Μέσα από την κλειδαρότρυπα

Λυπάμαι που σαν θέμα η κατάθλιψη είναι ακόμα από τα πιο πολυδιαβασμένα άρθρα στο blog μου. Που οι άνθρωποι ακόμα πιστεύουν πως οι αιτίες βρίσκονται κάπου εκεί έξω, μακριά και ανεξάρτητα από τους ίδιους.

Λυπάμαι που η γνώση παρουσιάζεται είτε σαν μελέτη θεωρίας είτε σαν φαστ-φουντ φαγητό είτε σαν δώρο που θα έπρεπε κάποιος να τους χαρίσει δικαιωματικά. 

Λυπάμαι που ο διάλογος θεωρείται "συμφωνία/διαφωνία" ή "πειθώ", δημιουργώντας ομάδες, έχθρες, σιωπές και επαναστάσεις. Κι έτσι σταματούν οι άνθρωποι να συνδέονται ενώ μιλούν ακατάπαυστα.

Λυπάμαι που οι δεσμεύσεις εξακολουθούν να είναι υποχρεώσεις, οι επιλογές μοιάζουν με υπακοές και θυματοποιήσεις.

Λυπάμαι που η συνείδηση ακόμα ερμηνεύεται ως ηθική, στην οποία οι άνθρωποι υπακούν φοβικά και τυφλά.

Λυπάμαι που από τα προφίλ απουσιάζουν οι πραγματικοί άνθρωποι, που παραμένουν κρυμμένοι πίσω από κλισέ συμπεριφορές.

Λυπάμαι που οι άνθρωποι φοβούνται τον πόνο, τον θάνατο και αποφεύγουν τη ζωή.

Λυπάμαι που τα παιδιά δεν αφήνονται να μεγαλώσουν, να απελευθερωθούν και να αποκαλύψουν τον Εαυτό τους, τη μοναδικότητά τους.

Λυπάμαι που αφαιρέθηκαν από τα σχολεία τα σπουδαιότερα μαθήματα ενώ αυτά (τα σχολεία) μετατράπηκαν σε ινστιτούτα εξέτασης, ανταγωνισμού και φυλάκισης από τη ζωή. 

Λυπάμαι για τόσες ψεύτικες επαναστάσεις που διατηρούν το ίδιο σύστημα που οι άνθρωποι κατηγορούν.

Λυπάμαι που στα μυαλά τον ανθρώπων η ελευθερία ερμηνεύεται ως ασυδοσία και αποφεύγεται πάση θυσία.

Λυπάμαι που οι σχέσεις γίνονται ασφυκτικές, που απουσιάζουν οι άνθρωποι από τη φύση τους.

Λυπάμαι που οι άνθρωποι νομίζουν πως η άγνοια τους απαλλάσσει, πως το ψέμα είναι ευκολότερο από την αλήθεια που προσπαθούν να κρύψουν με κάθε τρόπο.

Λυπάμαι που η ελπίδα είναι το καλύτερο φάρμακο που διαθέτει ακόμα ο πολιτισμός. Η τιμωρία το ισχυρότερο όπλο και η θετικότητα το μόνο αντίδοτο στην παράνοια.

Λυπάμαι που τα χαμόγελα είναι παγωμένα και σβήνουν εύκολα, που δεν αγγίζουν την καρδιά, που οι λέξεις είναι ρηχές και χωρίς αληθινό νόημα. 

Λυπάμαι που η μεγαλύτερη γιορτή είναι το πένθος και η αρρώστια, που η χαρά διεκδικείται μέσα από ενέσεις επιφανειακής, στιγμιαίας απόλαυσης.

Υπάρχουν άλλα τόσα για τα οποία λυπάμαι και δε θέλω να αγνοώ. Όπως υπάρχουν όσα με χαροποιούν με ταπεινώνουν, με εκστασιάζουν, μού προκαλούν δέος και με παθιάζουν με άσβεστη ορμή να υπάρχω συνειδητά και είναι ποιοτικά ασύγκριτα! Όμως δεν φανερώνονται αν επιμένουμε να κοιτάμε μέσα από την κλειδαρότρυπα του νου μας θέλοντας να ατενίζουμε το σύμπαν όλο.