Αυτό που Αναδύεται πρώτα είναι η Αντίληψη της Δραστηριότητας, της Διαφοροποίησης. Όσο η Αντίληψη Αντανακλά την Ακινησία της Ουσίας, Αντιλαμβάνεται την Ουσία. Είναι Αυτοσυνειδησία.
Όταν η Αντίληψη συλλαμβάνει την Διαφοροποίηση αναδύονται τα φαινόμενα της ύπαρξης. Ενώ, όλα αυτά, είναι μονάχα δραστηριότητες, φαινόμενα, καθώς η Αντίληψη απορροφιέται στα φαινόμενα, σταματά να τα βλέπει σαν απλές δραστηριότητες της Ουσίας, παροδικά φαινόμενα, και τα βιώνει σαν απόλυτες ξεχωριστές πραγματικότητες.
Όταν η Αντίληψη Αντιλαμβάνεται Άμεσα την Πραγματικότητα, χωρίς επεξεργασία, Αντιλαμβάνεται την Ενότητα της Ύπαρξης, Βιώνει την Φωτεινή Όψη της Ύπαρξης, «Κατοικεί» στις Ουράνιες Περιοχές.
Όταν η Αντίληψη δεν περιορίζεται σε αυτό που συμβαίνει, αλλά επεξεργάζεται, διορθώνει, συμπληρώνει, φτιάχνει μια εικόνα της Πραγματικότητας στο νοητικό πεδίο. Δομεί ένα νοητικό πυρήνα ύπαρξης στο νοητικό πεδίο και χτίζει γύρω του ένα εγώ, που συντίθεται από προσωρινά χαρακτηριστικά, μια προσωπικότητα. «Κατοικεί» στους τρεις κατώτερους κόσμους, σαν νους, ψυχή, ή ενσωματωμένη οντότητα, ανάλογα την καθαρότητα της ύπαρξής του.
Αν τα όντα που ενσωματώνονται στη γη θυμούνταν την πορεία τους στην ύπαρξη, στις διαδοχικές ζωές, και την επάνοδό τους ξανά και ξανά στον υλικό κόσμο, όπου τα δένει η επιθυμία, θα πάθαιναν σύγχυση, ή θα τρελαίνονταν. Ευτυχώς δεν μένει τίποτα από τις προσωρινές προσωπικότητες. Η Φύση λειτουργεί πάντα με σοφό τρόπο.
Κι έτσι έρχονται τα όντα στη γη, αγνοώντας την Ουσία μέσα στην Οποία Υπάρχουν, αγνοώντας τι είναι πραγματικά, αγνοώντας την ύπαρξη των ανώτερων κόσμων που διασχίζουν για να φτάσουν στη γη, και στους οποίους αποσσύρονται περιοδικά για να ξαναέρθουν πάλι στην γη.
Ο Κόσμος της Σκιάς, του Νου, της Ψυχής, της Ύλης, είναι στις χαμηλότερες βαθμίδες της ύπαρξης. Κι από όλους αυτούς τους κόσμους, ο κόσμος της ύλης είναι ο πιο σκοτεινός
Στον Κόσμο της Σκιάς και στο πιο σκοτεινό μέρος, οι άνθρωποι χτίζουν πολιτισμούς, αυτοκρατορίες, κατακτούν το σύμπαν… μόνο που δεν βλέπουν ότι βρίσκονται στο σκοτεινό μέρος.
Είναι σίγουρο ότι στα εκατομμύρια γαλαξίες που απλώνονται στο σύμπαν υπάρχουν όντα με πολύ (πολύ) υψηλότερη νοημοσύνη από αυτή των ανθρώπων της γης, που έχουν αναπτύξει αληθινούς πολιτισμούς, κι όπου συμβαίνουν πολύ σημαντικότερα γεγονότα από αυτά που συμβαίνουν στη γη…
Οι ανόητοι γήινοι, επειδή είναι ουσιαστικά απομονωμένοι στον πλανήτη τους, και δεν έχουν πληροφορίες από το εξώτερο σύμπαν, πιστεύουν (λόγω έλλειψης νοημοσύνης και φαντασίας) ότι είναι μοναδικοί στο σύμπαν, ότι η γη είναι το κέντρο του σύμπαντος κι ότι ό Όποιος Θεός Υπάρχει ασχολείται μόνο με αυτούς εδώ κάτω και τον ασήμαντο πλανήτη τους. Καμαρώνουν για τον υπανάπτυκτο πολιτισμό της σαβούρας που δημιούργησαν, για την φιλοσοφία της ηλιθιότητας, για την πολιτική της βίας, για την δικαιοσύνη της διαμάχης, για την τέχνη της φλυαρίας, και δεν βλέπουν τα χάλια τους επειδή δεν έχουν μέτρο σύγκρισης με άλλους πολιτισμούς στο σύμπαν…
Αυτοί όμως που γνωρίζουν, κι έχουν μέτρο σύγκρισης, με τους αμέτρητους πολιτισμούς που έχουν αναπτυχθεί στο σύμπαν, δεν μπορούν παρά να έχουν «κατανόηση» για την ανοησία των ανθρώπων.
Αν ο κόσμος της γης και το ανθρώπινο είδος ήταν κάτι σημαντικό, κι αν ο πολιτισμός των ανθρώπων δεν ήταν πολιτισμός της βαρβαρότητας, ίσως άξιζε να ασχοληθούμε με την γη και τις ανθρώπινες κοινωνίες. Τελικά όμως δεν αξίζει τον κόπο… Έτσι το μόνο που μένει είναι απλά να μιλήσουμε για την Αλήθεια… κι όσοι μπορούν θα καταλάβουν.
Μονάχα Όσοι Ζουν την Αλήθεια, Είναι Αλήθεια, κι έχουν Δικαίωμα να Μιλούν για την Αλήθεια. Μονάχα οι Δίκαιοι έχουν Δικαίωμα να Μιλούν για το Δίκαιο. Μονάχα οι αληθινοί άνθρωποι έχουν Δικαίωμα να λένε «είμαστε άνθρωποι».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου