Κηδεμόνες του εαυτού σας

Με την ανάληψη της ευθύνης αυτών που αισθανόμαστε και παίρνοντας το μέρος του παιδιού που υπάρχει μέσα μας, ξυπνάμε το δημιουργικό δυναμικό μας και ανοιγόμαστε προς εμπειρίες που ομορφαίνουν τη ζωή μας. Το εσωτερικό μας παιδί ενσαρκώνει μια ικανότητα ζωογόνησης και ύπαρξης, την οποία, σε μεγάλο βαθμό, ο ενήλικος έχει χάσει. Αυτό το παιδί έχει ανάγκη να αναπτυχθεί πλήρως. Για να μεγαλώσει έχει ανάγκη από έναν νέο γονέα που θα καλύψει τις ελλείψεις των βιολογικών του γονιών.

Η κηδεμονία του ίδιου μας του εαυτού είναι να μάθουμε να φροντίζουμε και να δείχνουμε στοργή στο εσωτερικό μας παιδί. Όσο περισσότερο αγαπώ το εσωτερικό μου παιδί, τόσο περισσότερο με αγαπά, σε αντάλλαγμα, η ζωή. Το να γίνει κανείς καλός γονέας για τον ίδιο του τον εαυτό, απαιτεί να ακούει τον εσωτερικό του πιλότο. Είναι δύσκολο να ακούει τη φωνή του μέσα στον ορυμαγδό που επικρατεί στον νου. Η απόσυρση στον εαυτό διευκολύνει να ακουστεί αυτός ο δραστήριος και συμπονετικός καθοδηγητής.

Οι εργασίες των Αμερικανών ψυχολόγων Malcolm Owen Slavin και Daniel Krieqman επιβεβαίωσαν ότι, από την παιδική ηλικία, ο αληθινός εαυτός κρύβεται εν μέρει, προκειμένου να διαφυλάξει τις πραγματικές ανάγκες και τις δημιουργικές δυνάμεις του ατόμου, όταν αυτές δεν μπορούν να εκφραστούν. Το παιδί εξαρτάται από τους άλλους και προσαρμόζεται προκειμένου να έχει τη συναισθηματική τροφή που είναι αναγκαία για την ανάπτυξή του, ακόμη και αν αυτή η τροφή είναι φτωχή και συνοδεύεται από κακομεταχείριση.

Η απόκρυψη του αληθινού εαυτού διαιωνίζεται στην ενήλικη ζωή, όσο το άτομο παραμένει αγκιστρωμένο στα γονικά του πρόσωπα, ελπίζοντας κρυφά ότι μια μέρα θα πάρει αυτό που τόσο του έλειψε. Η απατηλή ελπίδα ότι όλα θα διορθωθούν από τους γονείς του, συντηρεί στον καθένα ένα συναισθηματικό κράμα φτιαγμένο από φόβο, θυμό και θλίψη. Το παιδί διαθέτει ένα μυαλό ευαίσθητο που απορροφά τα πάντα. Για να συνεχίσει την ανάπτυξή του, δεν έχει άλλη επιλογή από το να καταπνίξει αυτά που αισθάνεται ώστε να βρίσκεται σε συμφωνία με την εικόνα που οι γονείς του έχουν γι’ αυτό. Μαθαίνει να απωθεί τον πόνο και τους φόβους του.

Ενήλικος πλέον, όταν τα παιδικά του συναισθήματα επανεμφανίζονται, ενεργοποιούνται εκ νέου και οι στρατηγικές επιβίωσης που είχαν πρώιμα αποκτηθεί. Ως εκ τούτου, το να γίνει κάποιος καλός γονέας για τον ίδιο του τον εαυτό δεν είναι κάτι ενστικτώδες. Η πρώτη αντίδραση του ενήλικου απέναντι στα συναισθήματα του πληγωμένου παιδιού μέσα του είναι:

Η απώθηση ή η άρνηση με ένα μήνυμα του τύπου: «Δεν έχω αναμνήσεις», «Είχα ωραία παιδικά χρόνια».
Η απόρριψη: «Σταμάτα», «Αυτό είναι γελοίο».
Η μοιρολατρία: «Ναι, και λοιπόν, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα».
Η κριτική ή η καταδίκη: «Δεν είμαι ευγενικός», «Κατακρίνω τα πάντα».
Η εκλογίκευση: «Έχω υποφέρει λιγότερο απ’ ότι άλλοι». «Οι γονείς μου έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν», «Έτσι ήταν τότε».

Όλες αυτές οι στρατηγικές είναι το σημάδι της δυσκολίας να γίνει κάποιος ο δικός του γονιός. Φανερώνουν μια νοσηρή προσκόλληση στα γονικά πρόσωπα και στις επιβλαβείς αρχές διαπαιδαγώγησης που υπόμεινε στην παιδική ηλικία. Ο καλός γονέας για τον ίδιο τον εαυτό συναισθάνεται και φροντίζει στοργικά για τις ανάγκες του αληθινού Εαυτού. Αυτό είναι το βασικό βήμα για να έχει κάποιος πιο σωστές και ικανοποιητικές σχέσεις.

Η Lucia Capacchione γράφει χαρακτηριστικά: «Σήμερα, είναι παραδεκτό ότι το να κατευθύνουμε όλη μας την προσοχή και την αγάπη (δηλαδή του γονιού που φροντίζει) στους άλλους, σε βάρος του εαυτού μας, μας σπρώχνει να έχουμε σχέσεις συν-εξάρτησης». Η συν-εξάρτηση είναι ένα σύνολο ακατάλληλων συμπεριφορών (να θέλω να αλλάξω τον άλλον, να αγνοώ τις δικές μου ανάγκες, να αναλαμβάνω ρόλο σωτήρα, κ.λ.π) μέσα σε μια σχέση με ένα εξαρτώμενο άτομο.