Να ξοδεύεις αγάπη, να γελά η ψυχή

Στέρηση, ανικανοποίητο, ανεκπλήρωτο. Τόσες λέξεις για να περιγράψουν εκείνο το συναίσθημα, που σου προκαλεί η ανάγκη για κάτι που δεν κατέχεις, το οποίο, αν και αποτελείται από όλους τα στερητικά και αχώριστα μόρια, εσύ πάντα θα το συνδέεις με κάτι τόσο απόλυτο και μαγικό. Μα στην ουσία, η αλήθεια βρίσκεται χαμένη κάπου μέσα σε αυτόν τον μυστηριώδη λαβύρινθο συναισθημάτων και η ανακάλυψή της είναι απογοητευτική, σχεδόν τρομακτική.

Σε κανέναν δεν έλειψε κάτι το οποίο ποτέ δεν απέκτησε. Περισσότερο απ’ όλα χρειαζόμαστε την ιδέα που πλάσαμε για ανθρώπους, τη γεύση που μας άφησαν οι κοινές μας εμπειρίες μαζί τους, ο τρόπος που έδειχναν να μας καταλαβαίνουν και η βαθιά, εσωτερική ανάγκη να μας αγαπούν, όσο δεν αγάπησαν κανέναν άλλον. Δεν είναι εγωιστικό. Είναι ανθρώπινο πέρα για πέρα. Ωστόσο, είμαι σχεδόν βέβαιη πως όσο κι αν αγαπηθείς, όσο κι αν τρυπώσεις μέσα σε μία καρδιά, δε θα καταφέρεις να γεμίσεις, αν δεν αγαπάς.

Άνθρωποι νέοι, λένε πως έχουν όνειρα, μα τα αφήνουν να μαραίνονται στα παρτέρια του φόβου και της ατολμίας. Κοιμίζουν κάθε βράδυ την αγάπη τους, πείθοντας τον εαυτό τους πως η τύχη δεν ήταν με το μέρος τους και αγνοούν πως είναι αυτοί που μεγαλώνουν και φροντίζουν το δικό τους ανικανοποίητο. Πλάθουν στο μυαλό τους άλλες ψεύτικες ανάγκες, που τις ονομάζουν “προτεραιότητες” και περιμένουν να θερίσουν ελπίδες, μα αντ’ αυτού, μένουν με άδειες αγκαλιές και τη γεύση της απώλειας στην ψυχή.

Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι εκείνοι που αγαπούν, χωρίς να κρεμάνε την απόστροφο σε μονοσύλλαβες αντωνυμίες. Είναι οι άνθρωποι που χαρίζουν τα πάντα σε αυτό που αγαπάνε, τα παίζουν όλα για όλα, δε δειλιάζουν, παραβλέπουν τους κανόνες, φέρονται με υπερβολή, δε φοβούνται να εκφράσουν τον θαυμασμό τους και πυροδοτούν όλες εκείνες τις σπάνιες ψευδαισθήσεις τελειότητας, τις οποίες μόνο η πεζή και ανέκφραστη καθημερινότητα μπορεί να ισοπεδώσει.

Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι εκείνοι που ξοδεύουν αγάπη, για να κάνουν την ψυχή να γελάσει. Γιατί, αν δεν δώσεις, δεν μπορείς να νιώσεις την έξαρση των συναισθημάτων, ούτε την ένταση να πάλλεται στο μυαλό σου και ο κόσμος αυτομάτως μετατρέπεται σε μία εξάρτηση δίχως τέλος, με εσένα να περιμένεις εκείνο που θα πληρώσει την ύπαρξή σου.

Λες πως θέλεις ν’ απαλλαγείς από φαντάσματα και ψευδαισθήσεις. Πνίγεσαι μέσα σε κύκλους ανθρώπων που φαίνεται να τα ‘χουν όλα, μα το “είναι” τους δηλώνει κενό. Γυρίζεις να κοιτάξεις, μα το μόνο που αντικρίζεις είναι τοίχους και ισχυρίζεσαι πως πάλεψες για μια αγάπη εξόριστη, που λίγο πριν φτάσεις να την λησμονήσεις, είχες φροντίσεις να την κατακρεουργήσεις με κάθε μέτριο που διέθετες.

Άνθρωπε, ξέχασες κάτι. Πλήρης θα είσαι, μόνο όταν θα νιώσεις, όταν θα πιστέψεις, όταν δε θα το βάλεις στα πόδια, όταν θα μείνεις και θα επιμείνεις.

Αγαπήθηκες, μα δεν αγάπησες