Η εξωτερική θαλπωρή έχει αρχίσει να χάνεται σχεδόν από παντού. Νιώθουμε ότι χάνουμε κομμάτια από τη ζωή μας. Είτε αυτό έχει να κάνει με τη δουλειά μας, είτε με τις σχέσεις μας, είτε με τη θαλπωρή και ασφάλεια που υπήρχε στα σπίτια μας και συναισθηματικά αλλά και πρακτικά. Μέσα από τις κούφιες και κρύες σχέσεις. Αλλά και μέσα από το ότι φτάσαμε το απλό και συνηθισμένο, για παράδειγμα ένα πιάτο φαγητό να μην είναι εφικτό. Καθώς έχουμε ανθρώπους που δεν μπορούν να έχουν ούτε τα απολύτως απαραίτητα για την απλή καθημερινότητα. Η εξωτερική θαλπωρή χάθηκε και χάνεται γιατί εμείς χάσαμε όλη την εσωτερική υποδομή της.
Η θαλπωρή λοιπόν είναι η ασφάλεια που ένας άνθρωπος νιώθει. Όπου σχεδόν οι περισσότεροι είχαν στηρίξει αυτή την θαλπωρή σε όλους τους εξωγενείς παράγοντες και από εκεί αντλούσαν αυτή την αίσθηση της θαλπωρής.
Κι όμως η θαλπωρή είναι σαν το κρασί, σαν το ποτό δηλαδή που καθώς το πίνουμε μας δίνει ένα γλυκό κάψιμο στο στέρνο. Αυτό το κάψιμο στο στέρνο και στην καρδιά αρχίζει και δημιουργείται όταν εμφανιστεί αυτή η εσωτερική θαλπωρή. Και η ασφάλεια απλώνεται μέσα σε όλο μας το σώμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου