Έρωτα τον λένε. Πολλοί τον ζουν. Άλλοι σωστά κι άλλοι λάθος. Βλέπεις δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης. Όπως του υπαγορεύει του καθενός το μέσα του, εκείνοι οι άτακτοι χτύποι της καρδιάς, έτσι και τον ζει.Κάποιους τους απελευθερώνει. Δίνει φτερά στις πλάτες τους και τους εκτοξεύει σε δυσθεώρητα ύψη.
Ψηλές πτήσεις. Επικίνδυνες αλλά με ασύγκριτη αίσθηση πληρότητας και θέα.
Κάποιους πάλι τους δένει βαρίδια στα πόδια και τους πετά στα βάθη. Είναι αυτοί που αδυνατούν να τον διαχειριστούν, που πνίγονται και μόνο στην ιδέα του.
Αυτοί οι άνθρωποι σκέφτονται πολύ. Και κάπως έτσι χάνουν τη βαθύτερη ουσία. Χάνουν το παρόν του έρωτα και μένουν να απορούν για το παρελθόν και να αγχώνονται για το μέλλον.
Μόνο που η ουσία του έρωτα είναι στο τώρα. Μήτε στο χθες, μήτε στο αύριο.
Τι μπορεί να αλλάξει από όσα έγιναν στο παρελθόν; Τίποτα. Ό,τι έγινε, έγινε και δεν αλλάζει. Μνήμες και πάθη, αμφιβολίες και δάκρυα ας μείνουν κλεισμένα σε ένα συρτάρι. Μήτε το δικό σου παρελθόν αλλάζει μήτε του έρωτά σου. Κι όσο μένεις να σκέφτεσαι, να θυμώνεις, να απογοητεύεσαι ή και να ζηλεύεις, τόσο χάνεις στιγμές. Τόσο φυλακίζεσαι σε μνήμες που καλά κάνουν και υπάρχουν αλλά που δε βοηθούν κανέναν.
Όσο για το αύριο; Ποιος ξέρει; Ποιος κατάφερε ποτέ να σιγουρέψει το αύριο στον έρωτα;
Κανείς. Κι όποιος προσπάθησε βρέθηκε να διαψεύδεται πανηγυρικά. Γιατί δεν πιάνεται μάτια μου ο έρωτας. Δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν αναγνωρίζει προβλέψεις, μήτε σχέδια και προγραμματισμούς.
Απλά τον ζεις. Τον ανασαίνεις, τον μυρίζεις, ποτίζεις από εκείνον. Κι όσο βαστά, τον χαίρεσαι. Δεν τον μιζεριάζεις με αμφιβολίες και φόβους. Δεν τον γκαντεμιάζεις με “αν” κι “ως πότε”.
Απλά τον ζεις. Τώρα τον ζεις, που είναι στα καλύτερά του. Τον χαίρεσαι, τον καμαρώνεις, γεμίζεις από δαύτον.
Τώρα τον ευχαριστιέσαι μέχρι το μεδούλι. Σήμερα, γιατί για αύριο δεν ξέρεις. Μήτε εσύ, μήτε άλλος κανείς…
Αν αύριο υπάρχει, με γεια σου με χαρά σου. Αν πάλι δεν υπάρχει, θα κλάψεις, θα πονέσεις και θα ξεχάσεις. Αλλά μπορεί και να γελάσεις, να ανακουφιστείς, δεν ξέρεις. Μπορεί να σταυροκοπηθείς και να πεις ευτυχώς που τελείωσε.
Γιατί έτσι άστατος είναι ο έρωτας από καταβολής χρόνου.
Τη μια φυσάει πρίμα και την άλλη σε παίρνει και σε σηκώνει.
Ποιο το νόημα, λοιπόν, να ανησυχείς για το χθες; Αφού ό,τι ήταν να φέρει το έφερε. Ποιο το νόημα, να ανησυχείς για το αύριο; Αφού δεν ξέρεις τι θα φέρει.
Να ελπίζεις μόνο ό,τι κι αν είναι να έρθουν να είναι για καλό. Μόνο για καλό. Κι όλα τα άλλα άστα στην τύχη.
Εκείνη ξέρει…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου