Τοις κείνων κρίμασι πειθόμενοι ...

Η ιστορία της αρχαίας Ελλάδας αποτελείται από δύο κεφάλαια. Στο πρώτο βρίσκονται ο Όμηρος, ο Παρθενώνας, ο Φειδίας, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Δημόκριτος, ο Ευκλείδης, ο Αισχύλος, ο Αρχιμήδης, ο Ηράκλειτος, ο Απελλής, ο Αριστοφάνης, κι αναρίθμητοι άλλοι, που έβαλαν τις βάσεις του Δυτικού πολιτισμού και της επιστήμης, συχνά με τρόπο αξεπέραστο...

 

Στο άλλο βρίσκονται, ο καταστροφικός Πελοποννησιακός Πόλεμος, ο επαγγελματίας προδότης Αλκιβιάδης, η καταστροφή της Μήλου από την Αθηναϊκή Συμμαχία (το ΝΑΤΟ της εποχής), ο ζηλόφθονος αγράμματος Αθηναίος που ζητάει από τον Αριστείδη να (υπο)γράψει τον εξοστρακισμό του επειδή βαρέθηκε να ακούει να τον αποκαλούν "δίκαιο", ο καυγάς του Θεμιστοκλή και του Ευρυβιάδη απέναντι στο περσικό στόλο στη Σαλαμίνα, η συκοφαντία ότι ο Φειδίας έκλεψε μέρος του χρυσού από το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς, η καταδίκη σε θάνατο των οκτώ Αθηναίων επικεφαλής του στόλου ύστερα από τη νίκη τους επί του σπαρτιατικού στις Αργινούσες για πολιτικές σκοπιμότητες, ο διωγμός, η εξορία, και η θανάτωση δεκάδων "ανδρών επιφανών",κλπ., κλπ, κλπ.

Για όσο διάστημα θα εστιάζουμε στο πρώτο κεφάλαιο για να νοιώθουμε "περήφανοι απόγονοι", και όχι στο δεύτερο για να ντρεπόμαστε και για να προσπαθούμε να βελτιωθούμε, δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ και τίποτα σε αυτή τη χώρα... Και η μακροχρόνια επαναληπτικότητα αυτής της αθλιότητας δείχνει ότι όντως δεν θα αλλάξει ποτέ και τίποτα, διότι αν άλλαζε θα παύαμε να ήμασταν Έλληνες: ένας απίστευτος λαός, ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο...