Η ανώμαλη προσγείωση ήρθε όταν συνειδητοποίησαν, αμφότεροι ευτυχώς, ότι θέλουν αντίθετα πράγματα για το μέλλον. Υπήρχε η αμοιβαία επιθυμία να συνεχίσουν να είναι και να ζουν μαζί, αλλά δεν ατένιζαν το μέλλον με ένα κοινό τρόπο. Τα θέλω τους δεν ήταν τα ίδια. Κάτι που διαφαινόταν εδώ και καιρό, αλλά όταν είσαι ερωτευμένος είτε δε βλέπεις κάποια πράγματα καθαρά, είτε ευελπιστείς ότι κάτι, με κάποιο μαγικό τρόπο, θα αλλάξει. Δεν τους στεναχώρησε, δεν τους έκανε να τσακωθούν, δεν αντάλλαξαν βαριά λόγια ή υβριστικές κουβέντες. Απλώς, αποφάσισαν να χωρίσουν τους δρόμους τους πολιτισμένα, με ευγένεια, ευπρέπεια και κυρίως αξιοπρέπεια. Όλα όσα χαρακτήριζαν τη σχέση αλλά και τους ίδιους για τόσο καιρό. Έτσι, οι δρόμοι τους χώρισαν μα τα συναισθήματα δεν έφυγαν.
Αν αναγνώρισες τον εαυτό σου στο πιο πάνω σενάριο, ίσως κι εσύ ανατωτήθηκες πολλές φορές, πού πάει η αγάπη ότι έρθει ο χωρισμός. Για να λύσουμε αυτό το αιώνιο ερώτημα, ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα που παίρνουμε σ’ αυτή τη ζωή είναι η απώλεια μιας αγάπης και η συνειδητοποίηση ότι αγαπήσαμε λιγότερο από όσο αγαπηθήκαμε ή αγαπηθήκαμε λιγότερο από όσο αγαπήσαμε. Κι αυτό από μόνο του είναι μεγάλο κέρδος για τη μετέπειτα πορεία μας. Όταν το πάρουμε απόφαση και το αποδεχτούμε, θα περάσουμε στο επόμενο στάδιο: Εκείνο της αναγνώρισης ότι η αγάπη δεν μπορεί να ξεχαστεί ή να ξεριζωθεί, δε λειτουργεί όπως στον ηλεκτρονικό υπολογιστή που «ξε-γίνεται» αν πατήσουμε undo. Παρόλο που στην προσπάθειά τους φίλοι και γνωστοί μας θα μάς δώσουν αυτή τη συμβουλή (πάει, τελείωσε, ξέχασε, πάρτ’ ο απόφαση χωρίσατε), το να πιέσουμε τον εαυτό μας νωρίτερα από όταν είμαστε έτοιμοι, δε θα φέρει κανένα θετικό πρόσημο.
Ο χωρισμός είναι από μόνος του μια συνθήκη άκρως επίπονη, καθώς επιφέρει και μια μεγάλη αλλαγή στη ρουτίνα και την καθημερινότητά μας. Και για να ξεπεραστεί, πρέπει να διέλθουμε από όλα τα στάδια του πένθους και σταδιακά να περάσουμε από το μαζί στο χωρίς. Η μόνη παρήγορη σκέψη όταν βρισκόμαστε στη δίνη των αρνητικών συναισθημάτων είναι η παραδοχή ότι η αγάπη που ζήσαμε δε χάνεται. Όταν πάψουμε να είμαστε δυάδα και γίνουμε μονάδα, είναι πια καιρός να την ανακατευθύνουμε. Να τη διοχετεύσουμε αλλού. Ίσως έτσι να απαλλαγούμε από μάταια ερωτήματα του τύπου: τι έκανα λάθος, τι πήγε στραβά, εάν αντιδρούσα διαφορετικά θα ήμασταν ακόμα μαζί, γιατί σε μένα, γιατί πάλι;
Οι μεγάλες μας αγάπες, άσχετα από το αν κράτησαν ή όχι, μάς έχουν ωριμάσει. Εξαιτίας αυτών αναπτύξαμε ανθεκτικότητα, ψυχικά αποθέματα και ικανότητα να ξεπερνούμε εμπόδια κι αναποδιές. Συνέχισαν να ζουν μέσα μας και με έναν περίεργο τρόπο, μας προσέφεραν μια πιο προσωπική ματιά στον κόσμο. Κοιτάμε κοινές μας φωτογραφίες, θυμόμαστε μέρη που επισκεφθήκαμε μαζί, φυλλομετράμε άλμπουμ και δώρα, μόνο γιατί πλέον όλα αυτά είναι μια γλυκιά ανάμνηση που γεννά όμορφα συναισθήματα. Κάθε δώρο, κάθε νησί, κάθε ταινία, κάθε φαγητό που μοιραστήκαμε είναι ένα πολύχρωμο κομμάτι της ζωής μας, μια ψηφίδα του παζλ των βιωμάτων μας. Τέλος, καλλιεργήσαμε την πιο βαθιά σχέση, αυτήν με τον εαυτό μας. Αγαπήσαμε εμάς. Όχι με εγωιστικό ή αλαζονικό τρόπο. Αλλά μ΄εκείνον τον τρόπο που βάζει πρώτα τα θέλω και τις ανάγκες μας, που οριοθετεί τους γύρω μας για να περιφρουρήσει τον χαρακτήρα μας.
Ναι, με το τέλος μιας σχέσης, ακόμα και φιλικής, η αγάπη δε χάνεται. Δεν εξαφανίζεται. Είναι ανεξάντλητη, όπως η θάλασσα, βαθιά όπως ο ωκεανός. Απλώς μετουσιώνεται σε κάτι άλλο. Αλλάζει φιγούρα και προσανατολισμό, στρέφεται σε μας και στην ίδια μας την ύπαρξη. Εξακολουθεί να ομορφαίνει τη ζωή μας, να τής δίνει φως, ενέργεια, λόγο ύπαρξης. Γιατί, αλήθεια, μέσα από τον πόνο, το μυστήριο, την απώλεια, αγαπάμε με τρόπο πιο δυνατό, όμως όταν θεραπευτούμε από αυτά, βρίσκουμε τον τρόπο να αγαπάμε αιώνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου