Γιατί θάνατος δεν είναι αυτό που συμβαίνει όταν η Ψυχή πάει στα πεδία της... Θάνατος είναι όταν η Ψυχή μας δεν είναι ελεύθερη από το βάρος του καλού και του κακού, να Ζήσει...

Όταν σκεφτόμαστε, βλέποντας, θα αποτυπώσουμε στις σκέψεις το περιβάλλον και θα το διαχωρίσουμε σε θετικό ή σε αρνητικό…

Όσο και να σκεφτόμαστε θετικά, ένα ξερό δέντρο είναι απλά ένα ξερό δέντρο…
Η αρνητικότητα ή η θετικότητα αφορά τον νου μας και τον εγωισμό…
Είναι θέμα της καρδιάς μας να νιώσουμε την ιστορία του και να την συμπεριλάβουμε στην Ύπαρξή του…
Τίποτα δεν είναι μόνο θετικό ή μόνο αρνητικό, μέσα σε όλα υπάρχει μια ιστορία της θεότητας και η παρατήρησή της είναι κάτι που υπερβαίνει τον νου μας και δίνει περισσότερες πληροφορίες από το απλό «μ’ αρέσει» ή «δεν μου αρέσει», ώστε να αναπτυχθεί η κρίση μας πάνω από τον εγωισμό μας…

Δεν μπορούμε να σκεφτούμε θετικά μόνο, για ένα γεγονός που είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο για την αντίληψή μας ότι είναι αρνητικό… Είναι σαν να προσπαθούμε να πείσουμε τον θυμό μας να κρυφτεί, για να μην διαταράξουμε την γνώμη που έχουμε για τον Εαυτό μας και την εικόνα του...
Με τον θετικό τρόπο σκέψης απλά θα κρύψουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα… Και αυτά τα δηλητήρια δεν πάνε στον γείτονα, μένουν μέσα μας κουκουλωμένα… Και αρκεί μια στιγμή, μια ασυνείδητη στιγμή, που θα τα εκφράσουν οι πράξεις μας και οι λέξεις μας, ξεπερνώντας την πρόθεσή μας για θετική σκέψη…
Ο νους μας κρίνει αυτόματα, όμως αυτή η κρίση δεν είναι δημιουργική, υπερβατική, δεν δίνει πληροφορίες, δεν εντάσσει, διαχωρίζει μόνο και απομονώνει το ένα από το άλλο… Αυτόν τον επικριτικό νου δεν τον εκπαιδεύεις λέγοντάς του να σκέφτεται θετικά, γιατί δεν είναι μόνος του στην Ύπαρξή μας… Υπάρχουν και τα συναισθήματά μας και αυτά που δεν εγκρίνουμε, δεν τα ελευθερώνουμε, τα θάβουμε…
Με αυτόν τον τρόπο γεμίζουμε το ασυνείδητο με μη αποδεκτά μέρη, ασθενή και διαχωρισμένα από την ολότητα μας… Κρύβουμε, στην ουσία, ένα μέρος μας που βιώνει την άλλη όψη του νομίσματος της θετικής σκέψης και δεν έχουμε καμία ευκαιρία να παρατηρήσουμε και τις δύο, συνθέτοντας πληροφορίες, ερευνώντας και παρατηρώντας την πολικότητα…
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καλός άνθρωπος δεν είναι παρά μία κατάσταση του νου μας, που κρίνει και διαχωρίζει σύμφωνα με την κοινή αντίληψη περί θετικότητας και αρνητικότητας, χωρίς να μας δίνει την ευκαιρία να πάρουμε βαθύτερες πληροφορίες για τον Εαυτό μας και όσα συμβαίνουν μέσα μας και έξω μας. Είναι σαν να μας παγιδεύει στην πόλωση και την υποκειμενικότητα, χωρίς να έχουμε την δυνατότητα της παρατήρησης όσων συμπεριλαμβάνουμε, όσων συμπεριλαμβάνει η Ζωή, κάτι που θα μας οδηγήσει στην ευρύτερη αντίληψη του Όλου, που είναι συνθετικό και όχι μονομερές…
Για να χαμογελάμε αβίαστα, χρειάζεται να είναι ελεύθερη η Ψυχή μας… Όσο και να σκεφτόμαστε θετικά, η Ψυχή χαμογελάει μόνο όταν είναι ελεύθερη να πλησιάσει, να αγγίξει, να επικοινωνήσει με τον δικό της ουσιώδη τρόπο… αυθόρμητη, αιώνια ερωτευμένη με την Θεότητα…
Το δέντρο της Ζωής δεν είναι αυτό που οι φυσικές μας αρχές φυτεύουν μέσα μας... Αυτό είναι το δέντρο του θανάτου...
Και όπως διαλέξαμε ελεύθερα τον καρπό της Γνώσης, έτσι ελεύθεροι είμαστε να διαλέξουμε και τον καρπό του θανάτου...

Γιατί θάνατος δεν είναι αυτό που συμβαίνει όταν η Ψυχή πάει στα πεδία της... Θάνατος είναι όταν η Ψυχή μας δεν είναι ελεύθερη από το βάρος του καλού και του κακού, να Ζήσει...

Ένα δέντρο, ανεξάρτητα αν είναι ξερό ή ανθισμένο, έχει πολλά να μας πει για την "ιστορία" της Ζωής του...της Ζωής μας!