Μπορεί άραγε ένας γονιός να τα γνωρίζει όλα; Να λύνει στο παιδί του όλες τις απορίες; Γιατί πέρα από τα θέματα της καθημερινότητας, υπάρχουν ζητήματα που είναι δύσκολο να απαντηθούν. Δεν μου αρέσουν από τη μία οι γονείς- παντογνώστες και από την άλλη οι αδιάφοροι που πετούν ένα "δεν ξέρω" και ξεμπερδεύουν. ( Ξέχασα και την κατηγορία " επειδή το λέω εγώ, γι'αυτό." ) Σημασία κατά την γνώμη μου δεν έχει να γνωρίζεις όλες τις απαντήσεις ή να σπεύδεις να εφεύρεις μια γρήγορη απάντηση.
Θα ήθελα οι συζητήσεις μας να είναι δημιουργικές, να έχουν βάθος, να μην δίνω τίποτα έτοιμο στο πιάτο. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή την μητέρα μου να έχει απαντήσεις για όλα. Δεν μου αρκούσε όμως και πολλές φορές δεν ρωτούσα και προσπαθούσα με την κρίση μου να τα ανακαλύψω όλα. Κάπως έτσι θα ήθελα και το δικό μου παιδί να είναι αυτόνομο, να μην αρκείται στις έτοιμες λύσεις, ούτε στο πίστευε και μη ερεύνα αλλά να ψάχνεται διαρκώς, να ανακαλύπτει, να αναθεωρεί.
Κι όταν έρθει εκείνη η στιγμή που θα μου πει "γιατί μπαμπά/μαμά;" και δεν θα έχω απάντηση, να προσπαθήσουμε μαζί να την βρούμε. Και γιατί όχι; Να την μάθω μέσα από τα δικά του μάτια, μέσα από το δικό του κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου