O Ορθόδοξος θεός είναι σαδιστής;

Η τρομοκρατία της ορθόδοξης Κόλασης.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία χρησιμοποίησε την τρομοκρατία του κοπαδιού των πιστών της σε ακραίο βαθμό, προκειμένου ο κλήρος να χειραγωγήσει τις δυστυχισμένες λαϊκές μάζες που από γεννησιμιού τους σημαδεύτηκαν με τον ακούσιο νηπιοβαπτισμό τους-διακωμώδηση του μυστηρίου-ως δεδομένα θύματα για άρμεγμα από το ιερατείο. Η Κόλαση είναι το υπέρτατο όπλο αυτής της τρομοκρατίας, το πειστικότερο επιχείρημα για να ιερολογούνται οι κηδείες, για να ανθεί η βιομηχανία των μνημοσύνων και για να πείθονται οι γριές και οι πιο φοβητσιάρηδες από τους γέρους, ειδικά οι μοναχικοί και οι άκληροι, να κληροδοτούν περιουσίες στο παπαδαριό.
Αν πιστέψουμε τους ορθόδοξους δεσποτάδες ο θεός που εμπορεύονται στην εγχώρια, σχεδόν μονοπωλιακή, θρησκευτική αγορά είναι σκληρόκαρδος σαδιστής. Σε χώρες όμως πιο ανεκτικές και πλουραλιστικές θρησκευτικά οι Εκκλησίες τους προβληματίζονται και βελτιώνουν τα προϊόντα τους. Ο Αγγλικανός πριμάτος π.χ., δέχτηκε πως ο καταστροφικός σεισμός στη Ν.Α. Ασίας με τα δεκάδες χιλιάδες θύματα επιτρέπει ή και επιβάλει τις αμφιβολίες για τον Θεό (Ελευθεροτυπία, 5.1.’05) και ο ομόδοξός του αρχιεπίσκοπος Ν.Αφρικής ο Νομπελίστας Ντέσμοντ Τούτου, όταν αρρώστησε από καρκίνο, ανακοίνωσε δημόσια τις αμφιβολίες του για το πώς δρα το θείο.
Ο δημόσιος υπάλληλος Διονύσης Ρούσας όμως, Μακεδονομάχος από τα Κούκουρα της Ηλείας, αποσπασμένος με αντικανονική μετάθεση από την Αλεξανδρούπολη δεσπότης Θεσσαλονίκης, απέδωσε το τσουνάμι σε «δυσμένεια του Θεού» (Αυγή 6.1.’05). Είχε προηγηθεί ο Ναζιστής αρχιεπίσκοπος Χρήστος Παρασκευαϊδης που χρέωσε την πτώση των δίδυμων πύργων σε “οργή Θεού” (Μ.Παπουτσάκη, “Κ. Ελευθεροτυπία”, 30-9-2001), δήλωση που μετά την κατακραυγή και την ταύτισή του με φανατικούς ισλαμιστές έτρεξε μετά να ανασκευάσει.

Επειδή η αντίληψη του σατανικού θεού που δολοφονεί ακόμη και νεογέννητα είναι τόσο διαδεδομένη, αξίζει να την σχολιάσουμε, αφού πρώτα υποστηρίξουμε χωρίς καθόλου να υπερβάλλουμε, πως αν ο ορθόδοξος θεός είναι υπεύθυνος για σεισμούς, λιμούς, λοιμούς και καταποντισμούς όπως τον χρεώνει η Εκκλησία, θα έπρεπε αυτή ως νόμιμη εκπρόσωπός του να καταβάλει στα θύματά του χρηματική αποζημίωση. Καιρός είναι κάποιοι να ξεκινήσουν με αγωγές κατά του ιθαγενούς θεού και των παπάδων του, όπως συνέβη, έστω και χωρίς τύχη, στο πρόσφατο παρελθόν στην Ιταλία, στη Ρουμανία και στις ΗΠΑ, εκεί μάλιστα από Γερουσιαστή.
Με αφορμή τον πόλεμο των ταυτοτήτων ο κ. Παπαθεμελής (τ.Χ.Δ, τ.ΕΔΗΚ, τ.ΠΑΣΟΚ, μετά ΝΔ και τέλος με δικό του κόμμα), δήλωσε πως “δεν υπάρχει περίπτωση συγκρουσθέντος με την Εκκλησία που να μην είχε κακό τέλος” (“Εξουσία”, 7-9-2000). Είναι φανερό ότι ο κ. Παπαθεμελής υπονοούσε πως ο Θεός θα τιμωρήσει στην παρούσα ζωή με “κακό τέλος” τον κ. Σημίτη των άθεων αστυνομικών ταυτοτήτων. Ο ίδιος ο Χριστός όμως, οι Απόστολοί του και εκατομμύρια αθώων είχαν βασανιστικό τέλος, ενώ αναρίθμητοι παλιάνθρωποι είχαν εύκολο θάνατο.

Το να υποστηρίζει λοιπόν κανείς πως το τέλος του καθ’ενός σχετίζεται με τις πράξεις του, δυσφημεί το Θείο που το εμφανίζει ανίκανο να μοιράσει δυό γαϊδάρων άχυρα. Η αντίληψη αυτή οδηγεί χιλιάδες κουτοπόνηρα ανθρωπάκια στο να κάνουν μερικές ψευτοκαλοσύνες ή να εξαντλούνται σε τυπολατρίες, ευελπιστώντας πως έτσι θα εξαγοράσουν τη θεία εύνοια. Ποδοσφαιριστές, ντοπαρισμένοι ολυμπιονίκες λαϊκοί τραγουδιστές κ.λ.π. κοκορεύονται δημόσια ότι κάνουν τον σταυρό τους, ή ανάβουν το κεράκι τους και ο Θεός τους ανταποδίδει νίκες και σουξέ.
Πολλοί που επιβιώνουν από κάποιο ατύχημα, δηλώνουν με τη σιγουριά του υποκριτή, του εγωϊστή ή του κουτού, πως τους έσωσε αυτοπροσώπως η Παναγία, προσβάλλοντας αυτούς που σκοτώθηκαν. Δεν μας εξηγούν ούτε πως το γνωρίζουν, ούτε γιατί ο Θεός τους επιφύλαξε ιδιαίτερη μεταχείριση. “Ανεξερεύνητες οι βουλές του Υψίστου”, απαντούν οι εκπρόσωποί του, όταν τους θέσεις κάποιο ερώτημα σχετικά με τις παρεμβάσεις του θείου. Δημοφιλής Κύπριος αρχιμανδρίτης που κατηγορείτο για ομοφυλοφιλία και έπασχε από AIDS, το οποίο όπως ισχυριζόταν κόλλησε από μεταγγίσεις αίματος ή από ανθρωπιστική επικοινωνία με τοξικομανείς, απέδωσε το πάθημά του στο θεό που “μας δοκιμάζει για να μας εξαγνίσει“. Ο εν λόγω αρχιμανδρίτης στη συνέχεια αυτοδιορίστηκε πρέσβυς του Βυζαντίου στην Κύπρο.
Η Ορθοδοξία εμφανίζει τον θεό της ως σαδιστή, που διαθέτει τεράστια γκάμα βασανιστηρίων για τους ανυπάκουους δούλους του, τους οποίους διαβιβάζει μετά θάνατον στο βασίλειο του άγγελου του σκότους. Στο “Μέγα Ευχολόγιον”, ο ουράνιος τύραννος, περιγράφεται ως “επιφέρων εις πάσας τας γενεάς των ανθρώπων πληγάς, δεινά και μάστιγας” ενώ “όν αγαπά…παιδεύει, μαστιγώνει δε πάντα υιόν όν παραδέχεται”. Οι αμαρτωλοί, δηλαδή όσοι δεν νηστεύουν, ή δεν εκκλησιάζονται, ή δεν εξομολογούνται, οι “αιρετικοί“, οι φιλήδονοι κ.λ.π. θα αντιμετωπίσουν απίστευτες αιώνιες τιμωρίες. Σ’αυτούς προστίθενται κατά τον άγιο Κυρηνείας όσοι ψήφισαν ναι στο σχέδιο Ανάν (Βήμα, 22-4-’04). Από τις τιμωρίες αυτές εξαιρούνται οι αιμοσταγείς βυζαντινοί αυτοκράτορες και πατριάρχες, πολλοί από τους οποίους βρίσκονται εκ δεξιών του θεού στον Παράδεισο.
Η ορθόδοξη εικονογραφία έχει να επιδείξει αφθονία εικόνων στις οποίες απεικονίζονται οι αμαρτωλοί με αδαμιαία περιβολή να ψήνονται, να μαστιγώνονται και να ξεσκίζονται από δράκοντες και δαίμονες, απεικονίσεις οι οποίες εικονογραφήθηκαν από αγιογράφους που έχρηζαν στενής ψυχιατρικής παρακολούθησης. Εκατομμύρια πιστών για αιώνες, στερήθηκαν υπό το κράτος ψυχολογικής βίας φυσιολογικές απολαύσεις, κατέστρεψαν τη ζωή τους και κατάντησαν υστερικοί και φοβικοί, προκειμένου να γλυτώσουν από την μεταθανάτια πύρινη κόλαση, που υποτίθεται πως περιμένει τους ερωτικούς ανθρώπους και ιδιαίτερα τις γυναίκες που μαζί με τους κρυφοομοφυλόφιλους αποτελούν τον κύριο κορμό της πελατείας της Εκκλησίας.
Μια από αυτές τις εικόνες βρίσκεται σε εκκλησία της Καστοριάς και απεικονίζει την τιμωρία μιας πόρνης, την οποία η “θεία” δικαιοσύνη υποβάλλει μέσω δαιμόνων σε φρικιαστικά σεξουαλικά βασανιστήρια. (Περ.”Αρχαιολογία”, τ.10, Σ.Τρωιάνος, Δ.Ναλπάντης). Κρεμασμένη από τα δεμένα της χέρια και γυμνή δέχεται στο αιδοίο της την αιχμή ενός μυτερού εργαλείου που χειρίζεται ένας διάβολος με ουρά. Στην ίδια εκκλησία, ο αγιογράφος, ξεδιπλώνει τα σεξουαλικά του απωθημένα. Ένας διάβολος απλώνει το ένα του χέρι στο αιδοίο μιας γυμνής γυναίκας ενώ ένα φίδι σφίγγει το κορμί της αμαρτωλής. Με φίδια γύρω από τα γυμνά τους σώματα, βασανίζονται και οι αμαρτωλοί του εξωνάρθηκα της αγιορείτικης μονής Δοχειαρίου (1568, εικ. 2), καθώς και οι φιληδονες της αγίας Πελαγίας Βιάννου (εικ.1). Υπάρχουν όμως απεικονίσεις της Κόλασης πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Έτσι ο ανατρεπτικός Λευκορώσος ζωγράφος Άλες Πούσκιν, έβαλε στο εκκλησάκι του χωριού του στο πρόσωπο των αμαρτωλών που ψήνονται στην Κόλαση και την μορφή του ορθόδοξου Έξαρχου Φιλάρετου (“Αυγή”, 29-12-2002).
Η εκφοβιστική εικονογραφία έρχεται να συμπληρωθεί από τους δράκοντες και τα θηρία της «Αποκάλυψης», ενός τρομοκρατικού βιβλίου που μέχρι και τον 5ο αιώνα δεν περιλαμβανόταν στον κανόνα της Κ.Διαθήκης και η βυζαντινή Εκκλησία δεν τόλμησε να το θέσει σε λειτουργική χρήση. Πανικόβλητος ο κοσμάκης παραλογίζεται και χρηματοδοτεί την φάμπρικα των μνημοσύνων που έστησε το παπαδαριό, περιμένοντας από μητροπολίτες σαν τον «γνωστό στους εκκλησιαστικούς κύκλους και ως «μνημοσυνάκια»….που έχει ρημάξει τα τυχερά…» («Ποντίκι», 13.10.’05), να αναρπάσουν από το αιώνιο πυρ τους πεθαμένους συγγενείς τους.

Τα μαρτύρια του Πλούτωνα ωχριούν μπροστά σ’αυτά της Κόλασης που περιγράφει ο αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος ιδρυτής της φονταμενταλιστικής «ΠΟΕ» και του οργάνου της του «Ορθόδοξου Τύπου», προτού μάλιστα την επισκεφθεί και ο ίδιος, βασιζόμενος στις συμβολικές-όπως εξηγεί-περιγραφές των Ι.Κειμένων. Αφορμή για την συγγραφή του “Πως είναι η Κόλασις“, στάθηκε όπως γράφει ο ίδιος μια εργατριούλα, που φορούσε “παντελόνια στενά και ψαράδικα”, είχε “κοιλιά και ομφαλό έξω”, “μάτια λάγνα και πονηρά που επρόδιδαν πολλά” και έλεγε “λόγια ελεύθερα και σόκιν πολλά“. Προσπάθησε μάταια να την πείσει πως ο δρόμος της οδηγούσε στην Κόλαση, οπότε για να βοηθήσει τις αμαρτωλές υπηρέτριες συνέγραψε το πόνημά του όπου προειδοποιεί: “Σ’αυτήν την λίμνην λυώνουν και τα σκληρότερα μέταλλα από την μεγάλη ζέστη που αναπτύσσεται με το θειάφι. Σκέψου τι φρίκη! Τι δυστυχία θα είναι εκεί!”.
Το έργο κοσμείται με σαδιστικές εικόνες θεϊκής κακότητας (θεόγυμνοι αμαρτωλοί δεμένοι χειροπόδαρα μέσα στη φωτιά κ.λ.π.) και είναι πράγματι αξιοπερίεργο ότι κανένας εισαγγελέας δεν άσκησε δίωξη για τρομοκράτηση και εξαπάτηση αφελών, για προσβολή της δημόσιας αιδούς και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, για διασπορά ψευδών ειδήσεων και για εξύβριση των θείων, αφού όπως προκύπτει από τον φιλιππικό ο θεός των ορθοδόξων εκτός από ανώμαλος σαδιστής είναι και άδικος, βασανίζοντας “Μασώνους, Γιαχωβάδες, Ροταριανούς, Ευαγγελικούς” και γενικά ανθρώπους που υπέπεσαν σε ασήμαντα παραπτώματα. Η Ορθοδοξία δυσφημεί το θεό της, εμφανίζοντάς τον να συναγελάζεται στον Παράδεισο με σαδιστές αγίους Κωνσταντίνους, Νίκωνες, Θεοδόσιους, Ιουστινιανούς, Όλγες, Πουλχερίες, Νικόλαους, Νικόλαους και Αλεξάνδρες, Βλαδίμηρους, Κύριλλους κλπ ενώ στα φοβερά υπόγειά του τυραννιούνται ναζιάρες μοδιστρούλες που φορούσαν τάγκα στην πλαζ.
Ο Μπέρτραντ Ράσσελ στο περίφημο «Γιατί δεν είμαι Χριστιανός» (1927), μας καλεί να συγκρίνουμε τον ήπιο λόγο του Σωκράτη με τον εκφοβιστικό λόγο του Χριστού, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται στα επίσημα Ευαγγέλια, όπου απειλεί με τις φωτιές της Κόλασης και καλεί όσους μπαίνουν σε πειρασμό να βγάλουν ή να κόψουν το ένοχο μάτι ή χέρι, ή να αυτοευνουχιστούν, προκειμένου να σώσουν την ψυχή τους. Ο ίδιος εξηγεί πολύ πειστικά πως δεν μπορεί να πιστέψει σε έναν θεό που απειλεί με μόνιμες φρικτές τιμωρίες τους δήθεν «αμαρτωλούς». Για να πάμε λίγο πιο πέρα από αυτά που είπε ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο αυτά τα απερίσκεπτα λόγια των Ευαγγελιστών, αν όντως γράφτηκαν ή και ειπώθηκαν έτσι και δεν είναι οι συνηθισμένες παπαδίστικες πλαστογραφίες, είναι υπεύθυνα για τις εκτυφλώσεις και τους ακρωτηριασμούς των αμαρτωλών εκείνων που επιβουλεύονταν τη βυζαντινή και την τσαρική εξουσία.

Τα σχετικά με την εκδήλωση της θείας Δίκης είναι λίγο μπερδεμένα. «…ούτε ο Υιός», αν και Θεός κατά την Ορθοδοξία, «παρά μόνο ο Πατέρας» (Μάρκος, 13.32), δεν γνωρίζει την ώρα της Κρίσης. Προοδευτικοί θεολόγοι για να απαλύνουν την Κόλαση, την περιγράφουν ως διακοπή της επικοινωνίας της ψυχής με τον Δημιουργό, αφού η παραδοσιακή θέση της Εκκλησίας είναι τόσο τρομακτική, που απορρίπτεται στην εποχή μας από τα νοήμονα μέλη της. Αντίθετα ο Χουντόδουλος φαίνεται πως πίστευε στην πύρινη τιμωρία γι’αυτό προσπαθούσε να παρατείνει τη ντόλτσε βίτα του όσο μπορούσε, καλυπτόμενος με “απίστευτα μέτρα ασφαλείας”: “Θωρακισμένος σαν αστακός κυκλοφορεί σε καθημερινή βάση”, με “7 σωματοφύλακες ασπίδα”, “θωρακισμένη Chrysler…και συνοδευτικό αυτοκίνητο ασφαλείας με συμβατικές πινακίδες” (“Espresso”, 6-2-2003). «Πλάϊ του θα διακρίνετε …τους γεροδεμένους άντρες…να σπρώχνουν…» (Νικόδημος τ.Αττικής, «Νέοι Άθρωποι», 30-1-’04). H Kράϊσλερ τελικά έγινε παλιοσίδερα σε κάποιο ατύχημα, αλλά ο διάδοχος του Παρασκευαϊδη ο κ.Λιάπης της Βουλιαγμένης από τις Στανιάτες στις όχθες του Βουργένι, δεν ντράπηκε να ανακοινώσει για να τον ξεμπροστιάσει, πως τάχα αυτός την εκποίησε υπέρ των φτωχών.
Η «Αυγή», το 2005 είχε απαριθμήσει κάποιους φόβους «που στοιχειώνουν την Αρχιεπισκοπή» (Αττικής Παντελεήμων, μοναχός Βαβύλης , Ιεροσολύμων Ειρηναίος), αλλά διευκρίνιζε για τον Παρασκευαϊδη: «Όχι, την ‘μικρή Λουλού’ της Θεσσαλίας δεν την φοβάται. Προς το παρόν τουλάχιστον» (Αν.Αν., 3.7.’05).
Οι θωρακισμένες λιμουζίνες όμως, οι «γεροδεμένοι» σωματοφύλακες και τα κλεμμένα μοσχεύματα δεν έσωσαν τον αρχιεπίσκοπο του «κουσουριού» από αυτό που έτρεμε. Το ραντεβού με το θεό του. Υποψιάζομαι πως αν οι ορθόδοξες περιγραφές ίσχυαν θα τύχαινε ιδιαίτερα θερμής υποδοχής, πολλών βαθμών Κελσίου. Ευτυχώς γι’αυτόν και για τους όμοιους του, η Κόλαση όπως την περιγράφουν, υπάρχει μόνο στην κερδοφόρα τρομοπροπαγάνδα τους.