ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ άρα είσαι ΥΠΝΩΤΙΣΜΕΝΟΣ

Όποιος ΠΙΣΤΕΥΕΙ βρίσκεται σε κατάσταση ΥΠΝΩΣΗΣ: Ποιός άνθρωπος όμως είναι αυτός που πιστεύει ότι του εμφυτεύουν; Τι χρειάζεται να κάνεις για να μην ζεις στην ύπνωση, όπως η προσομείωση που σε περιβάλει; Είναι σύνηθες να ακούγεται και να γράφεται το “όλοι αυτοί ήξεραν, αλλά δεν έβγαζαν καμία πληροφορία προς τους ανθρώπους” το γράφουν συχνά σε σχόλια και συμφωνούν κάμποσοι. Αλλά δεν είναι έτσι.

Θέλουν οι άνθρωποι, απαιτούν σχεδόν, να τους πεις, μυστικά που ΕΣΥ ξέρεις (!) για να σωθούν, να γίνουν πλούσιοι, να βγουν από την κρίση (νέο φρούτο αυτό), να βρουν τον κύριο τέλειο, να γίνει η μοιραία γυναίκα και ο μεγάλος άντρας και λοιπές ανοησίες κι ασημαντότητες.

Το αστείο είναι πως -αν αποφασίσεις να πεις κάτι σημαντικό, αντί να ξεκαρδιστείς με τις αστειότητες που αποκαλούν σημαντικά θέματα, αυτά που τους λες δεν είναι μυστικά, δεν είναι καν άγνωστα, αλλά γνωστά σε όποιον ανοίξει τα κατάλληλα βιβλία ή σε όποιον απλά έχει ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ΔΙΑΚΡΙΣΗ αλλά και ικανότητα ΕΠΙΛΟΓΗΣ.

Είναι εύκολο να βρει κάποιος, τι να κάνει και για οποιοδήποτε σχεδόν θέμα τον ενδιαφέρει, τον προβληματίζει ή τον απασχολεί, αρκεί πολλές, μα πολλές βόλτες σε βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία και η ΔΙΑΛΟΓΗ-ΕΠΙΛΟΓΗ του κατάλληλου υλικού για μελέτη κι όχι για ανάγνωση.

Για την ΔΙΑΛΟΓΗ χρειάζεται ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ  και ΔΙΑΚΡΙΣΗ.

Για την ΜΕΛΕΤΗ απαιτείται καλός ορισμός των λέξεων (βοηθά ένα ενημερωμένο λεξικό) επίσης, ΕΠΙΛΟΓΗ και πέταγμα των άχρηστων πληροφοριών.

Το θέμα είναι ότι οι πολλοί άνθρωποι, η μάζα δηλ. ακούει, βλέπει και ΠΙΣΤΕΥΕΙ σε –ισμούς, δηλ. βρίσκεται σε κατάσταση ΥΠΝΩΣΗΣ. Άρα ότι, μα ό,τι κι αν του ΠΕΙ κάποιος, όποια νέα ανακάλυψη, θεωρία, γνώση, πει κάποιος στον όχλο- μάζα, αν δεν ταιριάζει με τις υπνωτιστικές πεποιθήσεις του, ούτε τις βλέπει, ούτε τις ακούει, πόσο μάλλον να τις δεχτεί σαν δεδομένα.

Προκειμένου να γίνεις αποδεκτός κι αρεστός στην κοινωνία κατατάσσεσαι σε κάποιο σύνολο-ομάδα ετικετών και Συμφωνείς να δέχεσαι ακόμα και το μεγαλύτερο ψέμα γι’ απόλυτη αλήθεια, προκείμενου να σε αποδεχτούν. Από την κούνια όλους τους ανθρώπους μας διδάσκουν να υποτασσόμαστε και να συμφωνούμε, στις απόψεις του συνόλου και αυτό συμβαίνει πάνω απ’ όλα στην ερμηνεία της πραγματικότητας και προπαντός στις μεγάλες Αλήθειες, πυλώνες την κοινωνίας-φυλακή, δηλ. θρησκείες, πολιτική, οικονομία, αθλητισμός και κάθε λογής –ισμούς.

Μεγαλώνοντας έχεις εκπαιδευτεί να αγνοείς, ορισμένες όψεις της πραγματικότητας, γιατί οι άλλοι ενήλικοι τις θεωρούν γελοίες ή ανύπαρκτες και για να είσαι αποδεκτός τις αποδέχεσαι κι εσύ δηλ. ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ πως υπάρχουν, άρα υπάρχουν και ο κύκλος της κάθε ανοησίας και της Δημιουργίας διαιωνίζεται, με τον Δημιουργό αραχτός ν απολαμβάνει τα μεζεδάκια του, όπως εσυ απολαμβάνεις τα μπριζολάκια σου.

Μαθαίνεις να βλέπεις τις γεωμετρικές μορφές. Συμφωνείς ότι υπάρχουν μόνο τρεις διαστάσεις. Συμφωνείς πως ο θεός είναι χριστιανός, μουσουλμάνος, βραχμάνος ή ό,τι άλλο σου υποδείξουν, συμφωνείς πως υπάρχει θεός ή αιώνια φλόγα ή άπειρο ή δύναμη ή αλήθεια ή ό,τι άλλο σου έχουν πει κάποιοι άλλοι πριν καν μπορέσεις να σκεφτείς μόνος σου γι αυτά τα θέματα.

Όποιος Πιστεύει και Δεν Γνωρίζει, βρίσκεται σε κατάσταση αχρηστίας, μάζας, δεν έχει Ατομική Συνείδηση -αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων συλογική σαν τα έντομα- άρα δεν μπορεί και να γνωρίζει τίποτε. Είναι ένας κύκλος η κατάσταση.

Δεν υπάρχουν οι «κακοί» που δεν τα λένε στον άνθρωπο, απλά ο άνθρωπος που είναι υπνωτισμένος και βολεύεται να πιστεύει και όχι να γνωρίζει το οτιδήποτε, γιατί η πίστη, δηλ. η εξάρτηση είναι εύκολη και βολική, ενώ η γνώση δηλ. η ανεξαρτησία, εμπεριέχει και ΕΥΘΥΝΗ και ο άνθρωπος της πίστης δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη, την αφήνει στα πιστεύω του.

Από την άλλη, όποιοι σημαντικοί άνθρωπου είπαν πράγματα Αξίας και Ευθύνης, μετέδωσαν Ελευθερία και Γνώση στον μαζάνθρωπο … αυτός τους σκότωσε και μάλιστα με φριχτούς τρόπους. Από τον Ηράκλειτο μέχρι την Υπατία, τον Τέσλα, τον Ράιχ, τον Ράιφ, τον Χάμερ κλπ. κλπ. όπως το αναφέρει και ο Πλάτων στην Σπηλιά.

Επιπλέον, ο έμψυχος άνθρωπος ΞΕΡΕΙ ΗΔΗ, σε Ψυχικό επίπεδο, δεν χρειάζεται να του πει κανένας τίποτε απολύτως. Ψυχικό επίπεδο, νοείται το Ασυνείδητο κατά Jung.

Για τον Jung ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου δεν είναι μία φαντασίωση, αλλά η μοναδική πραγματικότητα: «Υπάρχουν πράγματα μέσα στην ψυχή που ζουν και λειτουργούν ακριβώς σαν να ήταν συνειδητά, ενώ το εγώ δεν υποπτεύεται καν την ύπαρξή τους». (Jung C. Η ολοκλήρωση της προσωπικότητας)

«Η ψυχή δεν είναι λιγότερο πραγματική από το σώμα. Αν και δεν μπορεί να ψηλαφηθεί, (όπως και ο αιθέρας) μπορεί όμως να γίνει άμεσα και πλήρως αισθητή καθώς και να παρατηρηθεί. Είναι ένας κόσμος αφ’ εαυτού που διέπεται από νόμους, συγκρότηση και διαθέτει τα δικά του εκφραστικά μέσα. Όσα γνωρίζουμε για την ύπαρξή μας ή για την ορατότητα, φθάνουν σε μας μέσω της ψυχής»

«Με τον όρο «Ψυχή» ο Jung εννοεί το σύνολο όλων των ψυχικών διαδικασιών συνειδητών και ασυνείδητων. Από ανθρωπολογικά ευρήματα γνωρίζουμε πως η συνείδηση αποτελεί προϊόν μεταγενέστερης χρονικά διαφοροποίησης. Επιπλέει σαν νησί στον απέραντο ωκεανό του ασυνείδητου, ο οποίος πραγματικά περιβάλλει το υλικό γίγνεσθαι. Αυτό το Ασυνείδητο ο Πυθαγόρης το αποκάλεσε με χάρη, «Κόσμο» από το Κόσμημα.

Κατά την άποψη του Jung η ψυχή αποτελείται από τρία μέρη: τη συνείδηση, το προσωπικό ασυνείδητο και το συλλογικό ασυνείδητο.

Οι απόψεις του Γιουνγκ για το ασυνείδητο διαμορφώθηκαν βάσει των νέων αναζητήσεών που προέκυψαν από τη ρήξη του με τον Σίγκμουντ Φρόιντ. Αναζήτησε μια έγκυρη ψυχολογική βάση τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους ασθενείς του. Πειραματίστηκε με τον εαυτό του και σταμάτησε να διδάσκει, προσπαθώντας να κατανοήσει τις φαντασιώσεις και άλλα ατομικά του περιεχόμενα. Το πείραμά του τελείωσε μετά από 6 χρόνια. Τις εσωτερικές του εμπειρίες τις μετέφερε στο Κόκκινο Βιβλίο, έναν τόμο δεμένο με κόκκινο δέρμα και πλούσια εικονογράφηση σε τεχνοτροπία Αρ Νουβώ (art nouveau). Ο ίδιος ποτέ δε θεώρησε τους πίνακές του ως τέχνη, αλλά ως εξωτερίκευση των βιωμάτων του.

Με τον όρο ασυνείδητο στην Αναλυτική ψυχολογία εννοείται η περιοχή του αγνώστου στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου.

Ό,τι συνειδητοποιούμε και το έχουμε ξεχάσει, ό,τι συλλαμβάνουμε με τις αισθήσεις, αλλά δε σημειώνουμε στο συνειδητό νου, όσα νιώθουμε, σκεπτόμαστε, θυμόμαστε, επιθυμούμε και πράττουμε ακούσια ή δίχως ιδιαίτερη προσοχή, όλα τα μελλοντικά πράγματα που παίρνουν σχήμα και αναδύονται κάποτε στη συνείδηση, όλα αυτά αποτελούν περιεχόμενο του ασυνείδητου. Πέραν αυτών στο ασυνείδητο περιλαμβάνονται απωθημένες οδυνηρές σκέψεις και συναισθήματα. Ονόμασε το σύνολο αυτών των περιεχομένων ατομικό ασυνείδητο.

Ωστόσο, αναγνώρισε ιδιότητες που δε βιώνει ο άνθρωπος ατομικά αλλά τις κληρονομεί από μια βαθύτερη και ευρύτερη επικράτεια την οποία ονόμασε συλλογικό ασυνείδητο. Τα ένστικτα και τα αρχέτυπα είναι εκείνα που διαμορφώνουν το συλλογικό ασυνείδητο και παρουσιάζουν μια κανονικότητα στην εμφάνισή τους.

Κανονικότητα στην εμφάνισή της για το ασυνείδητο του Γιουνγκ κατά τη διάρκεια των πειραματισμών του είχε η μορφή ενός γέροντα, τον οποίο ο Γιουνγκ ονόμαζε Φιλήμονα, με τον οποίο είχε μακρές συζητήσεις. Ψυχολογικά ο Φιλήμων αντιπροσώπευε την ύψιστη ενόραση για τον Γιουνγκ και ήταν δύναμη per se, διακριτή από τα ατομικά περιεχόμενα του ασυνείδητου. Ανήκε σε εκείνες τις φαντασιώσεις που δεν προκαλούσε το ατομικό ασυνείδητο αλλά παράγονταν από μόνα τους και είχαν τη δική τους ζωή.

Το ασυνείδητο γενικά, έτσι όπως ορίστηκε από τον ίδιο, δεν είναι η περιοχή του ψυχισμού όπου απωθούμε τις επιθυμίες μας, όπως υποστήριζε ο Φρόυντ (αυτή την ψυχική περιοχή λανθασμένα ο Φρόυντ την ονόμαζε «Υποσυνείδητο») «…αλλά ένας κόσμος που αποτελεί ένα εξίσου σπουδαίο τμήμα, εξίσου πραγματικό στη ζωή του ατόμου με το συνειδητό εγώ «που σκέφτεται», ένας κόσμος πολύ πλατύτερος και πολύ πλουσιότερος από τον άλλο. Η γλώσσα και τα πρόσωπα που κατοικούν αυτό τον κόσμο είναι σύμβολα κι εμείς επικοινωνούμε μαζί του μέσα από τα όνειρα, μόνο με σύμβολα, όχι με λέξεις ή συναισθήματα».

Αλλά όχι, ο άνθρωπος που ανήκει στην μάζα-πρόβατα και πιστεύει τα meme σαν αληθινά, πιστεύει γενικά και αδιακρίτως, ότι του πλασάρουν ή ότι κεντρίζει και ικανοποιεί το ασήμαντο εγώ του. Με απλά λόγια ο μαζάνθρωπος πιστεύει και δεν γνωρίζει ούτε έχει και διάθεση να γνωρίσει τίποτε πέρα από αυτά που ήδη πιστεύει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων (ελάχιστοι άνθρωποι κι ελάχιστες φορές) μπορεί μόνο να ακούει την διαφορετικότητα και την δέχεται μόνο αν ταιριάζει, δηλ. αν κουμπώνει, με τα δικά του πιστεύω. Ο κάθε μαζάνθρωπος, ανήκει, εξυπηρετεί και είναι μέρος του σχεδίου άλλων.

Αυτόματα η μια κατάσταση αναιρεί την άλλη. Δεν περιμένει κανέναν να του πει τίποτα, ψάχνει και βρίσκει μόνος του, άρα δεν πιστεύει υπνωτιστικά αλλά ΓΝΩΡΙΖΕΙ με ανάληψη Ευθύνης.

Τώρα πως να μιλήσει κάποιος, σε αυτούς που δεν γνωρίζουν και βολεύονται να πιστεύουν;

Δεν μιλάει !