Ο ταπεινός δεν φοβάται την πιθανότητα να σφάλλει

Ὁ ταπεινός δέν φοβᾶται τήν πιθανότητα νά σφάλλει: Φοβᾶται τήν πιθανότητα νά σφάλλει καί ἐθελοτυφλεῖ ἔναντι αὐτῆς, ἐκεῖνος πού νιώθει ὅτι διατρέχει κίνδυνο ἐάν δέν ἔχει σωστή γνώμη. Καί πείθει τόν ἑαυτό του ὅτι «ἔχει δίκαιο», ἐπειδή πρέπει νά εἶναι ἔτσι, γιά νά μή κινδυνεύει, ὁ ἴδιος καί ὅ,τι­ ὅσοι ἐξαρτῶνται ἀπ’αὐτόν.

Συνδέεται τούτη ἡ στάση μέ τήν ἀνάγκη ἐλέγχου καί τήν ἀνωριμότητα.

Ὁ ταπεινός, σέ ὅποιο στάδιο τῆς ἐξελίξεώς του, ἐπιδεικνύει Ἐμπιστοσύνη. Καί σ’ αὐτό τό σημεῖο θά μποροῦσε νά ἐκκινήσει ἄλλη μία τεράστιας ση­μασίας συζήτηση, ἀπό τό ἐρώτημα: «Ἐμπιστοσύνη σέ ποιόν;» Θ’ἀποτολμήσω νά καταγράψω ἐπιγραμματικῶς τίς δικές μου θεωρητι­κές ἀπαντήσεις:

Ἡ ὥριμη ταπεινή ψυχή, ἐμπιστεύεται τήν Πηγή της, τόν εαυτό της καθ’ὅσον τήν ἀφορᾶ, τό πεπρωμένο της (:τό γενεθλιακό της Σχέδιο) καί τίς ἐπιλογές της.

Καί δέν φοβᾶται τήν ὅποιαν ἔκβαση, θεωρῶντας τόν ἑαυτό της, τούς πάντες καί τά πάντα ὡς μέρη τοῦ Ὅλου.

Ὅλοι εἶναι σημαντικοί ἀφοῦ ἔχουν ἕνα μέρος στό Σχέδιο καί μιά θέση στήν Ἑκδήλωση. Καί οὐδείς εἶναι τόσο σημαντικός πού νά συμβαίνει καταστροφή γιά τό Ὅλον ἐάν σφάλλει ἤ ἐάν πάθει ἤ ἐάν τοῦ συμβεῖ ὁ,τιδήποτε.

Ἡ ἀνώριμη, ἡ νεαρή, ταπεινή ψυχή, εἶναι ταπεινή ἐπειδή γεννήθηκε καί μεγαλώνει σ’ἕνα περιβάλλον ἀνθρώπινο, σέ μιάν ἀνθρώπινη κοινότητα (ὄχι μόνον οἰκογένεια ἀλλά κοινωνία), πού προστατεύει τά νεαρά καί τ’ ἀδύναμα μέλη της, πού καλύπτει τίς παντοειδεῖς ἀνάγκες των, θέτοντας ὅρια καί κανόνες μέ Ἀγάπη ­και Σοφία.

Ἴσως γι’αὐτό εἶναι τόσο σπάνια ἡ ταπεινότητα στούς ἀνθρώπους στίς μέρες μας.

(Ταπεινότητα ἔχουν τά παιδιά, κάθε ἐξελικτικῆς ἡλικίας, μέχρι νά κα­ταφέρει ἡ «ἐκπαίδευση» τῶν μεγάλων, ν’ ἀλλάξει τά φῶτα τους!)