Θεωρία του Πραγματικού

Εδώ και χιλιάδες χρόνια οι έννοιες-λέξεις φανερώνουν δραστηριότητες, διαδικασίες, καταστάσεις, πράγματα, ιδιότητες, κλπ. Συχνά όμως οι άνθρωποι, ακόμα κι αυτοί που θεωρούνται «μορφωμένοι», αγνοούν το περιεχόμενο των εννοιών-λέξεων ή το αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου κι έτσι το αρχικό νόημα αλλοιώνεται ή χάνεται.

Η πράξη της αντίληψης της πραγματικότητας (και για εσωτερικές καταστάσεις και για εξωτερικά φαινόμενα), το αντιλαμβάνομαι σαν πράξη, περιγράφεται με διάφορους όρους. Οράω (-ω), είδω και οίδα και είδομαι, θεάομαι (-ώμαι), θεωρώ… Οράω (-ω), από την ρίζα «όρα», (μελλ. όψομαι, αορ. β΄ είδον, παρακ. εόρακα, όπωπα), σημαίνει βλέπω, παρατηρώ, διακρίνω, προσέχω, έχω στραμμένη την προσοχή μου, κοιτάζω προσεκτικά, φροντίζω, ενδιαφέρομαι, ερευνώ, κι από αυτό, όραμα, όραση, ορατά, όψη, όμμα, κλπ. Είδω, σημαίνει το βλέπειν, το οράν. Οίδα (παρακ. του είδω, βλέπειν, οράν) σημαίνει γνωρίζω, κατανοώ, αντιλαμβάνομαι, είμαι έμπειρος για κάτι, έχω δει. Είδομαι, (από το είδα, βλέπειν, οράν) είμαι ορατός, φαίνομαι, εμφανίζομαι, κι από αυτό είδος, ειδητικός, ιδέα. Θεάομαι (-ώμαι), σημαίνει βλέπω, θεωρώ, παρατηρώ, κι από αυτό θέα, θέαμα, θεατής, θέατρο, κλπ. Θεωρέω (-ω), από το θέα+όρα, σημαίνει βλέπω, παρατηρώ και σχετικοί όροι, θεώρημα, θεωρία (σαν πράξη και σαν αποτέλεσμα). Θεωρία είναι η Πράξη της Παρατήρησης, η Εξέταση, η Έρευνα και το αποτέλεσμα της πράξης, το θέαμα.

Όλα αυτά τα λέμε για να γίνει κατανοητό ότι Θεωρία είναι μια Πράξη, είναι το Βλέπειν, το Παρατηρείν,, το Προσέχειν, που έχει σαν αποτέλεσμα την θεωρία (το θέαμα, την όψη), σαν άμεση επαφή με την πραγματικότητα, με αυτό που συμβαίνει. Σαν Πράξη η Θεωρία είναι κάτι που εκδηλώνεται στο Απόλυτο Παρόν. Η μνήμη της πράξης, η περιγραφή, κλπ., είναι μια άλλη (διανοητική) πράξη. Αυτή καθ’ εαυτή η Πράξη, σαν πραγματικό συμβάν, εκδηλώνεται πάντα εδώ, τώρα. Θεωρώ λοιπόν και Θεωρία (η Πράξη) και Θεωρία (το αποτέλεσμα) σημαίνει κάτι που κάνω σε πραγματικό χρόνο, βλέπω, αντιλαμβάνομαι, εννοώ, κατανοώ, έχω επίγνωση. Θεωρώ, Βλέπω Άμεσα, Εδώ, Τώρα, σημαίνει κυριολεκτικά ότι πραγματικά βλέπω, συλλαμβάνω την πραγματικότητα. Διαφορετικά, αν η όρασή μου δεν είναι καθαρή, αλλοιώνεται ή νοθεύεται, τότε ούτε βλέπω, ούτε έχω ασφαλή κι αληθινή αντίληψη της πραγματικότητας.

Τι σημαίνει λοιπόν Βλέπω Πραγματικά και συνεπώς αντιλαμβάνομαι το Πραγματικό; Σημαίνει ότι Βλέπω Άμεσα, Τώρα, Εδώ, ό,τι πραγματικά συμβαίνει, σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξης (εσωτερικά κι εξωτερικά. Αντιλαμβάνομαι, κατανοώ, έχω επίγνωση, ότι είμαι εδώ, ότι βλέπω, ότι σκέφτομαι, ότι αισθάνομαι μέσα από τις εξωτερικές αισθήσεις, οτιδήποτε συμβαίνει, με άλλα λόγια αντιλαμβάνομαι ότι ζω, ζω. Βλέπω Πραγματικά λοιπόν σημαίνει μια βασική γενική δραστηριότητα αντίληψης που έχει επίγνωση επιμέρους, ιδιαίτερων δραστηριοτήτων ή λειτουργιών, σημαίνει την ζωή. Συνεπώς Βλέπω Πραγματικά, Καθαρά, σημαίνει ότι δεν αφήνω καμιά άλλη (δευτερεύουσα) λειτουργία να αλλοιώνει ή να νοθεύει την αντίληψή μου, για παράδειγμα την σκέψη ή τις εξωτερικές αισθήσεις.

Μια Τέτοια Άμεση Βασική Καθαρή Αντίληψη λοιπόν είναι μια Επίγνωση που τα Αγκαλιάζει Όλα σε Μια Ενότητα και τον παρατηρητή και τα παρατηρούμενα χωρίς να κάνει διαχωρισμούς παρατηρητή-παρατηρούμενου, ή παρατηρητή-αντικειμένων. Μέσα σε μια Τέτοια Επίγνωση Ενότητας όλα έχουν την θέση τους, την δράση τους, τον αλληλοεπηρεασμό τους. Η Ζωή λειτουργεί σαν ένα Όλο. Βλέποντας με Αυτόν τον Τρόπο Βλέπουμε Πραγματικά, Θεωρούμε την Πραγματικότητα. Η Θεωρία μας (σαν Πράξη) είναι Ασφαλής και δεν μας παραπλανά. Κι η Θεωρία της Πραγματικότητας (σαν αποτέλεσμα της δραστηριότητάς μας) είναι Αληθινή. Στην πραγματικότητα η Θεωρία σαν Πράξη είναι ταυτόχρονα και το Αποτέλεσμα, είναι το ίδιο πράγμα. Η Θεωρία είναι κάτι που Συμβαίνει και ποτέ δεν μπορεί να γίνει μνήμη, να υπάρξει στον χρόνο. Συμβαίνει, Ρέει, Ανανεώνεται Συνεχώς και Διαρκεί, Εδώ, Τώρα, έξω από τον χρόνο.

Μιλώντας λοιπόν για την Θεωρία του Πραγματικού εννοούμε ακριβώς αυτό. Να Βλέπουμε Πραγματικά κι Ανόθευτα αυτό που υπάρχει, αυτό που συμβαίνει, το Πραγματικό. Θεωρία του Πραγματικού σημαίνει την Πράξη του Βλέπειν την Πραγματικότητα. Η Θεωρία του Πραγματικού, έτσι όπως την προσδιορίζουμε, είναι η Αληθινή Όραση, ο Αληθινός Διαλογισμός της Εσωτερικής Παράδοσης, η Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, με το Πραγματικό, με αυτό που συμβαίνει (κι όχι μια εξωτερική δραστηριότητα έμμεσης προσέγγισης της πραγματικότητας, όπως η διανόηση, η σκέψη). Η Θεωρία, το Θεωρείν, το Βλέπειν την Πραγματικότητα, το Πραγματικό, λειτουργώντας στο Απόλυτο Παρόν είναι Πέρα από τον χρόνο (τον γραμμικό χρόνο της σκέψης), είναι η Ίδια η Ζωή, η Αληθινή Ζωή, που Ανανεώνεται Συνεχώς, σαν Μια Στιγμή Αιωνιότητας που Ρέει, Αλλάζει, Είναι Πάντα Νέα, χωρίς να χάνεται η Αίσθηση του Άχρονου αλλά και η Κίνηση της ζωής, είναι η Αιώνια Ζωή. Είναι φανερό πως μια Τέτοια Βίωση της Ύπαρξης, της Ζωής, είναι η Αλήθεια, πέρα από την σκέψη κι όσα αντιλαμβάνεται η σκέψη.

Όταν δεν βλέπουμε προσεκτικά, πραγματικά, αυτό που συμβαίνει, την Ενότητα της Ύπαρξης, της Ζωής, την Αλληλεξάρτηση των «πραγμάτων», όταν αφήνουμε την άμεση επαφή με αυτό που συμβαίνει, στο παρόν, κι αρχίζουμε να σκεφτόμαστε, να φανταζόμαστε, να κατασκευάζουμε «σταθερές εικόνες» των αληθινών πραγμάτων που είναι ροές φαινομένων κι όχι σταθερές ουσίες, τότε αποκρυσταλλώνουμε την αντίληψη της πραγματικότητας και των πραγμάτων. Φτιάχνουμε μια τεχνητή πραγματικότητα, μια διανοητική εικόνα. Το να ταυτίζουμε από άγνοια την αντίληψη της πραγματικότητας που ρέει με την διανοητική στατική εικόνα εντός της οποίας αλλάζουν οι σχέσεις των πραγμάτων, δίνοντας την ψευδαίσθηση της κίνησης, ασφαλώς είναι αντιληπτικό λάθος.

Στην πραγματικότητα όλοι οι άνθρωποι, αντί να ζουν στην Αληθινή Ζωή, στον Πραγματικό Χρόνο, στο Παρόν, στην Αιωνιότητα που Ρέει κι Ανανεώνεται Χωρίς να Τελειώνει Ποτέ, βιώνουν, μέσα από την διανοητική εικόνα που έχουν, την κίνηση των πραγμάτων. Φαντάζονται ένα σταθερό πλαίσιο του χωροχρόνου. Φαντάζονται ότι διακρίνονται σαν εγώ από τον κόσμο κι εντός του υποτιθέμενου σταθερού πλαισίου παρατηρούν την κίνηση, αναπροσαρμόζοντας συνεχώς την διανοητική εικόνα της πραγματικότητας. Αυτοματοποιούν την αντίληψή τους και την δράση τους και βιώνουν τις φαντασίες τους νομίζοντας ότι ζουν την αληθινή ζωή. Ακριβώς αυτή την διανοητική θεώρηση (που είναι ολοφάνερα μια κατασκευή της σκέψης) οι άνθρωποι υιοθετούν σαν θεωρία της ζωής, κοσμοθεωρία, τρόπο αντίληψης και δράσης. Και στα πλαίσια όλης αυτής της δραστηριότητας υποστηρίζουν ότι η πραγματικότητα είναι έτσι ή αλλιώς, υιοθετώντας καθένας την δική του θεώρηση των πραγμάτων. Η υιοθέτηση μιας τέτοιας διανοητικής θεωρίας, κοσμοθεωρίας, από πολλά άτομα δημιουργεί τις ομάδες με κοινή αντίληψη και τα διάφορα κοινωνικά φαινόμενα, όπως την κουλτούρα, την παράδοση, τις θρησκείες, τα ήθη κι έθιμα, τις πολιτικές, κλπ.

Οι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι στην σκέψη, στην πραγματικότητα που κατασκευάζει η σκέψη, στον διαχωρισμό εγώ-κόσμος και βλέπουν όχι απλά εσφαλμένα αλλά και παράλογα την πραγματικότητα. Καλλιεργώντας έναν υπερβολικό ατομικισμό αδυνατούν να αισθανθούν την πραγματική ύπαρξη των άλλων, να επικοινωνήσουν μαζί τους, να συνεννοηθούν κι οδηγούνται σε μια άρρωστη κοινωνική αναλγησία, φτιάχνοντας τελικά έναν παράλογο, βίαιο κι άδικο κόσμο.

Η Αφύπνιση στην Πραγματικότητα, το να Ξυπνήσουμε να Δούμε, να Αρχίσουμε να Βλέπουμε, σημαίνει ακριβώς έξοδο από τον λήθαργο της σκέψης, διάλυση του ψεύτικου κόσμου που κατασκευάζει η σκέψη με τις σκιές των αληθινών πραγμάτων (που είναι ροές φαινομένων), δηλαδή με τις έννοιες-λέξεις. Η λειτουργία μέσα στην διανόηση, στον ψεύτικο κόσμο της σκέψης και των σκιών παρομοιάστηκε από τον Πλάτωνα σαν ζωή μέσα στο Σπήλαιο των Σκιών. Η έξοδος από αυτή την κατάσταση είναι Ανάδυση στον Αληθινό Κόσμο όπου Θεωρούμε την Πραγματικότητα, τα Πραγματικά, τα Πράγματα, Ως Έχει, σαν αυτό που συμβαίνει πραγματικά. Θεωρούμε (Βλέπουμε, έχουμε Άμεση Επαφή) την Αληθινή Ουσία των Πραγμάτων, τις Αιώνιες Ιδέες, στον Αληθινό Κόσμο. Στην πραγματικότητα αυτή η Αφύπνιση είναι μια Πράξη Κατανόησης που την Βιώνουμε όταν Κοιτάξουμε με Προσοχή, με Απόλυτη Προσοχή, Εδώ, Τώρα, Χωρίς να Αναπνέουμε. Γιατί το Παρόν είναι μηδενικός χρόνος. Η επόμενη Στιγμή είναι διαφορετική και κάθε Στιγμή είναι Όλη η Ζωή, Στέκεται από μόνη της.. Σε αυτή την Αιώνια Στιγμή πρέπει να Εισέλθουμε σε μηδενικό χρόνο, χωρίς να ανασαίνουμε (που σημαίνει ότι πρέπει να γίνει άμεσα, τώρα, γιατί αλλιώς θα πεθάνουμε από έλλειψη αέρα). Αν Εισέλθουμε (σε μηδενικό χρόνο) σημαίνει ότι έχουμε «ξεφύγει» στην Αιωνιότητα, αλλιώς ξαναπέφτουμε στον λήθαργο της σκέψης. Αν δεν Βλέπουμε την Ζωή που Ρέει και δεν Ρέουμε Μαζί της Χωρίς Σκέψη, αν προσπαθήσουμε να κρατήσουμε την ζωή που ρέει πέφτουμε στην σκέψη και στον φανταστικό κόσμο της. Η Προσοχή, η Προσεκτική Παρατήρηση αυτού που συμβαίνει, μετατοπίζει την λειτουργία της Συνείδησης από το πρόσθιο μέρος του εγκεφάλου όπου λειτουργεί η διανόηση (αυτό είναι το Σπήλαιο των Σκιών στο μύθο του Πλάτωνα) προς την Καρδιά του Εγκεφάλου (αυτή είναι η Καρδιά του Ανθρώπου κι εδώ γίνεται η Καρδιακή Προσευχή των μυστικιστών του χριστιανισμού, κι ο Αληθινός Διαλογισμός της Εσωτερικής Παράδοσης) κι Αφυπνίζει Ολόκληρο τον Εγκέφαλο σε μια Ανοικτή κι Ολοκληρωμένη Σύλληψη της Πραγματικότητας, σαν Μιας Ενότητας.

Θεωρία του Πραγματικού λοιπόν, μετά από όλα όσα είπαμε, είναι η Πράξη του Βλέπειν Πραγματικά, η Επίγνωση της Ενότητας της Ύπαρξης, της Ζωής, Μια Κατάσταση Παγκόσμιας Συνείδησης. Σημαίνει μια Κατάσταση Επίγνωσης πέρα από την διανοητική λειτουργία, την σκέψη και τον φανταστικό κόσμο που κατασκευάζει η σκέψη. Δεν σημαίνει με κανένα τρόπο θεώρηση του κόσμου από ένα κέντρο αντίληψης, ένα εγώ, μια ατομική θεώρηση, μια διανοητική θεώρηση, μια θεωρία όπως την αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι της διανόησης. Όλα αυτά είναι παιδιάστικες συμπεριφορές και μοιάζουν με τα παιχνίδια ρόλου που παίζουν τα μικρά παιδιά. Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ενηλικιώνονται ποτέ. Λειτουργούν πάντα στον μαγικό κόσμο της σκέψης όπου η πραγματικότητα πλάθεται κατά τις επιθυμίες των ονείρων μας, ακόμα κι αν η πραγματικότητα μας διαψεύδει καθημερινά. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουν την Αλήθεια. Προτιμούν να αποκοιμίζονται με την σκέψη τους.

Στην Θεωρία του Πραγματικού Βλέπουμε αυτό που πραγματικά υπάρχει, όχι το είδωλο που κατασκευάζει η σκέψη. Υπάρχει μόνο η Πράξη της Όρασης, σαν Ένας Ανοιχτός Χώρος Βίωσης της Ύπαρξης. Δεν υπάρχει καμία διάκριση ανάμεσα σε αυτόν που βλέπει και το αντικείμενο. Αυτές τις διακρίσεις τις κάνει η σκέψη. Υπάρχει Πλήρης Ζωή, Κίνηση, Άνθιση και Μαρασμός της Ζωής εδώ και συνέχισή της πέραν, χωρίς να τελειώνει ποτέ. Η Αιώνια Παρουσία που Ζούμε δεν εξαρτάται από τα φαινόμενα ή τον τόπο όπου εκδηλώνονται εξωτερικά. Στην Θεωρία του Πραγματικού Βλέπουμε τι είναι πραγματικά η Αντίληψη, η σκέψη, η αίσθηση, η ζωή στους κόσμους, η ζωή στη γη. Και Καθώς η Κατανόησή μας Εμβαθύνει στην Πραγματικότητα αρχίζουμε να «υποψιαζόμαστε» ή να «νοιώθουμε» βαθύτερα ότι η Αληθινή Παρουσία Υπάρχει, Είναι, κι Είναι πέρα από την Κίνηση ή την Ακινησία, πέρα από την Όραση, την Δημιουργία, τα Φαινόμενα. Το Αληθινό Είναι, δεν είναι «Αντίληψη του Είναι» (δηλαδή Αντίληψη, η λειτουργία της Αντίληψης), Είναι Καθαρό Είναι Χωρίς Ιδιότητες, το Σκοτάδι της Αντίληψης, η Σιωπή Κάθε Δραστηριότητας, το Απόλυτο Αληθινό.