Πόσοι άνθρωποι στην ίδια διαδρομή, στο ίδιο σημείο, την ίδιο στιγμή, χαμένοι στους κόσμους τους στέκονται σ’ εκείνα που τους χωρίζουν και ξεχνούν εκείνα που τους ενώνουν.
Πόσοι άνθρωποι αφημένοι στα στερεότυπά τους, δεν κοιτούν στο πλάι τους, γιατί “τι δουλειά έχω εγώ με..”
Ξέρεις τι ενώνει δυο κόσμους ολότελα διαφορετικούς;
Η αναζήτηση εκείνου του χαμόγελου, του πιο αληθινού.
Στο τέλος της μέρας, στον ίδιο σταθμό περιμένεις το βαγόνι σου.
Κι αν είσαι τυχερός, ο προορισμός σου, θα είναι ένας άνθρωπος.
Ένας άνθρωπος που μπροστά του θα μπορείς να είσαι ελεύθερα ο εαυτός σου.
Ένας άνθρωπος που θα σε δει και τσακισμένο, και τσαλακωμένο, και σπασμένο και δεν θα τεντώσει το δάχτυλό του να σε κρίνει.
Ένας άνθρωπος που θα μοιραστείς ένα φαγητό κι ένα κρασί, δυο κουβέντες, ένα γέλιο, ένα δάκρυ, και δεν θα έχει σημασία ούτε το πριν, ούτε το μετά.
Ούτε τα πτυχία, ούτε η καταγωγή. Ούτε τα στερεότυπα, ούτε οι προσδοκίες.
Στο τέλος της μέρας, όλοι αναζητούμε εκείνη την αγκαλιά, που δεν σε πνίγει, μα γίνεται το σπίτι σου κι ο λόγος να ανυπομονείς να γυρίσεις.
Την επόμενη φορά, στο επόμενο βαγόνι, χαμογέλα.. κι εσύ με τον Τσόμσκι κι εσύ με το Tik Tok.. συνεπιβάτες στην ίδια ζωή είστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου