Η συνωμοσία του Σύμπαντος

Σίγουρα θα έχεις νοιώσει κατά καιρούς ότι όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου. Όταν τίποτα δεν πάει καλά, όταν όλα φαίνεται να γκρεμίζονται, όταν ο φόβος κυριεύει την καρδιά σου και όλα όσα μπορείς να σκεφτείς και να κάνεις δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Μάλλον το αντίθετο… όλο και πιο κοντά φαίνεται να έρχεται το μηδέν, το τίποτα, η ανυπαρξία.

Δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο, αλλά είναι ΑΚΡΙΒΩΣ τότε που ο νους χρειάζεται να παραιτηθεί από τις συνήθεις λειτουργίες του: να προσπαθεί να ερμηνεύσει, να προσπαθεί να κατατάξει και να επιχειρεί απεγνωσμένα να ελέγξει το γκρέμισμα. Τα πάντα κινδυνεύουν ναι, αλλά τίποτα δεν εξαρτάται από τον νου και την έρμη την προσωπικότητα που τώρα φαντάζει μικρή και ανίσχυρη μπροστά στη θύελλα που έρχεται μανιασμένη και την καταστροφή που φαίνεται αναπόφευκτη.

Μα δεν θα ΚΑΝΕΙΣ τίποτα; Θα καθίσεις την άκρη ατάραχος να παρατηρείς το αναπάντεχο που δεν ελέγχεις να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του; Θα περιμένεις «με σταυρωμένα χέρια» το θαύμα που δεν φαίνεται να έρχεται από πουθενά; Θα αφεθείς στον χείμαρρο που κινδυνεύει να σε πνίξει στο πέρασμά του και να σε πάει στα βάθη του ωκεανού της ανυπαρξίας;

Ναι, κάπως έτσι… γιατί ό,τι κι αν ΚΑΝΕΙΣ, ό,τι κι αν επιχειρήσεις μέσα από τις «καλύτερες σου προθέσεις» θα είναι λάδι στη φωτιά της ζωής που ζητάει απεγνωσμένα την αλλαγή. Μια αλλαγή που ακόμα κι αν ήσουν πρόθυμος και έτοιμος να κάνεις, δεν έβλεπες το περιεχόμενό της, δεν έμαθες τα μαθήματά της, δεν αφέθηκες στο πέρασμά της. Και τώρα είναι αργά για τη δράση που έμαθες και ξέρεις να κάνεις. Χρειάζεται να παραιτηθείς: πλήρης, ολοκληρωτική παραίτηση!

Τώρα χρειάζεται να κάνεις το άλμα της πίστης. Να εμπιστευτείς, να ΕΙΣΑΙ η ίδια η πίστη, να ΕΙΣΑΙ η ίδια η αγάπη, η σύνδεση με το Σύμπαν, με όλα γύρω σου, ακόμα και με τους εισβολείς σου. Χρειάζεται να σωπάσεις το νου και να παραιτηθείς από την αντίληψή του. Χρειάζεται να αφεθείς στο κάλεσμα της ζωής… γυμνός, αγνός, καθαρός, έτοιμος να φανερώσεις και τα τελευταία κρυμμένα κομμάτια σου. Χρειάζεται να πάρεις τη ματιά από ό,τι σε απειλεί και σε γκρεμίζει και να εστιαστείς σε ό,τι σε ενώνει, σε ανυψώνει, σε ολοκληρώνει. Όλα έχουν σκοπό, τον Ύψιστο Σκοπό της ύπαρξής σου, που ο μικρός, δυαδικός νους δεν γνωρίζει και θα πολεμήσει για να αποκτήσει ξανά τη δική του κυριαρχία.

Θα παραμείνεις ατάραχος; Θα αφεθείς στο κάλεσμα στης Αγάπης που δεν φαίνεται στο γκρέμισμα που επιτελείται μπροστά στα φυσικά σου μάτια; Θα παραμείνεις ενοποιημένος, με καθαρό το νου, έτοιμος να αναγνωρίσεις τα μηνύματα, να αναλάβεις την ευθύνη, να αδράξεις την πρόκληση, να πετάξεις στο άγνωστο που δεν ορίζεις;

Δεν θα το κάνεις αν δεν έχεις περάσει την κατάλληλη προετοιμασία - μύηση. Δεν θα το κάνεις αν ο νους ακόμα κυβερνά τη συνειδητότητά σου, αν πιστεύεις ότι μπορείς και πρέπει να ελέγξεις την πορεία σου. Δεν θα το κάνεις αν πιστεύεις ότι γνωρίζεις και ερμηνεύεις το όνειρο που Αποφάσισες να Ζήσεις. Έμαθες να περιμένεις να αντιδράσεις στον πανικό, στο πρόβλημα, στο σύμπτωμα, στο γκρέμισμα… μα τότε είναι αργά, πολύ αργά. Δεν έχεις πλέον καμία επιλογή εκείνη τη μακάβρια στιγμή του ξεσκίσματος, της πλήρης αποδόμησης. Η παρόρμηση των ενστίκτων θα επικρατήσει του αυθορμητισμού της Ανώτερης Διάνοιας.

Η ώρα να προετοιμαστείς είναι πιο πριν, πριν το πέρασμα του Εγκέλαδου, αν και ο νους σου θα σε πείσει ότι κάθε φύσημα του ανέμου ΕΙΝΑΙ ο Eγκέλαδος.

Έλα ζωή, σε περιμένω… δείξε μου τα μαγικά σου που ο νους μου δεν χωράει. Πάρε με μαζί σου σε μέρη που δεν έχω ξαναπάει. Σήκωσέ με από το βόλεμα που δεν ήξερα πώς να ξεβολέψω. Ανέβασέ με στις φτερούγες σου και ζάλισέ με τις φανταστικές σου εικόνες που μπορώ να απολαμβάνω μόνο από ψηλά. Και αν είμαι εδώ ακόμα μετά, θα μοιραστώ αυτά που είδα, θα δώσω αυτά που πήρα, θα είμαι αυτό που έγινα. Αν δεν είμαι, δεν έχει σημασία, ούτως ή άλλως. Θα βρίσκομαι ήδη πολύ μακριά για να μπορώ να συμβάλλω…