H Eπαφή...

Eκλεισα τα μάτια. Ενα μικρό πετάρισμα στο κέντρο των πάνω βλεφάρων μου έδειξε πως το ταξίδι είχε ξεκινήσει.
Μιά αίσθηση απότομης βουτιάς στο κενό μετέτρεψε το βάρος του σώματος μου σε άυλο-αιθερικό σώμα.Ενοιωθα ότι ήμουν πιά μακριά.

Η πρώτη ματιά γύρω μου έδειχνε ότι βρισκόμουν στο διάστημα όμως με τη βοήθεια της φαντασίας μπόρεσα να ξεχωρίσω πλανήτες και αστερισμούς.
Πλανιόμουν αρκετή ώρα έτσι άυλη όπως ήμουν στο απέραντο διάστημα.Γιά μιά στιγμή σκέφτηκα τους τεχνητούς δορυφόρους
γύρω από τη γη.Θαύμασα γιά λίγο το θέαμα αλλά μετά αποφάσισα
πως έπρεπε να συνεχίσω το ταξίδι μου.
Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου είχα βρεθεί μέσα μιά δίνη φωτός που έδινε την εντύπωση ότι με ρουφούσε.Ενιωσα ότι η ταχύτητα που ταξίδευα ήταν ταχύτερη του φωτός.
Ταξίδευα στον χρόνο.
Δεν μπορούσα να καταλάβω αν πήγαινα μπροστά ή πίσω.
Δεν έχει σημασία.Αλλωστε είχα μάθει ότι ο χρόνος δεν είχε βάση.
Σε διάρκεια τριάντα δευτερολέπτων. είχα διανύσει ούτε κι εγώ ξέρω πόσα έτη φωτός ή ίσως και διαστάσεις.Δεν με ένοιαζε.Είχα την πίστη στην γνώση που πήγαζε από το ένστικτο μου.Σταμάτησα...
Ενα κύμα γαλήνης και κάποιο είδος ευφορίας με πλημμύρισαν.Ολα ήταν τόσο ειρηνικά σε τούτο το μέρος.Ενα γαλαζοπράσινο φωτεινό τοπίο απλωνόταν μπροστά μου.Ενα γαλαζοπράσινο φωτεινό τοπίο που σχεδόν με τύφλωνε με τη λάμψη του.
Δεξιά μου ένα δάσος από ψηλά λεπτά δέντρα «ανέπνεε» την ενέργεια που βρισκόταν στον αέρα.Ναι μπορούσα να την δω.Απαλή,σχεδόν διάφανη λευκή υγρασία!Αριστερά μου μιά απέραντη γαλάζια έκταση από μαρμάρινους βράχους.
Κοίταξα μπροστά μου.Λίγα μέτρα μακριά μου βρισκόταν μιά ήσυχη λίμνη.Ηξερα ότι έπρεπε να πάω εκεί.Επρεπε να πάω αφού πήρα και την έγκριση από την φωνή του Οδηγού μου.
Όταν έφτασα στην όχθη περίμενα τον βοηθό που ερχόταν κάθε φορά στα ταξίδια μου κάτω από το νερό.Πάντα είχα πολύ καλή σχέση με το νερό,λόγω του ζωδίου μου και του πλανήτη κυβερνήτη του.
Ακόμα και ο ωροσκόπος μου,ζώδιο του νερού,Ιχθύς με ωροσκόπο
Καρκίνο παρακαλώ.
Μέσα σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε ο βοηθός μου!Μα τι υπέροχο δελφίνι που είναι!Σταμάτησε μπροστά στο βράχο που καθόμουν και μου είπε να κατέβω.Βούτηξα λοιπόν στο νερό και αρχίσαμε να κολυμπάμε στο βυθό.Καθώς κατεβαίναμε προς τον πυθμένα το φως χανόταν σιγά σιγά και στο βάθος ένα σκούρο-σχεδόν μαύρο-πράσινο χρώμα.
"Λίγο ακόμα και μετά, θα πρέπει να περιμένουμε.Δεν πρέπει να σε δούν αμέσως.
Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις!"..είπε το δελφίνι και μού έκλεισε το μάτι.
Πράγματι μετά από λίγα λεπτά αφού είχαμε πλέον φτάσει στα σκοτεινά,σταματήσαμε.Απόλυτη ησυχία.Απόλυτη ηρεμία.Είχα ένα συναίσθημα,αναμονής και προσδοκίας.
Ισως και μιά μικρή υποψία φόβου.Είχα όμως εμπιστοσύνη.Σε όλους.
Ενα φως φάνηκε στον πάτο.Εσβησε.
Μετά άναψε πάλι.Και έσβησε πάλι.
Είχε ρυθμό.Ηταν το διαστημόπλοιο.
Είχε σχήμα κύκλου και το κάτω μέρος του,αναβόσβηνε ρυθμικά σε μιά γαλάζια λωρίδας φωτός.Ο ρυθμός είναι περίπου ένα τέταρτο και δύο όγδοα.Μετά άλλαξε.
Μιά δεύτερη λωρίδα φωτός εμφανίστηκε τώρα στο κέντρο του διαστημοπλοίου.
Με τον ίδιο ρυθμό άρχισε να εκπέμπει γύρω ας το διαστημόπλοιο κύματα "γαλάζιας ενέργειας"σαν πομπός.
Αυτό συνεχίστηκε γιά μερικά λεπτά.Τέλος μιά τρίτη λωρίδα φωτός εμφανίστηκε στην πιό ψηλή άκρη του διαστημόπλοιου.
Ηταν κόκκινη και διακεκομμένη.
Σαν μικρά παράθυρα.Ολα τώρα άναβαν και έσβηναν στον ίδιο ρυθμό.
Ενιωσα το σώμα μου να κινείται στον ίδιο ρυθμό.Ξάφνου όλα έσβησαν.
Μετά από τρία δευτευρόλεπτα. στην στρογγυλή οροφή άναψαν φώτα.Και τότε μπόρεσα να διακρίνω τις μορφές που ήταν γύρω μου.
Μικρές φουσκάλες κουβαλούσαν ανθρωπο-μορφες οντότητες με μακριά χέρια και μεγάλα κρανία.Σαν σοβαρές-σοφές νεράιδες ένα πράγμα.Εκτός από αυτές τις μορφές ήταν γύρω μαζεμένα και ζώα του νερού.Δελφίνια,ψάρια,καρχαρίες.Όλα ακίνητα γύρω από το κυκλικό διαστημόπλοιο.
Μου θύμιζε ένα είδος τελετής.
Ισως να ήταν η Ατλαντίδα,δεν ξέρω..
Παντως ήταν υπέροχο.
Προχωρήσαμε με το δελφίνι λίγο πιό κοντά.Μπορούσα τώρα να διακρίνω μέσα από τα παράθυρα το φωτεινό εσωτερικό του διαστημόπλοιου.Είχε έρθει η ώρα να κάνω την παρουσία μου αισθητή.Ετσι και έγινε.
«Σας ευχαριστώ που με δεχτήκατε.
Σας ευχαριστώ που με αφήσατε να έρθω εδώ.Σας αγαπώ»
Και με αυτά τα λόγια και γεμάτη από συναισθήματα αγάπης και πληρότητας βρέθηκα αυτόματα στο εσωτερικό.
Ημουν στο κέντρο μιάς φωτεινής στρογγυλής αίθουσας και γύρω μου καθόντουσαν κυκλικά γύρω στις 30 οντότητες.
Νομίζω ότι πρέπει πιά να λέω εξωγήινοι.Ψηλοί με απροσδιόριστο πρόσωπο και χαρακτηριστικά.Φορούσαν φωτεινούς σχεδόν διάφανους χιτώνες.
Είχαν μακριά χέρια σαν πλοκάμια και πολύ μεγάλα φωτεινά κεφάλια
ένοιωθα ότι χαμογελούσαν
Στάθηκα στο κέντρο."Είμαι έτοιμη.Σας αγαπώ"
Ενα κύμα ενέργειας με πλημμύρισε .Είδα την ενέργεια από τα κεφάλια
τους να ενώνεται στο κέντρο του δικού μου κεφαλιού.Στό λεγόμενο τρίτο μάτι .Ενοιωσα το φως.Την πληρότητα.Την αγάπη.
«Σας ευχαριστώ γιά την γνώση που μου μεταφέρατε.Η τιμή είναι τεράστια.Σας ευχαριστώ.Σας αγαπώ»

Αυτόματα βρέθηκα πάλι πίσω στο διάστημα.
Πάλι με τη βοήθεια της φαντασίας μου γύρισα πίσω.Ανοιξα τα μάτια.Κοίταξα την ομάδα μου.Είχε περάσει μία ώρα ενώ εγώ νόμιζα ότι ήταν μόνο δέκα λεπτά.
Και αυτοί το ίδιο.Αφήσαμε τα χέρια.Ολοι είχαμε δεχτεί τις πληροφορίες και την γνώση.Ολους μας υποδέχτηκαν .Ολοι είδαμε τα χαμόγελα.Είχαμε πετύχει το στόχο μας.....