλικά φαινόμενα».
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Είναι το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ. Από το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ Δημιουργείται το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ (σαν Δραστηριότητα Αντίληψης). Πάντα Προηγείται το Αντικειμενικό του Υποκειμενικού. Αυτό που Συλλαμβάνει (σαν Αντίληψη) το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ είναι πάντα μια «Υποκειμενική Άποψη του Αντικειμενικού». Αυτό είναι το άμεσα αντικειμενικό, το απέναντι από το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ αντικειμενικό, που είναι όμως μια νοητική σύλληψη, κι όχι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Αυτό το άμεσα αντικειμενικό που συλλαμβάνει το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ είναι μια κατασκευή του ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ, κι όχι το ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ… Το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ, Είναι Αυτό που Είναι Πέραν ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ και άμεσα αντικειμενικού. Είναι το ΠΕΡΙΕΧΟΝ (της δυαδικότητας ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ-αντικείμενο). Μονάχα με την Υπέρβαση της δυαδικότητας (ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ-αντικείμενο), με την Υπέρβαση του ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ, της Δραστηριότητας του, της Δραστηριότητας της Αντίληψης, μπορούμε να Αναδυθούμε στο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ.
Όταν το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ συλλαμβάνει την Πραγματικότητα Άμεσα, Συνεχώς, Χωρίς Διακοπή, καθώς εξελίσσεται, στο Αιώνιο Παρόν που Ρέει, τότε έχουμε Καθαρή Αντίληψη (αφού δε μεσολαβεί καμιά άλλη δραστηριότητα). Αυτή η Καθαρή Αντίληψη (επειδή πραγματοποιείται χωρίς δραστηριότητα, χωρίς παρέμβαση του ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ) μπορεί να χαρακτηριστεί σαν Αντικειμενική. Είναι το Φως της Πραγματικότητας που την Φωτίζει.
Όταν Αυτή η Δραστηριότητα της Αντίληψης (ή η μη-δραστηριότητα) εγκαταλείπεται και η Αντίληψη «δραστηριοποιείται» (με ένα διαφορετικό από την άμεση σύλληψη τρόπο) για να συλλάβει, να αναλύσει, να επεξεργαστεί, να διασώσει σαν μνήμη, εμπειρία, γνώση (για να τα χρησιμοποιήσει στην διαδικασία της σύλληψης της πραγματικότητας), τότε έχουμε μία άλλου είδους δραστηριότητα. Η Αντίληψη γίνεται νόηση, σκέψη, παρεμβαίνει και κατασκευάζει μια εικόνα της πραγματικότητας. Ολοφάνερα πρόκειται για μια λίγο-πολύ αυθαίρετη, ανεπαρκή, ελλιπή κατασκευή, που πάντως δεν είναι η Πραγματικότητα (και μάταια προσπαθούμε να την προβάλουμε στην Ρέουσα Πραγματικότητα.
Είναι ακριβώς αυτή η Διαφοροποιημένη Αντίληψη, η Σκέψη, που δημιουργεί την εικόνα ενός υποκειμένου-εγώ, ενός ξεχωριστού εαυτού που είναι απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο. Κι είναι ακριβώς αυτός ο νοητικός πυρήνας που ενδυναμώνεται στον ενδιάμεσο δυναμικό κόσμο της ψυχής και τελικά ενσαρκώνεται στον κόσμο των υλικών φαινομένων.
Στην πραγματικότητα η Εντός του ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ Υπέρβαση, της ίδιας της δραστηριότητας του ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ, της σκέψης, οδηγεί στην διάλυση του υποκειμένου-εγώ. Το υποκείμενο-εγώ είναι δημιούργημα της σκέψης, είναι σκέψη. Με την εγκατάλειψη της σκέψης Εισερχόμαστε στην Άμεση Αντίληψη του Παρόντος (αυτού που συμβαίνει εδώ, τώρα).
Η Ανάδυση στην Αληθινή Όραση της Πραγματικότητας, στην Άμεση Αντίληψη, στην Καθαρή Αντίληψη είναι Ανάδυση στην Επίγνωση της Ίδιας της Ουσίας της Αντίληψης, σαν μιας Δραστηριότητας που αποκαλύπτει την ίδια την φύση της, δηλαδή της διαδικασίας της σύλληψης της Πραγματικότητας. Αλλά αυτή η δραστηριότητα, η διαδικασία σύλληψης ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ παραμένει πάντα μια δραστηριότητα ξεχωριστής φύσης από το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ (που Έχει Υπαρκτική Ουσία). Όταν Εγκαταλείπεται Κάθε Δραστηριότητα Απομένει Απλά ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ, το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ, που Υπάρχει αλλά δεν μπορεί να συλληφθεί, επειδή κάθε δραστηριότητα γνώσης – σαν δραστηριότητα, διαδικασία - θα είναι διαφορετική από ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου