Εκείνους τους ανθρώπους που κάνουν μία αμυχή στην ψυχή σου, που με φόρα εισβάλλουν στον κόσμο σου, που με το ελεύθερο πνεύμα και την αλήθεια τους σε παρασύρουν στην πιο τρελή βόλτα της ζωής σου…
Εκείνους τους ανθρώπους που απολαμβάνουν κάθε στιγμή της ζωής τους καλή και άσχημη, που η σιωπή και το μελαγχολικό τους βλέμμα είναι πιο πλούσια ακόμη και από τις πιο περίτεχνες λέξεις, που φεύγουν βίαια όσο βίαια ήρθαν όχι γιατί δεν σε αγαπούν αλλά γιατί έτσι είναι προορισμένοι να αντιδρούν στον κατακλυσμό συναισθημάτων…
Εκείνους τους ανθρώπους που γεμίζουν κάθε κενό σου κομμάτι με τις σφιχτές τους αγκαλιές και τον τρόπο που σε αγγίζουν, που γελούν δυνατά, κλαίνε και αυτοσαρκάζονται ακόμη και στις πιο μαύρες σελίδες της ζωής τους…
Εκείνους τους ανθρώπους που σε παροτρύνουν να κυνηγήσεις την πιο βαθιά, τρελή σου επιθυμία, που πιστεύουν σε σένα, που σε κοιτάζουν με λατρεία και με ένα χαριτωμένο χαμόγελο μικρού παιδιού τη στιγμή που αφοσιώνεσαι σε κάτι που αγαπάς γιατί ξέρουν να παραμερίζουν κάθε είδους εγωλατρεία και να θέλουν μόνο να σαι ευτυχισμένη…
Εκείνους τους ανθρώπους που αγκιστρώνονται στην ψυχή σου και πολιορκούν το νου και το σώμα σου, που σαν μία φωτεινή σκιά θα σε ακολουθούν πάντα νοητά, που χάθηκαν κάπου στην πορεία αλλά πάντα θα ναι εκεί, που σε μάγεψαν, σε φρόντισαν, σε αγάπησαν , σε λάτρεψαν και μετά σε άφησαν γιατί δεν είχαν κάτι άλλο να σου δώσουν και δεν ήθελαν να παρασιτούν στη ζωή σου.
Γιατί ξέρουν πως όταν αγαπάς κάποιον αληθινά, σταματάς την υπέροχη βόλτα που σου χάρισε πριν ο χρόνος αμαυρώσει τη μαγεία της..
Εκείνοι οι άνθρωποι είναι σαν αερικά, που αν έτυχε ποτέ να τα γνωρίσεις θα σε φέρουν ένα βήμα πιο κοντά στην δική σου Ιθάκη…
Εκείνοι οι άνθρωποι κι ο έρωτας τους είναι που πρέπει να θεωρείς πραγματικό κόσμημα.
Όλοι οι άλλοι είναι κάλπικοι μέσα σε φανταχτερά περιτυλίγματα…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου