Μύηση στον Ανδρισμό

Είναι συχνό φαινόμενο να ακούμε για κάποιον άνδρα ότι είναι εντελώς έξω από το κέντρο του. Αυτό σημαίνει ότι οι περιοχές της προσωπικότητάς του είναι τελείως διασπασμένες και δεν μπορούν να συνεργαστούν και να ισορροπήσουν λειτουργικά και αποτελεσματικά.
Ένας άνδρας που δεν είναι κεντραρισμένος, ένας άνδρας που δεν έχει ισορροπία, όχι μόνο σαν άνθρωπος μα και σαν κανάλι έκφρασης της αρσενικής ενέργειάς του, μας δείχνει σ’ ένα πρώτο επίπεδο ότι δεν κατάφερε να μυηθεί στις βασικές δομές της ανδρικής συχνότητας, κι έτσι παραμένει ανώριμος – όχι επειδή το θέλει μα επειδή κανείς δεν του έχει μάθει πώς να αναπτύσσει την αρσενική του ενέργεια, κανείς δεν τον έχει μυήσει σε αυτόν τον κόσμο.
Κάθε αγόρι αναζητά αυτή τη μύηση στις αρχές της εφηβείας του και ουσιαστικά την επιζητεί τόσο σε ασυνείδητο επίπεδο, όσο και σε συνειδητό. Ο νέος αναζητά την ωριμότητα (την ανάληψη ευθύνης κατά βάθος), επιθυμεί τις χαρές της ωριμότητας και της πνευματικής ανάτασης που θα του προσφερθούν αν ανδρωθεί σωστά.
Στις αρχαίες κοινωνίες η μύηση στην ενηλικίωση, το πέρασμα από το αγόρι στον άνδρα και από το κορίτσι στη γυναίκα, ήταν αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας τους. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν φυλές στον πλανήτη που τηρούν αυτό το έθιμο. Το τελετουργικό της μύησης αλλάζει ανά τον κόσμο, μα ο στόχος είναι πάντοτε ένας: η ωρίμανση και η προσέγγιση της αντρικής ή της γυναικείας αντίστοιχα φύσης. Χαρακτηριστικά, οι τελετές πολλές φορές αφορούσαν σε ανδραγαθήματα, όπως το να ζητούν από τον έφηβο να σκοτώσει ένα λιοντάρι ή να του δώσουν παραισθησιογόνα και να τον αφήσουν στο δάσος.

Ο κίνδυνος, το ερωτικό στοιχείο και τα ναρκωτικά ήταν από τα βάθη της ανθρώπινης ιστορίας τα κυρίαρχα μέσα μύησης των αγοριών σε άνδρες. Όμως και στην εποχή μας βλέπουμε να υπάρχουν τέτοια τελετουργικά, ακόμα κι αν αυτά εμφανίζονται χαοτικά – όταν ο πατέρας, ο ώριμος άνδρας, ο σοφός δάσκαλος δεν είναι εκεί για να καθοδηγήσει τον έφηβο, τότε το παιδί θα εκφράσει αυτές τις ιδιότητες με τα ίδια ακριβώς αρχετυπικά αντανακλαστικά. Κάτι ανάλογο βλέπουμε συμβολικά και στον μύθο του Ηρακλή όπου οι άθλοι του συμβολίζουν την πορεία της ψυχής και τις δυσκολίες που καλείται να προσπεράσει για να πετύχει την ψυχική του κάθαρση, λυτρώνοντας έτσι την ψυχή του από όλους εκείνους τους πειρασμούς και τις αλυσίδες που τον κρατούσαν δέσμιο μέσα στο σπήλαιο του μύθου του Πλάτωνα. Η λέξη Ηρακλής, ετυμολογικά, σημαίνει το κλέος της Ήρας, δηλαδή η δόξα της Ήρας, ή δοξασμένη ψυχή.
Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι και στην εποχή μας στον κόσμο των εφήβων το σημάδεμα του σώματος, είτε με «χαράκωμα», είτε με τατουάζ, αλλά και με άλλα αντικείμενα, ουσιαστικά αποτελεί ένα αρχετυπικό πρότυπο, ανάλογο με αυτό που εκφράζεται ακόμα και σήμερα σε αρχαίες φυλές. Πολλοί έφηβοι το κάνουν στον εαυτό τους σαν αντανάκλαση των έντονων ψυχοσωματικών αλλαγών και του άγχους που φέρνουν αυτές οι αλλαγές στην ψυχή τους. Η αναζήτηση του κινδύνου και η λήψη ναρκωτικών πρωτοστατούν και στις μέρες μας κατά το πέρασμα του εφήβου στον «ενήλικο» κόσμο.
Οι συμμορίες που οργανώνονται κατά την εφηβεία ακολουθούν κι αυτές την ίδια μυητική λογική στην αρσενική ενέργεια, όπως και η βία στα σχολεία, αλλά και ο στρατός ή οι φυλακές. Όμως, αυτό το χαοτικό και ελλιπές, ως προς τη δομή και την αποτελεσματικότητα, σύστημα μύησης για τους άνδρες δεν είναι αρκετό.
Μπορούμε να πούμε ότι η σύγχρονη κοινωνία έχει ξεχάσει αυτήν την απαραίτητη τέχνη για να παράγει άνδρες, τόσο σαν δομή όσο και σαν αξία ζωής. Γιατί οι αληθινοί άνδρες δεν είναι ούτε βίαιοι ούτε χειριστικοί, όπως έχουν δυστυχώς μάθει στις μέρες μας να επιβιώνουν σαν έφηβοι – αυτός είναι σαδομαζοχισμός.
Κι αυτό συμβαίνει επειδή η μύηση στην αρσενική ενέργεια στην εποχή μας δεν είναι υγιής, η έννοια της σοφίας και ο ρόλος του δασκάλου (που συνήθως στο παρελθόν αναλάμβανε ο πατέρας) έχουν χαθεί από την υπόσταση της αρσενικής ενέργειας.
Ακόμα μια βασική έννοια της μύησης είναι ο θάνατος: από το παλιό στο καινούριο, από το παιδί στον άνδρα. Αυτό συμβαίνει καθώς η αρσενική ενέργεια εμπλουτίζεται με την σεξουαλική πτυχή, μεταμορφώνεται σε μια ενέργεια που αρχίζει να κυλά στο αγόρι και σηματοδοτεί την αλλαγή του σε άνδρα – αν η αλλαγή αυτή γίνει σωστά τότε η ενέργεια θα κυλήσει και θα (ανα)θρέψει το παιδί σε άντρα με φυσικότητα, δημιουργώντας έναν όμορφο εκπρόσωπο της αρσενικής αρχής στην ζωή.
Αν όχι, θα έχουμε ένα δυσλειτουργικό φαινόμενο, το κοινότυπο δηλαδή. Ενώ αν ο άνδρας εξελιχτεί σωστά τότε εκφράζει δύναμη, συμπόνια, ηρωισμό, αποφασιστικότητα. Με άλλα λόγια διαθέτει το απαραίτητο κεντράρισμα που μεταφράζεται σε πραότητα, δράση και καθαρότητα στο όραμά του για τον δρόμο που θα επιλέξει.
Ο σοφός, ο μάγος, ο μύστης που θα μυούσε τον νέο ήταν πάντα ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο για την εξέλιξη του άνδρα. Η απουσία του συντελεί ώστε να δημιουργηθεί μια ελλειμματική ψυχοσύνθεση στον άνδρα, όπου ισχύει το «ο καθένας για τον εαυτό του». Ουσιαστικά πρόκειται για την ανάγκη μας για έναν δυνατό και προστατευτικό πατέρα, ένα κυρίαρχο πρόσωπο που θα μας προσφέρει ασφάλεια και θα μας διδάξει τα μυστήρια της ζωής. Είναι μια μορφή αντίστοιχη με τον θεό Απόλλωνα στη αρχαία Ελλάδα, ο οποίος αποτελούσε το ιδανικό σημείο αναφοράς για τον άνδρα: θεός της αυτογνωσίας, του μέτρου, του φωτός και του στοχασμού, με σύμβολά του την επτάχορδη λύρα (πνευματική καλλιέργεια) ή το τόξο (στοχασμός, νους). Στον αντίποδα του Απόλλωνα βλέπουμε τον θεό Διόνυσο, θεό του σκότους, της σεξουαλικότητας, των παρορμήσεων, της χαοτικότητας – μια οντότητα του κρασιού και του έρωτα, των πρωτόγονων ορμών μας, ένας άρχοντας του ασυνειδήτου.