Πολλές ψυχές περιπλανιούνται μέσα από αμέτρητες ζωές, ακολουθώντας πρακτικές, ασκήσεις και πειθαρχίες, πιστεύοντας πως η πνευματική επίτευξη είναι ο καρπός του σκληρού μόχθου. Όμως, καμία ποσότητα αγώνα, καμία συσσώρευση ετών σε αίθουσες διαλογισμού ή ναούς, κανένα βουνό που αναρριχήθηκε στην αναζήτηση του σοφού, δεν μπορεί να χαρίσει το κόσμημα της Αλήθειας. Γιατί η Αλήθεια δεν είναι ένα αντικείμενο που αποκτάται, αλλά το ίδιο το θεμέλιο της ύπαρξης.
Η Αυταπάτη της Επίτευξης
Ο πνευματικός αναζητητής συχνά μοχθεί υπό την αυταπάτη ότι κάτι πρέπει να επιτευχθεί—φώτιση, αφύπνιση, θεία χάρη. Ο νους, περιορισμένος από τις ίδιες του τις κατασκευές, προβάλλει τον στόχο σε μια μακρινή απόσταση, πάντα λίγο πιο πέρα από την προσιτή εμβέλεια. Και έτσι, ζωές ολόκληρες ξοδεύονται κυνηγώντας το αντικαθρέφτισμα της απελευθέρωσης, υφαίνοντας περίπλοκα μονοπάτια μέσα στα αχανή τοπία της φιλοσοφίας, του τελετουργικού και της αφοσίωσης. Αλλά όλα αυτά, όπως τα σχήματα που χαράσσονται στον αέρα, διαλύονται στο τίποτα.
Ο Αληθινός Διαλογισμός δεν απαιτεί τίποτα, γιατί ήδη είναι τα πάντα. Δεν είναι ένα ταξίδι με τέλος, ούτε μια γέφυρα από μια κατάσταση σε μια άλλη. Είναι η απεραντοσύνη που απλώς υπάρχει, πάντα παρούσα, περιμένοντας μόνο να αναγνωριστεί. Όταν η αυταπάτη του διαχωρισμού παύει, όταν η ιδέα του «εγώ διαλογίζομαι» εξαφανίζεται, αυτό που μένει είναι η σιωπηλή, απεριόριστη παρουσία—ανώνυμη, κι όμως αναμφισβήτητα αληθινή.
Διαλύοντας τα Εμπόδια
Το να καθίσει κανείς σε Αληθινό Διαλογισμό δεν σημαίνει να κάνει κάτι. Σημαίνει να επιτρέψει στα κύματα της σκέψης, του συναισθήματος και της μνήμης να αναδύονται και να καταρρέουν χωρίς αντίσταση. Δεν υπάρχει τεχνική, δεν υπάρχει προκαθορισμένη στάση, δεν υπάρχει απαίτηση να ελεγχθεί ή να σιγήσει ο νους. Αντίθετα, υπάρχει η πλήρης παράδοση στη διαρκή ροή της ύπαρξης. Μέσα σε αυτήν την παράδοση, όλες οι ψευδαισθήσεις διαλύονται. Ο αναζητητής και το αντικείμενο της αναζήτησης συγχωνεύονται σε ένα, και ο διαλογισμός γίνεται η αβίαστη ανάπαυση σε αυτό που πάντα ήταν.
Δεν πρόκειται για την απόκτηση γνώσης, αλλά για την απεμπλοκή από αυτήν. Όχι για την τελειοποίηση της συγκέντρωσης, αλλά για τη διάλυση της αυταπάτης εκείνου που συγκεντρώνεται. Αυτό είναι το παράδοξο που λίγοι πραγματικά κατανοούν—η απελευθέρωση βρίσκεται στην εγκατάλειψη της ίδιας της αναζήτησης για απελευθέρωση.
Ο Ωκεανός της Αγνής Ύπαρξης
Φανταστείτε ένα κύμα στον ωκεανό. Αν πιστεύει πως είναι ξεχωριστό, φοβάται το τέλος του καθώς πλησιάζει την ακτή. Αλλά το κύμα ποτέ δεν ήταν ξεχωριστό· ήταν πάντοτε ο ωκεανός σε κίνηση, κινούμενος μέσα από μια προσωρινή μορφή. Όταν αυτή η συνειδητοποίηση ανατέλλει, ο φόβος της απώλειας, η προσκόλληση στην ταυτότητα, η αγκίστρωση στη μορφή—όλα αυτά εξαφανίζονται σαν ομίχλη στο πρωινό φως.
Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι αυτή η αναγνώριση: δεν είσαι μια σταγόνα που αναζητά να επιστρέψει στον ωκεανό· είσαι ο ίδιος ο ωκεανός. Ποτέ δεν ήσουν ξεχωριστός, ποτέ δεν ήσουν δεσμευμένος. Ήταν μόνο το όνειρο του διαχωρισμού που έκρυβε αυτήν την αλήθεια από το βλέμμα σου.
Πέρα από τον Χρόνο και την Προσπάθεια
Κάποιοι μπορεί να ρωτήσουν: «Αν ο διαλογισμός δεν απαιτεί προσπάθεια, ούτε εξάσκηση, τότε ποιος είναι ο δρόμος;» Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο και αδύνατη να κατανοηθεί από τον νου: δεν υπάρχει δρόμος, γιατί ποτέ δεν έφυγες από την αλήθεια. Την στιγμή που παύεις να την αναζητάς αλλού, είναι ήδη εδώ. Την στιγμή που ο νους σταματά να απαιτεί εμπειρίες, η εμπειρία διαλύεται σε απεριόριστη επίγνωση.
Όλες οι έννοιες της προόδου είναι σαν σκόνη στον άνεμο. Ο φωτισμένος δεν είναι εκείνος που ταξίδεψε μακριά, αλλά εκείνος που σταμάτησε να τρέχει. Στην στιγμή της απόλυτης ακινησίας, το αιώνιο ξεδιπλώνεται. Αυτό που κάποτε αναζητούσαν στις γραφές, στις πειθαρχίες, στην καθοδήγηση των δασκάλων, αποκαλύπτεται ως πάντα παρόν, αμετάβλητο, λαμπερό.
Η Άνθιση του Αγέννητου
Το να καθίσεις σε αυτήν την αβίαστη επίγνωση σημαίνει να γίνεις μάρτυρας του αγέννητου και του αθάνατου. Σημαίνει να γευτείς το νέκταρ του Αγέννητου, τον χώρο όπου όλα τα πράγματα αναδύονται και διαλύονται, κι όμως τίποτα ποτέ δεν χάνεται. Εδώ, κάθε πόνος παύει, γιατί ο πόνος ανήκει μόνο σε εκείνο που προσκολλάται. Στην απεραντοσύνη της καθαρής ύπαρξης, τίποτα δεν μπορεί να ανήκει, τίποτα δεν μπορεί να κρατηθεί, κι όμως, όλα είναι ήδη πλήρη.
Αυτός είναι ο Αληθινός Διαλογισμός. Όχι μια πρακτική, αλλά μια συνειδητοποίηση. Όχι μια επίτευξη, αλλά μια διάλυση όλων όσων καλύπτουν την ακτινοβόλο αλήθεια. Κάθισε ήσυχα, χωρίς σκοπό, χωρίς προσκόλληση, και δες: ο απέραντος ουρανός μέσα σου, όπου ποτέ δεν έλειπε τίποτα, όπου όλα πάντα υπήρχαν.
Άφησε τα πάντα, και θα σου αποκαλυφθεί. Παραδώσου, και θα ανακαλύψεις πως ποτέ δεν ήσουν ξεχωριστός από αυτό.
Ο Αληθινός Διαλογισμός δεν είναι μονοπάτι—είναι το τέλος όλων των μονοπατιών. Και σε αυτό το τέλος, θα βρεις την αρχή που ήταν πάντοτε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου