Ο ουρανός; Που αλλάζει χρώματα για να την εντυπωσιάσει;
Ή η θάλασσα; Που σπρώχνει τα νερά της για να την ακούσει;
Η Θάλασσα
Την ημέρα είναι τόσο φωτεινή που ψάχνεις να βρεις που ακριβώς τελειώνει, και που ακριβώς την αγγίζει ο ουρανός.
Αγωνίζεται καθημερινά να δείξει το μεγαλείο της.
Κάποτε τσακίζοντας τα πάντα στο διάβα της, άλλοτε μένοντας εντελώς ακίνητη για ώρες. Ελπίζοντας ότι θα την δει…θα την νιώσει.
Θα πάρει ένα μικρό ίχνος από την απέραντη προσμονή που νιώθει για να τον συναντήσει. Που σκορπάει τον εαυτό της χιλιόμετρα βαθιά λες και θα τον φτάσει ποτέ.
Και με φόρα σηκώνει κάθε φορά τα κύματα της, το σώμα της, μπας και καταφέρει να τον αγγίξει, έστω και μόνο μία στιγμή.
Τόσο πολύ ανάγκη έχει που είναι λες και υπάρχει εξαιτίας του.
Και χαίρεται τόσο που βλέπει τα πουλιά να την ακουμπάνε…γιατί έχουν ακουμπήσει πρώτα αυτόν.
Ο Ουρανός
Που εμφανίζει τον ήλιο σιγά σιγά, μήπως και καταλάθος την ξυπνήσει.
Προσπαθεί τόσο να της δείξει την δύναμη του, που κάποτε άθελα του την ταράζει.
Και όταν ντρέπεται, σκεπάζεται από σύννεφα για να μην τον βλέπει.
Μην δει την αδυναμία που του προκαλεί και την χάσει.
Πόσο χαίρεται που την βλέπει καθημερινά. Που έστω και από μακριά μπορεί να την θαυμάσει.
Και αυτή πότε λες να καταλάβει ότι η βροχή του είναι κλάμα…γιατί δεν καταφέρνει να ενωθεί μαζί της.
Που ο μόνος τρόπος να της φωνάξει για να τον ακούσει είναι με έναν κεραυνό…και ο μόνος τρόπος να της τραβήξει την προσοχή είναι με μία αστραπή.
Και όταν νυχτώνει, της βγάζει το φεγγάρι για να μην φοβηθεί το σκοτάδι.
Αγωνίζεται ασταμάτητα να την κρατήσει στο φως, λες και το σκοτάδι θα τους καταβροχθίσει.
Και δεν φοβάται για τον ίδιο. Για αυτήν τρέμει.
Μήπως και ξημερώσει μία μέρα και δεν την βρει εκεί…ύστερα ποιο νόημα θα έχει να αγκαλιάζει την γη, εάν αυτή δεν είναι μέσα;
Θα τα καταφέρουν ποτέ λες; Να αγγίξουν ο ένας τον άλλον;
Ή θα χαθούν προσπαθώντας;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου