Σ’ αυτόν τον κόσμο, πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται

«Σ’ αυτό τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται». Γ. Σεφέρης

Έμαθα κάποτε πως τα μάτια στέκουν αδύναμα να αντιληφθούν κάτι άλλο πέρα από δυσκολία, έλειψη, πόνο και καταστροφές αν δεν τους δείξεις και δεν τους μάθεις εσύ που να κοιτούν. Κι αυτό το έμαθα κοιτώντας τον κόσμο μας και βλέποντας πώς είναι φτιαγμένος. Είδα πως δεν φταίνε εκείνα που έχουν εκπαιδευτεί να βλέπουν και να αντιλαμβάνονται πιο εύκολα τέτοιες συχνότητες γύρω μας, αφού εμείς οι ίδιοι μάθαμε να αναπαράγουμε την έλειψη, τον φόβο και την καταστροφή και να «μας κόβουμε τα πόδια» χωρίς να το παίρνουμε καν χαμπάρι.

Όπου και αν σταθείς θα ακούσεις άσχημες και ποτισμένες με φόβο ειδήσεις να εκπέμπονται από τα μέσα σα να είναι ζόμπι χειραγωγούμενα που πίνουν αντί για αίμα την όρεξη και την χαρά για την ζωή μας εδώ, όποια και αν είναι αυτή. Μεταδίδουμε ασυνείδητα αυτές τις συχνότητες ο ένας στον άλλο μέσα από σιωπή που εκπέμπει πίκρα και καταχνιά και καταφέρνει να μας καταπίνει και να μας ελέγχει αλλά και μέσα από λέξεις μίζερες και απαισιόδοξες για την ζωή, για τα όνειρα για την δημιουργία. Είναι ένας κύκλος μαυρίλας που δεν είναι εύκολο να σπάσεις και γι αυτό μπαίνουν μέσα ολοένα και περισσότεροι… και ο κύκλος μεγαλώνει.

Κάπως έτσι πάει η ιστορία… Μόνο που υπάρχουν μέσα στον ίδιο κόσμο και κάποιοι που έχουν την δύναμη να μένουν έξω από τον κύκλο αυτό. Βρίσκουν τη δύναμη να χρησιμοποιούν όμορφες λέξεις για την ζωή εκεί έξω, πέρα από: «όλα είναι τόσο δύσκολα» «δεν έχω αυτό, εκείνο ή το άλλο». Οι ορίζοντές τους απλώνονται πέρα από τέτοιες λέξεις και έχουν τη δύναμη να βλέπουν και κάτι άλλο! Μπορεί γι αυτό η ζωή τους να φαίνεται πιο φωτεινή, γιατί έχουν βρει την δύναμη να την βλέπουν οι ίδιοι όμορφη, να αισθάνονται γεμάτοι! Έχουν απλές ζωές και ναι, ίσως δεν έχουν χρήματα και καμία βαρυσήμαντη εργασία φαινομενικά! Είναι όμως καλά, τι παράξενο! Κυκλοφορούν σαν εξωγήινοι ζώντας έξω από τον κύκλο και από την μαυρίλα αυτή, δείχνωντας σε μας πως υπάρχει και μία άλλη επιλογή ζωής που μπορείς να κάνεις!

Η δουλειά τους τελικά είναι πολύ απλή, και ομως πολύ σημαντική! Μπορούν και βλέπουν το όμορφο παντού, τόσο απλά! Όχι να το περιμένουν να έρθει σ΄ένα αύριο μονάχα αλλά να το βλέπουν να υπάρχει τώρα μπροστά τους, αυτή την στιγμή που κυλάει! Κρατούν το «λίγο» στα χέρια τους χωρίς να τους νοιάζει καν πόσο είναι, δεν το μετρούν δεν το συγκρίνουν, μ’ ένα χαμόγελο και πηγαίο θάρρος που προέρχεται από την καρδιά το μετατρέπουν αμέσως σε πολύ! Σε πολύ που δεν έχει όρια για εκείνους και ούτε μπορεί να οριστεί από μετρήσιμες μονάδες, σε αφθονία, σε δημιουργία, στη ζωή την ίδια! Σε αντίθεση μ΄όσους κρατούν πολλά μα στέκουν ανήμποροι να τα δουν, γιατί έχουν το βλέμμα τους σ΄ένα αύριο που θα τους φέρει κι άλλα… κι άλλα… μέχρι να χουν λέει αρκετά! Μα τι κρίμα που ποτέ τους δεν θα έχουν!

Όποιοι κι αν είναι αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι, όπου και αν βρίσκονται σε όποιο μέρος αυτού του κόσμου κι αν υπάρχουν νιώθω πως τους χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ! Για όλα εκείνα τα αληθινά χαμόγελα που καθημερινά μας χαρίζουν χωρίς να παραπονιούνται για τις ζωές τους, δίχως καν να αποκαλύπτουν τις δυσκολίες της ζωής τους, και με τον τρόπο αυτό ρουφούν την καταχνιά αυτού του πλανήτη μετατρέποντάς την αμέσως σε αισιοδοξία, σε χαρά… σε ζωή! Και είναι άραγε αυτό αρκετό σ’ αυτό τον κόσμο που ζούμε; θα πουν κάποιοι!

Ποιος ξέρει, ίσως και να είναι, και ίσως έχουμε την επιλογή να σπάσουμε αυτό τον κύκλο της καταχνιάς και εμείς μ’ ένα χαμόγελο, με ευγνωμοσύνη και σημασία για όσα έχουμε τώρα και να μάθουμε να ζούμε και να επικοινωνούμε με τους ανθρώπους γύρω μας μ’ έναν άλλο τρόπο. Δεν αξίξει τον κόπο…;