Η πτώση

Η πτώση. Η δική μου πραγματικότητα.
Βουλιάζω αργά και βασανιστικά σε ένα τεράστιο βούρκο με σκατά.
Και δεν πεθαίνω τουλάχιστον να ησυχάσω.
Και δεν υπάρχει ένα χέρι για να ζήσω.
Εκεί, να με βλέπω να βυθίζομαι και να μην μπορώ να αντιδράσω.
Πνίγομαι, πνίγομαι, ΠΝΙΓΟΜΑΙ.

Θέλω να ουρλιάξω.
Γέμισα ανασφάλειες, κυνηγητά, φόβους και αρρώστιες.
Ζητάω απελπισμένα φροντίδα, αγάπη και κατανόηση.
Λαμβάνω διαρκώς άρνηση, απομάκρυνση, σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και πόνο.
ΠΝΙΓΟΜΑΙ.

Βλέπω ζευγάρια στο δρόμο και ζηλεύω βαθιά.
Εγώ σέρνομαι και παρακαλάω για μια έξοδο, για ένα χάδι, για μια ματιά.
ΠΝΙΓΟΜΑΙ.

Πνίγομαι και δεν έχω που να το μοιραστώ.
Θεωρούμαι υπερβολική βαρετή, συνηθισμένη.
ΠΝΙΓΟΜΑΙ.

Στα δικά τους σκατά που με ταΐσανε ανελλιπώς.
Σε ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση.
Στην ανάγκη μου να μοιραστώ την αγάπη.
ΠΝΙΓΟΜΑΙ.

Και δεν με ακούει κανείς.
Ουρλιάζω και δεν ανταποκρίνεται ψυχή.
ΠΝΙΓΟΜΑΙ.

Και θα μείνω για πάντα κολλημένη μέσα στο βούρκο.
Ούτε νεκρή, ούτε ζωντανή.
ΠΝΙΓΟΜΑΙ.

Και δεν θα μάθεις ποτέ πόσο με πληγώνει η συμπεριφορά σου.
Δεν θα μάθεις ποτέ πόσο θυμωμένη είμαι μαζί μου.
ΠΝΙΓΟΜΑΙ.

Και θα με θεωρούν πάντα ένα κομμάτι κρέας.
Μια όμορφη παρουσία.
ΠΝΙΓΟΜΑΙ.

Και δεν θα βρεθεί κανείς να με τραβήξει.

του Αλμπέρ Καμύ.