Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Στάση και Πράξη ζωής στα ανηφορικά μονοπάτια του Ολύμπου και όχι καθιστικής βουδιστικής απραξίας σε τσάκρας άστατης ευτροφίας.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Ο Ελληνικός (φιλοσοφικός) Διαλογισμός είναι ο μοναδικός τρόπος καθάρσεως της ψυχής, η οποία πρέπει να είναι καθαρά, όχι μόνο κατά την εγρήγορσιν, αλλά και κατά την διάρκειαν των ονείρων της. Με την καθημερινήν προσπάθειαν κατανοήσεως των γεγονότων, η αυτοκινούμενη ψυχή αναλαμβάνει τόσον κατά την διάρκεια του ύπνου όσον και κατά την εγρήγορσιν την επαναφοράν της ορθής κρίσεως, της ισορροπίας και της γαλήνης εις τον άνθρωπο, αφ΄ενός ως προς τον εαυτόν του και αφ΄ετέρου ως προς τους άλλους. Ο πρωινός και ο βραδυνός διαλογισμός παραδίδουν εις την λογικήν την καθοδήγησιν της ψυχής, η οποία μετά την νυχτερινήν της κάθαρσιν οδηγείται εις τα απαστράπτοντα νοητικά πεδία. Εκεί λαμβάνει γνώσιν του τι πρακτέον προς της εγέρσεως της και επανέρχεται την επομένη ημέραν ευδιάθετος και ενεργητική εις τις υποχρεώσεις της.. Αντίθετα η αμύητος ψυχή περιφέρεται ανερμάτιστος, δια των ονείρων, απ΄όπου κανένα όφελος δεν θα προσκομίση δι΄την επομένην. Ετσι κουρασμένη βαρύθυμος θα επιστρέφει στην βασανιστικήν καθημερινότητά της μέχρι εξαντλήσεως, ως δούλη, το σώμα της. Η επιτυχής σκόπευσις του διαλογιζομένου , δια του αρχετυπικού ΤΟΞΟΥ της ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΕΝΤΟΛΗΣ «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ», θα κινητοποιήση τα λιμνάζοντα ύδατα, εντός των οποίων κατοικεί η κρατιά δράκαινα, η Πυθώ-σήψις-αμάθεια.Η επιτυχής βολή θα την ανασύρη εις την επιφάνειαν των συναισθηματικών υδάτων.

Τόξον ,το Απολλώνιον, είναι ο Ελληνικός διαλογισμός, ο οποίος και θα εξοντώσει τον Πύθωνα.

Ο Μουσαγέτης Απόλλων, οδηγεί με την επτάχορδον λύραν τον χορόν των Μουσών-Μυήσεων, συνδεδεμένος μετά της μητρός των, Μνημοσύνης. Άνευ μνήμης δεν θα δύναται να υπάρξει μύησις, φωτισμός της διάνοιας, ώστε να επέλθη η σοφία- Αθηνά. Μνημοσύνη είναι η Πέμπτη σύζυγος εκ των εννέα του Διός, και ευρίσκεται στο κέντρο, μεταξύ της πρώτης της Μήτιδος και της ενάτης της Ηρας. Ενισχύει δε τις μνημονικές ικανότητες των συζύγων του Διός και των τέκνων αυτών.Ο Ορφικός Υμνος της Μνημοσύνης πρέπει να είναι ο πρώτος των Ιερών λόγων προ της ενάρξεως του Ε.Δ. και να έπεται ο Υμνος του Απόλλωνα. Πρώτος αλλά και ύστατος στόχος είναι η σταδιακή αφύπνισις της μνήμης που θα γίνει ο προπομπός της αναμνήσεως των προηγούμενων μας εμπειριών. Για να ανακαλύψουμε εκ νέου τα ίχνη της ταυτότητάς μας είναι ανάγκη να επανασυνδεθούμε με την ατομικήν μνήμην του τρέχοντος βίου μας, την ικανήν να επιφέρη την ποθητήν αυτογνωσίαν. Η Μνήμη είναι η έδρα του Ε.Δ. και δεν πρέπει να καταστραφεί το κυριώτερον ανθρώπινον εργαλείον της νοητικής μας αναπτύξεως.Κατά την αρχαιότητα η αποστήθισις των Ομηρικών Επών, του Ησιόδου και των επικών ποιητών ήταν η παρακαταθήκη αφ΄ενός της παραδόσεως των ηθικών αξιών και της αρετής και αφ΄ετέρου της ενδυναμώσεως της μνήμης δια του ρυθμού και της αρμονίας του εμμέτρου λόγου.

Ετσι η αποστήθισις των αρχαίων κειμένων και Ορφικών ύμνων με ωραίαν άρθρωσιν, σταθεράν φωνήν εις φυσιολογική έντασιν, είναι μία εξαιρετική προετοιμασία της ψυχής δια την ενδυνάμωσιν της μνήμης της και την είσοδό της εις τον Ε.Δ. Μνήμη και Αρετή πρέπει να επανέλθουν εις τον προσκήνιον του βίου μας, εάν μας ενδιαφέρει να επαναπροσδιορίσωμεν την ατομικότητά μας δραπετεύοντας εκ της αγελοποιημένης εποχής μας. Επίσης οι Έλληνες καιρός είναι να ανακαλύψουν τον δικό τους τρόπο του διαλογίζεσθαι, που είναι ο Ελληνικός και είναι οι φυσικοί δικαιούχοι του και συνάδει με την ίδιαν των την ουσία, αντί να τρέχουν στον ξένον Ανατολικόν. Αλλωστε μεταξύ των δύο αυτών τρόπων διαλογισμού υπάρχει μία διαμετρικώς αντίθετος φορά.

Ο μεν Ελληνικός απαιτεί την αυστηράν παρακολούθησιν της σκέψης δια να πειθαρχήση ο νούς, με εργαλείον την αυτοπειθαρχίαν της μνήμης, ενώ ο Ανατολικός, απαιτεί μεν την πειθαρχία εις άλλους τομείς καταργώντας όμως την σκέψιν και απαιτεί το κενόν. Η μνήμη εις τον Ανατολικόν διαλογισμόν και σε άλλες διάφορες σχολές, παραμένει στο περιθώριο και μάλιστα σε μία εποχή η οποία την ακρωτηριάζει εσκεμμένως ολοένα και περισσότερο. Αυτό λοιπόν είναι ξένο ως προς τον Έλληνα ,που ανήσυχος εκ φύσεως εις μεγάλην νοητικήν κινητικότητα και απειθάρχητος, δεν δύναται να δημιουργήσει το νοητικόν κενόν που απαιτεί ο Α. Δ.

Οι στόχοι του Ε.Δ. είναι υψηλοί. Ο καθαρός Απολλώνιος στόχος μας εν αρχήν , θα είναι η ενδυνάμωσις της μνήμης, δια να πετύχουμε την κάθαρσιν του εαυτού . Ο τελικός σκοπός είναι το «ΟΡΘΩΣ ΠΡΑΤΤΕΙΝ», ως προυπόθεσις της ευδαιμονίας, το οποίον έχει την έδραν του εις το δίπολον αυτό, του αυτοελέγχου και της αυτοκαθάρσεως, ώστε εις το μέλλον να ενεργοποιηθή η καθολική μνήμη του τετελειωμένου ανθρώπου.Το ζητούμενον εις την Αρχαίαν Ελληνικήν διανόησιν είναι η «Ορθοπραξία» και όχι η ευεργεσία το «ΕΥ ΠΟΙΕΙΝ».Κατά τον Πλάτωνα, το «Ορθώς Πράττειν» είναι επακούλουθον της σοφίας και εξασφαλίζει στον άνθρωπο την ευδαιμονίαν. Συνεπώς ο δρόμος δια την ευδαιμονίαν περνά από την σοφίαν δια της ορθοπραξίας.

Η σχεδιαστική αναπαράστασις του Ε.Δ. ανταποκρίνεται εις τα δύο ακραία σημεία του ορίζοντος, την Δύσιν και την Ανατολήν. Η περιστροφή της ψυχής είναι σύμφωνος με την πρώτην κίνησιν της περί άξονα, της μητρός της , της Γής.Ας φανταστούμε ένα συμβολικόν κύκλον του βίου που τον διασπούν δύο ημικύκλια του ημερονυκτίου. Το άνω ιμισφαίριον είναι της εγρηγόρσεως και το κάτω του ύπνου και των ονείρων.Τα δύο αντιθετικά άκρα του οριζοντίου άξονος του είναι μας είναι τα δύο άκρα του Ισημερινού, η Δύσις και η Ανατολή και συμπίπτουν με την προ του ύπνου και την μετά του ύπνου νοητικήν εργασίαν της ψυχής. Αυτά τα δύο άκρα σηματοδοτούν τα σημεία των Μουσών και εκεί πραγματοποιείται η συνειδησιακή μεταβολή. Είναι σε αυτά τα σημαντικά ψυχικά σημεία που πρέπει να πραγματοποιείται καθημερινώς ο διαλογισμός δια να έχει προσδοκούμενα αποτελέσματα, ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑΝ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ. Εις τα δύο ημίσεα του κύκλου, λέει η Ελληνική Γλώσσα ότι ευρίσκονται τα μυητικά δρώμενα. Η ψυχήν δεν έχει άλλον τρόπον να λάβη την εσωτερικήν γνώσιν των παρελθόντων, των παρόντων και των μελλόντων και να συμβούν ταυτοχρόνως ενοποιημένων εις ενιαίον συνειδησιακόν σύνολον.

Η ΜΙΣΥΣ ΗΜΙΣΕΑ

ΜΥΗΣΙΣ ΣΗΜΕΙΑ

Είναι εντυπωσιακό, το ότι ο εναλλασόμενος ημερονύκτιον κύκλος, ανάμεσα στην εγρήγορσιν και τον ύπνο-όνειρα αναπαριστάται με μία ανερχόμενη και κατερχόμενη καμπύλη και μοιάζει με έναν έρποντα όφιν. Συμβολικώς, οριζοντίως επι της γής ευρίσκεται η ράβδος και ο είς όφις, το ήμισυ του Κηρύκειου του Ερμού. Μένει ο δεύτερος όφις και η ανύψωσις του Κηρυκείου εις τον μεσημβρινόν δια την ολοκλήρωσιν καθέτως των δύο εναλλασσομένων δυναμοενεργειών /όφεων της ψυχής. Όταν οι Πυθαγόρειοι έλεγαν « το δ΄εν Απόλλωνα» απέβλεπαν δια της ομοιώσεως εις την ενότητα, την οποίαν επεφύλασσεν ο Απόλλων εις τας ψυχάς που διετήρουν την ενότητα τους αδιατάρακτον.

Το «ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ», η προτροπή του Δηλίου Δ+ΗΛΙΟΥ Απόλλωνος σηματοδοτεί την έναρξιν του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΎ.

Η Πυθαγόρειος προτροπή «Πή παρέβην; Τι δ΄έρεξα; Τι μοι δέον ούκ ετελέσθη;»

(Τι παρέβην, τι έπραξα, τι έπρεπε να πράξω και δεν το έπραξα;)οδηγεί στην Απολλώνια εντολή, γι΄αυτό και υπάρχει στενή σύνδεσις Πυθαγόρα και Απόλλωνος.

Ποια είναι η αιτία της διπλής άγνοιας του ανθρώπου;;;«….Τους δε άλλους ανθρώπους λανθάνει οκόσα εγερθέντες ποιούσιν, οκώσπερ οκόσα εύδοντες επιλανθάνονται.» (Από τους άλλους , όμως ανθρώπους διαφεύγει το νόημα όσων κάμνουν κατά την εγρήγορσιν, όπως ακριβώς λησμονούν όσα κάμνουν στον ύπνο τους…»

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Η γενεσιουργός λήθη και η συγκλονιστική ταραχή των αλόγων μορφών της ζωής, δεν μας επιτρέπουν την αναγνώρισιν εκείνων , τα οποία κατ΄ουσίαν αγνοούμε διότι νομίζουμε ότι τα γνωρίζουμε.Το είναι της ουσίας μας δεν είναι ενοποιημένον και συντίθεται εκ της διττής ανθρώπινης φύσεως ¨,

α. των ενστίκτων επιθυμητικού του ορατού σώματος και

β. του αοράτου συναισθηματικού/θυμοειδούς της ψυχής και της λογικής /λογιστικού/μνήμης του νού. Αυτά δρούν αυθαιρέτως, άνευ γνώσεως, με τρόπον ανεξάρτητον και διεσπασμένον το έν του άλλου, επιφέροντα συγκρούσεις, σύγχυση και ταραχήν εις το «ΕΙΝΑΙ» μας.

Θα πρέπει να εξέλθη του εαυτού του δια να καθορίση το στίγμα του εις τον χωροχρόνον επι της νέας βάσεως, η οποία θα σταθεροποιιήση την αντικειμενικήν του πραγματικότητα. Αυτό έχει στόχον την πραγματικήν αναγνώρισιν του «εγώ» όπως το προσλαμβάνουν οι άλλοι , και όχι αυτό που ο ίδιος οίεται, φαντάζεται ότι είναι. Σκοπός αυτού είναι όχι για να μάθουμε την γνώμη που έχουν οι άλλοι για μας, (άλλωστε μπορεί να είναι λανθασμένη ή κακόβουλη) άλλά για να αναπτύξουμε την διάκρισιν μεταξύ της αλήθειας και του ψέματος.Εκτός αυτού ο βίος μας είναι ο πραγματικός συνήγορος του εαυτού μας.Μέσα μας λοιπόν ενυπάρχει η γνώσις της αλήθειας,όμως κωλυόμεθα να την ανακαλύψουμε λόγω των παθών, των παρεμβαλλομένων υπό του κόσμου γενέσεως. Λήθη και Οιησις και ανυπόστατοι φαντασιώσεις και άμετροι επιθυμίαι πρέπει να αφαιρεθούν, προκειμένου να ακαλουθήση η επιστροφή εις τον εαυτόν μας λέγει ο Πρόκλος.

Μνήμη, κάθαρσις και αρετή , ουσία του Ελληνικού διαλογισμού, απαιτούν έμπρακτον , αναπάσαν στιγμήν του βίου, εγρήγορσιν δια την ανάπτυξιν του « Γνώθι σαυτόν», η οποία επέρχεται κατόπιν συνειδητών επιλογών δια της ελευθερίας της βουλήσεως, ώστε Ακάθεκτοι δε να προχωρήσουμε εις την εκπλήρωσιν της εντελεχείας μας.

Τραγική ειρωνία των μικρών ψυχών μας, οι οποίες παρουσιάζουν την χαώδη ασυναρτησίαν της διαρκώς ανανεούμενης αλλοπροσάλλου σκέψεως, των φαντασιώσεων, της συναισθηματικής ασταθείας και των αναξέλεγκτων επιθυμιών σωματικής ηδονής και προσκαίρων απολάυσεων. Όλα αυτά μετατρέπουν εις «αυτόματον» το όν , το οποίον παντελώς εστερημένον βουλήσεως είναι «καθεύδον». Το σημερινόν αυτοματοποιημένον ον δεν αντιλαμβάνεται ότι η υποτιθέμενη εν εγρηγόρσει κατάστασις του ευρίσκεται εν υπνώσει λόγω της αδράνειας της ψυχής του η οποία το κρατεί δέσμιον εις τον ύπνον , των άνευ τέλος ονείρων , εξαιτίας της αποστερήσεως του της κλασσικής ΑρχαιοΕλληνικής παιδείας.

Το τέλειον αυτόματον είναι το παντελώς εστερημένον ελευθερίας βούλησεως , υποκείμενον , το οποίον εν αγνοία του δέχεται αθεάτους καταλυτικάς επιρροάς μεταβαλλόμενον από ανθρώπινον όν με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά εις άβουλον τεμάχιον της μάζης. Μάζα είναι ο αδιαμόρφωτος όγκος στοιχείων. Ανθρώπινη μάζα είναι η καθοδική εξομοίωσις των ανθρώπων με στόχον όπως παρασυρθή το άτομο εις την ομοιμορφίαν, δια της παγκοσμιοποήσεως όλων των εκδηλώσεων της ζωής. Και αυτό εσχεδιάσθη με στόχον τον αποπροσανατολισμό του δια της αποκτήσεως αποκλειστικώς υλικών αγαθών. Ετσι το σύστημα χρησιμοποιεί τρείς απλές μεθόδους.

Α. Την κατάργησιν της κλασσικής παιδείας και αντικατάστασίν της με επαγγελματικόν προσανατολισμόν, ουδέν σχόλιο εδώ.

Β. την εξωτερικήν και εσωτερικήν ομοιομορφία των ανθρώπων.

Γ.την χειραγώγησιν του χρόνου, ο οποίος αφιερώνεται αποκλειστικώς εις την απόκτησιν πάσης φύσεως υλικών αγαθών και άλλες ανόητες ασχολίες.Ετσι ο άνθρωπος-μάζα ακολουθεί τον συρμόν, ομοιόμορφον ανδρικόν και γυναικείον πρότυπον,, ίδιες κινήσεις, περπάτημα, συμπεριφορά, ρούχα καταργούνται τα φύλα και ισοπεδώνονται. Ο αφανής στόχος μείωση του πκηθυσμού και συχγρόνως λαγνεία και εκμαυλισμός με σκοπόν την αποχαύνωσιν των. Η διατροφή του με υβριδικά προιόντα με φθοροποιούς ουσίες για να φθείρει την υγεία του. Οι νέοι σήμερα με τα ακουστικά στα αυτιά απορροφημένοι σε εκκωφαντικούς ήχους παραμένουν άνευ σκέψεως στόχων, προσδοκιών και οραμάτων. Το αυτόματον όν δεν αντιλαμβάνεται την στερεότυπον επανάληψιν των πράξεων της καθημερινότητας του, εφόσον αυτές δεν απαιτούν παρατηρητικότητα και οργανωμένη αυτόβουλον ανεξάρτητον σκέψιν.

Οι εσωτερικές συνήθειες των επαναλαμβανόμενων σκέψεων νεκρώνουν την γόνιμον δημιουργικήν συλλογιστικήν και εκδηλώνονται με διάφορες επαναληπτικές φράσεις, ασκόπου φλυαρίας, κοινοτυπίας συμβουλών, άνευ ουσίας αναμνήσεων παρελθόντος, στερεότυπα αντιδράσεων οργής ή θλίψης σε κάποια τραυματικά συμβάντα. Ετσι κρατείται πάντα δέσμιος των συνηθειών του, έρμαιο της ανθρωποφάγου ονειροπόλου διαθέσεως του, λόγω της δογματικής αδιαλλάκτου εσωτερικής στάσεως με το αδιαπραγμάτευτον των «πιστεύω « του, εξαιτίας απουσίας εσωτερικής διαλεκτικής , ανησυχητικών ερωτημάτων και ελλείψεως συνακολούθων επαναπροσδιορισμών. Μέσα δε από τα» μαξιλαράκια»της ψυχής, τα υπνωτικά, το κάπνισμα, το ποτό, τα ναρκωτικά και όλα αυτά τα υποκατάστατα εξαπατήσεως του εαυτού, τα ον προσπαθεί να αποφύγη ή και να λυτρωθή από τον ψυχικόν πόνον, πρόδρομον σωματικών παθήσεων. Σαν τελικό αποτέλεσμα, το αυτόματον άνθρωπος παραμένει εις την διπλήν άγνοιάν του . την έλλειψιν ή την υπερβολήν κάθε σκέψεως συναισθήματος, επιθυμίας, ανελευθερον, ταλαίπωρον και δυστυχές, διότι ο ανεξέταστος βίος εις ουδέν διαφέρει της φάτνης των αλόγων.

Εξ αποστάσεως, ο Ηράκλειτος, ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης, και ο Πλάτων παρακολουθούν την ματαίαν πομπήν των ναρκωμένων ψυχών και θλίβονται δια τον α-σ- κοπον πόνον, του άνευ κόπου αποδεχθέντος τα της αυτοματοποιημένης μάζας, μακράν της φιλοσοφίας και της ευδαιμονίας, την οποία η εφηρμοσμένη αρετή εις τον βίον δύναται να προσφέρη.

Ο πόλος Α+πόλλων, ο ομού πολών, ο πάλλων και ο βάλλων, είθε να βάλλη δια των νοητών του βελών-ακτίνων, φωτίζων την ενδοχώρα του είναι μας!

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑ-ΛΟΓΙΣΜΟΣ. Η ΜΥΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΝΙΟΧΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ!