ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΜΟΥΣΑΙΟΣ - Τὰ καθ' Ἡρὼ καὶ Λέναδρον (158-195)

Ὣς εἰπὼν παρέπεισεν ἀναινομένης φρένα κούρης
θυμὸν ἐρωτοτόκοισι παραπλάγξας ἐνὶ μύθοις.
160Παρθενικὴ δ᾽ ἄφθογγος ἐπὶ χθόνα πῆξεν ὀπωπὴν
αἰδοῖ ἐρευθιόωσαν ὑποκλέπτουσα παρειὴν
καὶ χθονὸς ἔξεεν ἄκρον ὑπ᾽ ἴχνεσιν, αἰδομένη δὲ
πολλάκις ἀμφ᾽ ὤμοισιν ἑὸν συνέεργε χιτῶνα.
πειθοῦς γὰρ τάδε πάντα προάγγελα· παρθενικῆς δὲ
165 πειθομένης ποτὶ λέκτρον ὑπόσχεσίς ἐστι σιωπή.
ἤδη δὲ γλυκύπικρον ἐδέξατο κέντρον Ἐρώτων.
θέρμετο δὲ κραδίην γλυκερῷ πυρὶ παρθένος Ἡρώ,
κάλλεϊ δ᾽ ἱμερόεντος ἀνεπτοίητο Λεάνδρου.
ὄφρα μὲν οὖν ποτὶ γαῖαν ἔχεν νεύουσαν ὀπωπήν,
170 τόφρα δὲ καὶ Λείανδρος ἐρωμανέεσσι προσώποις
οὐ κάμεν εἰσορόων ἁπαλόχροον αὐχένα κούρης.
ὀψὲ δὲ Λειάνδρῳ γλυκερὴν ἀνενείκατο φωνὴν
αἰδοῦς ὑγρὸν ἔρευθος ἀποστάζουσα προσώπου·
«Ξεῖνε, τεοῖς ἐπέεσσι ταχ᾽ ἂν καὶ πέτρον ὀρίναις.
175 τίς σε πολυπλανέων ἐπέων ἐδίδαξε κελεύθους;
ὤμοι, τίς σε κόμισσεν ἐμὴν εἰς πατρίδα γαῖαν·
ταῦτα δὲ πάντα μάτην ἐφθέγξαο. πῶς γὰρ ἀλήτης,
ξεῖνος ἐὼν καὶ ἄπιστος, ἐμοὶ φιλότητι μιγείης;
ἀμφαδὸν οὐ δυνάμεσθα γάμοις ὁσίοισι πελάσσαι·
180 οὐ γὰρ ἐμοῖς τοκέεσσιν ἐπεύαδεν. ἢν δ᾽ ἐθελήσῃς
ὡς ξεῖνος πολύφοιτος ἐμὴν εἰς πατρίδα μίμνειν,
οὐ δύνασαι σκοτόεσσαν ὑποκλέπτειν Ἀφροδίτην.
γλῶσσα γὰρ ἀνθρώπων φιλοκέρτομος· ἐν δὲ σιωπῇ
ἔργον ὅ περ τελέει τις, ἐνὶ τριόδοισιν ἀκούει.
185 εἰπὲ δέ, μὴ κρύψῃς, τέον οὔνομα καὶ σέο πάτρην.
οὐ γὰρ ἐμόν σε λέληθεν, ἔχω δ᾽ ὄνομα κλυτὸν Ἡρώ.
πύργος δ᾽ ἀμφιβόητος ἐμὸς δόμος οὐρανομήκης,
ὧ ἔνι ναιετάουσα σὺν ἀμφιπόλῳ τινὶ μούνη
Σηστιάδος πρὸ πόληος ὑπὲρ βαθυκύμονας ὄχθας
190 γείτονα πόντον ἔχω στυγεραῖς βουλῇσι τοκήων.
οὐδέ μοι ἐγγὺς ἔασιν ὁμήλικες οὐδὲ χορεῖαι
ἠιθέων παρέασιν. ἀεὶ δ᾽ ἀνὰ νύκτα καὶ ἠῶ
ἐξ ἁλὸς ἠνεμόφωνος ἐπιβρέμει οὔασιν ἠχή.»
Ὣς φαμένη ῥοδέην ὑπὸ φάρεϊ κρύπτε παρειὴν
ἔμπαλιν αἰδομένη, σφετέροις δ᾽ ἐπεμέμφετο μύθοις.

***
Με τούτα πλάνησε τον νου της κόρης άθελά της·τα λόγια αγάπη γέννησαν και πήρε την καρδιά της.160Αμίλητη, τα μάτια της έγειρε η κόρη κάτω,τα μάγουλα, που ντροπαλά κοκκίνιζαν, να κρύψει·κι έξυνε με τ᾽ ακρόχναρο την γη και ντροπιασμένη,όλο και το χιτώνι της εμάζευε στους ώμους.Τούτα θα πουν πως άρχισε μια κόρη να συγκλίνει·165αγκαλιάν μόνον και φιλί σού τάζει η σιωπή κείνη.Τώρα και το γλυκόπικρο κεντρί του Πόθου εδέχθηκι άναψ᾽ η κόρη από γλυκιά φωτιά μες στην καρδιά της,και του Λεάνδρου οι ομορφιές την εψυχομαράναν.Κείνος, όσο την όψην της σκυφτή καταγής είχε,170τόσο και δεν εχόρταινε με λιγωμένα μάτιατης κόρης τον χιονόλαιμο ν᾽ ακριβοκαμαρώνει,ώσπου άνοιξε το στόμα της κι εγλυκαπολογήθη·και κοκκινάδι απόσταζε ντροπής το πρόσωπό της.«Ξένε, εσύ με τα λόγια σου θ᾽ ανάγερνες και πέτρα.175Ποιός σ᾽ έμαθε να λες αυτά τα πλανερά λογάκια;Ποιός (συμφορά μου) σ᾽ έφερε μες στον δικό μου τόπο;Μόν᾽ όλα τα ᾽πες άδικα· τι πώς, καλέ, περάτης,άνθρωπος ξένος κι άπρακτος μαζί μ᾽ εμέ θα σμίξεις;Να παντρευτούμε φανερά με γάμο τιμημένο180δεν ημπορούμε· να σ᾽ το πω: δεν θέλουν οι γονιοί μου.Αν πάλι θέλεις στην Σηστό να πολυμπαινοβγαίνεις,δεν δύνασαι παραχωστά να κρύβεις την αγάπη·του κόσμου η γλώσσα το κακό πάντ᾽ αγαπάει να λέεικι ό,τι σιγά κάμει κανείς μες στα στενά τ᾽ ακούει.185Μα χάρισέ μου τ᾽ όνομα και τον καλό σου τόπο·μη μου το κρύψεις· πως με λεν εμένα Ηρώ το ξεύρεις.Μονή μου ουρανοκόλλητος και βοερός πύργος είναικαι μέσα εκεί μονόψυχη με μιαν κάθομαι βάγιαπερίγιαλα και ξέχωρα· κι έχω γειτόνισσά μου190την θάλασσα όπως ήθελαν οι άσπλαχνοι οι γονιοί μου.Δεν μου είν᾽ εκεί συνήλικες, ουδέ χοροί δεν είναι,κι ολήμερα κι ολόνυκτα πάντα δονά στ᾽ αυτιά μουτο βογκητό της θάλασσας, της ανεμοδαρμένης».Όσο και τα ᾽πεν, έκρυψε την όψη στην ποδιά της195τι ξαναντράπη μόνη της και καταγνώννει ό,τι είπε.