Και μένω στο πλάι σου, όσο εσύ κοιμάσαι και με μάτια θολά και βλέμμα αδύναμο μετά από την κούραση της ατελείωτης μέρας, παρατηρώ τη μορφή σου καθώς ακουμπά το μουσκεμένο από τον ιδρώτα σώμα στα σεντόνια και το φως της νύχτας λούζει το πρόσωπό σου. Προσπαθώ μέσα σε αυτό το βαθύ μαύρο, μπλε χρώμα του δωματίου να διακρίνω τα χαρακτηριστικά σου. Και απλά σε χαζεύω.Χαζεύω τις ατέλειές σου. Αυτές που κοιτώ και σε ερωτεύομαι από την αρχή. Αυτά τα λίγα ψεγάδια σου. Όλα εκείνα που μου αποδεικνύουν όμως την ύπαρξή σου. Όλα εκείνα, τα οποία μου λεν πως πραγματικά στέκεις δίπλα μου. Ότι δεν ονειρεύομαι κι ας είμαι ξύπνιος.
Και με το πρώτο φως, φτάνει στα αυτιά μου κι εκείνος ο αποκρουστικός ήχος του ξυπνητηριού. Παλεύεις με τα σεντόνια και εξαντλημένη από τη μάχη σηκώνεσαι αργά. Με τα μάτια σχεδόν κλειστά. Και ξεκινά να μυρίζει ο χώρος καφέ και το άρωμά σου. Έτοιμος κιόλας.
Κοιτάς προς το μέρος μου και έπειτα κλείνεις την πόρτα, φυλακίζοντας μέσα τα λόγια σου " Πάλι δεν είσαι εδώ. Όνειρο ήταν μόνο "!
Μα εγώ είμαι εκεί, χαζεύοντας τις ατέλειές σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου