Η καθημερινότητά μας όλη, είναι ένα παζλ από άπειρα αντιθετικά ζεύγη, ένα ψηφιδωτό από κομμάτια που καλούμαστε να συνθέσουμε αρμονικά. Το φως και το σκοτάδι, η ζωή και ο θάνατος, η ευτυχία και η δυστυχία, η αλήθεια και το ψέμα, η γνώση και η άγνοια, η ειλικρίνεια και η υποκρισία, η ευθύνη και η ανευθυνότητα, η υγεία και η νόσος, το «φαίνεσθαι» και το «είναι», η θνητότητα του σώματος και η αιωνιότητα της ψυχής.Το φως, πηγή δύναμης κι αισιοδοξίας, ταυτισμένο με τη δυσεύρετη αλήθεια και την προσδοκία για ζωή, με την εκπλήρωση των ονείρων και των επιθυμιών, που συνιστούν την ευτυχία – ανάλογα με το πώς την αντιλαμβάνεται ο καθένας – αποτελεί επιδιωκόμενο αγαθό για τον άνθρωπο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Τον προστατεύει από το σκοτάδι του θανάτου – έτσι όπως τον αναπαριστούν στο νου τους οι άνθρωποι – , από το σκοτάδι της άγνοιας και του ψεύδους, από τα ταπεινά συναισθήματα και τα πάθη, που απομυζούν την ψυχή του και την καταδικάζουν στη δυστυχία.
Η ζωή είναι η ευκαιρία που δίνεται στον καθένα μας να αναζητήσει την αληθινή ευτυχία, να αποκτήσει εμπειρίες, να γνωρίσει τόπους, ανθρώπους, συμπεριφορές, να υιοθετήσει αξίες και να πορευτεί με αρετές, όπως εκείνη της ανιδιοτέλειας και της ειλικρίνειας. Είναι η ευκαιρία που του δίνεται να φροντίσει για το «είναι» του και τον εσωτερικό του κόσμο κι όχι μόνο για το προσωπείο του, για το «φαίνεσθαι».
Είναι η ευκαιρία του να βρεθεί στη δίνη του έρωτα, να αγαπήσει και να αγαπηθεί με όλη τη δύναμη της ψυχής του και να το πετύχει αυτό σε τέτοιο βαθμό, ώστε να καταφέρει να ξεπεράσει τα πάθη του, να νικήσει κάθε εμπόδιο που φέρνει δυστυχία, να υπερβεί το θάνατο, κρατώντας μέσα του ζωντανούς όσους «έφυγαν» είτε νωρίς και βιαστικά είτε όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Ο αγώνας του ανθρώπου να κρατηθεί στη ζωή, όσο γίνεται περισσότερο, η καθημερινή του μάχη ενάντια σε καθετί που μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη στην πορεία του, να πλήξει την υγεία του και να τον φέρει πιο κοντά στην απειλή του θανάτου, αναδεικνύει και τη μεγάλη αξία της.
Ωστόσο, ενδέχεται η ζωή να είναι για κάποιους αργός θάνατος, καθώς σαν ζωντανοί-νεκροί διατηρούν μεν το σφρίγος και την κινητικότητα του σώματος, νοσούν όμως αθεράπευτα στην ίδια τους την ψυχή. Και η νόσος της ψυχής είναι η χειρότερη όλων. Προσβάλλει κυρίως ανθρώπους οι οποίοι κατακλύζονται από το πάθος του φθόνου και της υστεροβουλίας και αδυνατούν να νιώσουν τη χαρά της ζωής. Επιτρέπουν στην υποκρισία να διέπει τις σχέσεις τους, ψεύδονται ασύστολα και ζουν στον μικρόκοσμο που χτίζουν με τα ψεύδη τους.
Ματαιοπονούν, πασχίζοντας διαρκώς να καλύψουν την ασχήμια της ψυχής τους και τις ρωγμές που τους προκαλεί η τοξικότητα που εκπέμπουν. Άλλοτε θρασείς και προκλητικοί, με διάθεση να σπιλώσουν την υπόληψη εκείνων από τους οποίους νιώθουν ότι απειλούνται, εξαιτίας της λάμψης του φωτός που εκπέμπει η ψυχή τους κι άλλοτε άβουλοι και «μοιραίοι», ανδρείκελα που άγονται και φέρονται, έρπουν στην οδό που χάραξε για αυτούς η ανίατη νόσος της ψυχής τους.
Μπροστά στην εικόνα αυτού του αποκρουστικού ψηφιδωτού, που τείνει αποκτήσει η εποχή μας, του ψηφιδωτού που συγκεντρώνει στον υπέρτατο βαθμό το αρνητικό, το διαβρωτικό σκέλος των αντιθετικών ζευγών που διέπουν τη ζωή μας, έχουμε χρέος να μη μείνουμε αδρανείς. Οφείλουμε να αφυπνιστούμε και να αναλάβουμε δράση όλοι μας, αλλά και το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί.
Είτε γιατί επιτρέψαμε στον εαυτό μας να γίνουμε μέρος αυτού του ψηφιδωτού, είτε γιατί ανεχτήκαμε τη σύνθεσή του και αδιαφορήσαμε, ώστε αυτό να εκτείνει τα όριά του σε απειλητικό βαθμό. Έχουμε ευθύνη όλοι μας. Ας έχουμε, λοιπόν, πάντα στο μυαλό μας την παρακάτω ρήση του Ν. Καζαντζάκη :
« Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη Γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω» –Νίκος Καζαντζάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου