Η γνώμη των άλλων

Ο Νίτσε το έθεσε αλλιώς: Αν είμαστε ευτυχισμένοι μέσα στη φύση, είναι, γιατί η φύση δεν έχει γνώμη για εμάς!

Προεκτείνοντας θα ήθελα να δούμε γιατί εμείς θα έπρεπε να νοιαζόμαστε για τη γνώμη …όχι της φύσης -μια και θα ήταν άκρως ουτοπικό- μα για όλων των υπόλοιπων ανθρώπων που εμπλέκονται στον κύκλο των γνωριμιών μας.

Βεβαίως, σίγουρα η γνώμη τους επηρεάζει όχι μόνο την ‘’πολιτική’’ μας έναντι αυτών -μου είπε αυτό άρα θα απαντήσω εκείνο- αλλά και ημών έναντι του εαυτού μας –με αποκάλεσε ‘’έτσι’’ άρα θα είμαι καλύτερος ή χειρότερος …από όσο ελπίζω(!)- κ.τ.λ. Είναι όμως αυτός λόγος ώστε να συμβούν μέσα μας τόσες διεργασίες από τις οποίες οι περισσότερες θα είναι επιζήμιες;

Ας πούμε πώς ‘’όχι’’ και ας συνεχίσουμε αναζητώντας το λόγο.

Είναι σαφές ότι συμβαίνει ένας καθημερινός αγώνας, ένας αγώνας αδήλωτος με στόχο πλαστικό, άνευ ουσίας. Καμουφλάρουμε –οι περισσότεροι- ένα προφίλ που με αγωνία προσπαθούμε να κρατήσουμε ορθό, σε ένα χώρο χωρίς ανατολή δύση ή επάνω και κάτω, όντας έρμαια ενός ηλίθιου ‘’κινήματος’’ αυτοπροβολής. Ευελπιστούμε, είναι σαφές, σε κάτι ομοίως ηλίθιο. Σε κάτι τρανά βλαμμένο…

Στην αποδοχή όσων περισσότερων ανθρώπων μπορούμε να …’’υποτάξουμε’’. Η καταξίωση προβάλει πελώρια, ελκυστική, θέτοντας τόν επί της ουσίας άνευ αντικειμένου στόχο, σε μοίρα πρώτη.

Αρεσκόμεθα πίσω μια εγωιστική σύμπραξη πολλών συνιστωσών στο χειροκρότημα όσων περισσοτέρων (γνωστών ή μη) μπορούμε και χάνουμε στο παιχνίδι της καλοσυνάτης προβολής του δήθεν, τον αυθεντικό εαυτό μας.

Συμβαίνει και μη μου πείτε πως όχι.

Αγωνιζόμαστε λοιπόν, σε ένα στίβο όπου ο καθένας ανακηρύττει μόνος εαυτό νικητή, χαρίζοντας στον διπλανό το χαμόγελό τής κατανόησής του και μόνο.

Ουδείς νοιάζεται και πολύ περισσότερο κανείς δεν χαίρεται με την χαρωπή μορφή μας. Θεωρείστε και αυτό δεδομένο όσο καλοί και εάν είστε.

Πολλοί περισσότεροι θα αγαπήσουν στον ‘’κακό’’ το θάρρος της κακότητάς του παρά το φκιασίδι της ευπρέπειας στο δικό μας πρόσωπο*.

Μα είναι σίγουρα φκιασίδι; Πώς μπορούμε να είμαστε τόσο απόλυτοι; Με την γενική απαξία δεν κατακρημνίζεται ολάκερο το σύστημα;

Λάθος, διαμελίζεται μόνο το σαθρό κατεστημένο διότι το άριστο ζει και αναπνέει πέραν αυτού. Ποτέ δεν νοιάστηκε κανείς αυθεντικός. Ποτέ του δε έψαξε κανέναν όντας αυτάρκης και γνώστης του εαυτού του. Η γνώμη του άλλου είναι για τον ιδιοκτήτη της και μόνον**.

Ας είναι.

Το παρακάνουμε. Ας πάρουμε ως δεδομένο ότι όλοι γυρνάμε στον περιχαρακωμένο κύκλο που ορίζεται από τις δυνατότητές μας. Θα μπορούσε η βόλτα αυτή μέσα του να είναι πραγματικά ξέχωρη, γνωρίζοντας ότι τίποτα από οτιδήποτε υλικό δεν θα μας οδηγούσε στην ευτυχία, ομοίως και η γνώμη του κάθε ‘’γείτονα’’ της οποίας -γνώμης-, εάν εξακολουθήσει να μας την προσφέρει, στο τέλος θα μας κάνει δούλους της. Καταλαβαίνετε το γιατί…

Δεν λέω σε καμία των περιπτώσεων, να αδιαφορούμε περιφερόμενοι αγενείς, απροσάρμοστοι ή απρόσιτοι, υπερόπτες. Κάθε άλλο. Μπορούμε να είμαστε πάρα πολύ απλά εκείνοι που είμαστε, κοιτώντας τη δουλειά μας μονάχα. Δύσκολο το κατανοώ.

Οι γνώμες είναι σαν τα πρόσωπα θα πω, όλοι έχουν από ένα.

Γνωστός ο παραλληλισμός και είναι τεράστιο λάθος να ασχολούμεθα με το κάθε ένα από αυτά σαν να επρόκειτο κάτι να συμβεί. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να γελάσουμε διότι δύο οικοδομικά τετράγωνα πιο πέρα οι πάντες αγνοούν την ύπαρξή μας και εμείς στεκόμαστε ορθοί, ματαιόδοξοι, ελπίζοντες σε μία ‘’τρυφερή’’ επιβράβευση. Μονίμως!

Πόση πλάνη!

Για ποιο λόγο θα πρέπει να είμαστε πάντα αρεστοί; Ούτε αθώοι είμαστε αλλά ούτε καλοί με τις περισσότερες εκδοχές της αλήθειας, άρα δεν αξίζουμε την ευμένεια που απαιτούμε και αγωνιζόμαστε για αυτήν.

Από μία άλλη –εξ’ ίσου ισχυρή- άποψη, θα μπορούσαμε να λεχθούμε και κλέφτες. Άρπαγες δόλιοι, μιας συμπεριφοράς που αρμόζει σε άλλους…

Υποκριτές άπαντες, καλλιτέχνες της εξαπάτησης του εαυτού πρώτιστα για όσους πιστεύουν στην καλοσύνη τους και του συνόλου, για τους υπόλοιπους που καλλιεργούν το προφίλ τους.

Και όλα αυτά μέσα σε ένα σύνολο που πάσχει την ίδια ασθένεια, εκείνη του άκρατου εγωισμού.

Όλα αρχίζουν και καταλήγουν στη γνώση. Όπως δεν υπάρχει διαρκές όφελος, ομοίως και η ευτυχία είναι κατάσταση στιγμιαία και όχι εποχική. Το όφελος όπως καταλάβατε το συνδυάζω -αναιδώς- με την ευτυχία, έχοντας μπει στο πετσί της στρεβλής ιδέας του πολιτισμού μας.

Όλα για εμάς λοιπόν.

Πώς είναι δυνατόν λοιπόν η γνώμη ακόμα και εκείνων που δεν γνωρίζουμε να σκαρώνει μορφές στην ψυχή μας; Τρόπους αντίδρασης…

Γνωρίζω τον αντίλογο. Υπάρχει και μάλιστα σθεναρός, καθώς επιμένει ότι άπασες οι επιλογές μας έχουν στόχο και αντίκτυπο στη κοινωνία και άρα ως μέλη της και εμείς οφείλουμε σε αυτή πρόσωπο ‘’καθαρό’’, κατόπιν αυτού, σε καμία των περιπτώσεων δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί αδόκιμη η όποια προσπάθεια, προς καλυτέρευση μιας συμπεριφοράς, για παράδειγμα.

Συμφωνώ, υπό τον όρο πως ότι γίνεται, γίνεται από εμάς για εμάς και εφ’ όσον πραγματοποιείται για αυτό το σκοπό, άλλως η γνώμη του κάθε επόμενου, -οφείλει να- παραμένει ως τέτοια.

Ποτέ δεν κατέστη υποχρεωτική η οποιαδήποτε συμφωνία ακόμα και στην ίδια αλήθεια. Ποτέ!

Επομένως πώς είναι δυνατόν να λάβουμε υπ’ όψη μας, να ενστερνιστούμε δηλαδή, την υποκειμενική κρίση ακόμα και του πλέον άξιου, τη στιγμή όπου και έχουμε (αν συμβαίνει) διαφορετική αντίληψη -και δικαίως- για το ίδιο θέμα. Κάλλιστα θα μπορούσαμε να έχουμε αμφότεροι δίκιο…

Ακόμη και η γνώμη ενός σοφού λοιπόν, εκφράζει τον ίδιο (ανιδιοτελώς θα προσυπογράψω) μα παραμένει η γνώμη του, η οποία ποσώς θα ενδιαφέρει το λιγότερο μαθημένο, πλην αυθεντικό*** άτομο.

Κακά τα ψέματα, κανείς δεν θα καταφέρει –πλην ελάχιστων- να αγγίξει το ευπρεπές –με τη μεστή έννοια το όρου- επίπεδο, όλοι όμως θα μπορούσαμε να είμαστε περισσότερο ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και με τους γύρω μας, όντες βέβαιοι ότι η βόλτα μας στην ζωή θα έχει πολύ λιγότερο άγχος…

Ας αφήσουμε τη γνώμη όλων στο περιθώριο των ενεργειών μας υπό τον όρο ότι πράττουμε πάντα κατά συνείδηση. Πιο εύκολα θα μας έρθει ...το οτιδήποτε στην ζωή, τι άλλο.
-------------
* Το αυθεντικό ήταν πάντα δυσεύρετο και γινόταν αρεστό, ακόμα και μέσα από την ενδεχόμενη ασχήμια του.

** Εφ’ όσον έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας.

*** Με τον όρο αυθεντικό εννοώ το άτομο εκείνο του οποίου οι αντιδράσεις μορφώνουν γνώμη από τη δική του αποκλειστική πραγματικότητα, απαλλαγμένες από κάθε τι το οποίο θα μπορούσε να προσφέρει κάποιο μελλοντικό ίδιο όφελος. Με τον τρόπο αυτό βεβαίως αφήνονται εκτός όλοι όσοι εν παντί τρόπο συναλλάσσονται… Από φιλοσοφικής άποψης ασφαλώς, καθώς η όποια συναλλαγή κρύβει θεμιτές ή αθέμιτες οπισθοβουλίες…