Φρόυντ, Οιδίποδας και Αβραάμ.

Κάποτε ο πολύς Φρόϋντ, ο διάσημος Εβραίος ψυχαναλυτής, ξετίναξε κυριολεκτικά έναν Έλληνα ήρωα τραγωδίας τον Οιδίποδα, του οποίου υπενθυμίζουμε οι μιαρές πράξεις, (μητρογαμία και πατροκτονία) δεν ήταν ψυχρή και υπολογισμένη επιλογή του, αλλά ακραίες ατυχείς συμπτώσεις κι ανέλπιστες κακοτυχίες, για τις οποίες εξέφρασε τη συντριβή του με ανεπανάληπτα τραγικό τρόπο, χαρίζοντάς με τα πάθη του, σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, ένα αξεπέραστο φιλολογικό αριστούργημα.

Αναρωτιέμαι όμως, αυτός ο περισπούδαστος "φωστήρας" της ψυχοπαθητικής έρευνας, τι θα είχε να αντειπεί μπροστά στον ορυμαγδό των στοιχείων που αφορούν τους ομόφυλούς του γενάρχες, με πρώτον και καλύτερο τον "μέγα Αβραάμ";

Ο Φρόϋντ, χρησιμοποιώντας στα αμφιλεγόμενα συμπεράσματά του, για τον (δήθεν) βρεφικό ερωτισμό, τον εντελώς ακατάλληλο όρο οιδιπόδειο σύμπλεγμα, παραδίδοντας έτσι, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό στην αιώνια χλεύη, τις ακούσιες απρέπειες του μυθολογικού Έλληνα ήρωα Οιδίποδα.

Παραδίδουμε λοιπόν κι εμείς, την αβρααμική προσωπικότητα όπως μόλις τώρα παρουσιάστηκε, στην κρίση των ανθρώπων που έχουν τα εφόδια να κάμουν λεπτούς ψυχολογικούς διαχωρισμούς και να διαβλέπουν απ’ τις πράξεις, την ποιότητα της προσωπικότητας. Είμαι δε βέβαιος, ότι με τα παραπάνω στοιχεία, οι εκτιμήσεις και οι αναλύσεις τους (που προσωπικά με πολύ ενδιαφέρον θα διάβαζα) δεν θα είναι καθόλου ευχάριστες και οπωσδήποτε διόλου κολακευτικές, για το περήφανο αυτό πρότυπο βιβλικού ανδρός, που το σεβάστηκαν ως τέτοιο, δεν ξέρω γιατί, τόσο ανεξέλεγκτα, αμέτρητες γενεές, για δυο και πλέον χιλιετίες!

Ο Αβραάμ που εδώ περιγράψαμε, δεν έχει καμμία σχέση με τον αρχοντάνθρωπο της ερήμου, που με τις προσωπικές του αρετές και το μεγαλείο του χαρακτήρα του, αναγκάζει τη θεότητα να τον δεχθεί κάτω απ’ την υψηλή εύνοια και προστασία της. Επιτέλους, ας μου δείξει κάποιος, το παραμικρότερο σ’ αυτή την κατεύθυνση απ’ την βιβλική αφήγηση, που με τόσες λεπτομέρειες καλύπτει ολόκληρη τη ζωή και τη δράση του!

Ακόμα και η επιφανειακότερη έρευνα στην συνολική συμπεριφορά του Αβραάμ, οδηγεί αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για άνθρωπο του οποίου η ζωή και η δράση, σαφέστατα δεν έχουν την παραμικρή σχέση με κανένα ηθικό και πνευματικό μεγαλείο. Και ειλικρινά λυπάμαι τον δύσμοιρο εκείνον, που με θρησκευτική εντολή, πίστη ή φιλότιμο, θα αναλάβει την ηθική υπεράσπιση του Αβραάμ!

Μπορώ δε από τώρα να υποθέσω, την αναστάτωση στους κύκλους των μισθωμένων θεολόγων, και την μελλοντική αγωνιά τους να παρουσιάσουν τα αποτελέσματα της έρευνάς αυτής, ως κακόβουλη διαστρέβλωση! Μάλιστα με εξαιρετικό ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε, σε άφθονες τηλεοπτικές εκπομπές που συμμετείχα ήδη γι’ αυτό το θέμα, το πόσο άτσαλα και νευρικά παραμερίζουν τα τόσα αρνητικά που του καταλογίζουν, οι ξεκάθαρες βιβλικές ομολογίες.

Ο Αβραάμ που περιγράψαμε εδώ, φαίνεται καθαρά ότι ζει και κινείται άνετα σ’ εντελώς διαφορετικό κόσμο. Σ’ εναν μαγικό θα λέγαμε "πολιτισμό"! Η δολιότητα, του φαίνεται σαν ουράνια αρετή, και η σύλληψη και εκτέλεση τέτοιων ιδεών, σαν δείγμα ύψιστης ευφυΐας.

Αυτή άλλωστε φαίνεται να είναι και η ουσιαστική διαφορά μετάξι των δυο ηρώων, ο ένας με κίνδυνο της ζωής του έλυνε αινίγματα, ενώ ο άλλος τα δημιουργούσε! Δυστυχώς, με την απουσία της ευφυΐας και του Οιδιπόδειου θάρρους, χάθηκε, αυτή η μορφή της ελληνικής ισορροπίας στο κόσμο μας.

Σήμερα, όπου υπάρχει ευφυΐα απουσιάζει το θάρρος, και συχνότερα το αντίθετο!

Παρ’ όλα αυτά, ήρθε νομίζω ανεπιστρεπτί ο καιρός της μεθοδικής έρευνας, της ελεύθερης αμφισβήτησης και της συνολικής επανεκτίμησης της μεγάλης αυτής βιβλικής μορφής, που χιλιάδες χρόνια τώρα, πατάει βαριά νικητής, πάνω στο στήθος της πεσμένης ανθρωπότητας.