Είναι δύσκολη απόφαση η μοναξιά, κυρίως, όταν συνοδεύεται από αξιοπρέπεια.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι όντως αξιοθαύμαστοι, διότι κάνοντας τον απολογισμό τους διαπιστώνουν ότι δε μπορούσαν να κάνουν κάτι παραπάνω. Τα έζησαν όλα μέχρι εκεί που άντεχαν, ως εκεί που μπορούσαν. Δεν έχουν καθόλου τύψεις ή ενοχές για το παρελθόν. «Ό,τι έγινε, καλώς γινομένο, θα σου πουν. Μην τα σκαλίζεις όλα»
Θα τους ακούσεις συχνά να λένε ότι βαρέθηκαν να γοητεύονται κι ύστερα να απογοητεύονται . Τους κούρασε το γεγονός ότι δένονται κι ύστερα μένουν μόνοι. «Δε χρειαζόμαστε άλλες εφήμερες σχέσεις, σου λένε.» Αλλά πώς γίνεται να ξέρεις αν κάτι θα κρατήσει ή όχι αν δεν επενδύσεις πρώτα σε αυτό;
Πώς γίνεται να ξέρεις αν σου ταιριάζει αν δεν το ρουφήξεις ως το μεδούλι;
Ίσως κρίνουν λόγω της εμπειρίας που βαραίνει τις πλάτες τους. Ίσως πάλι και να δυσκολεύονται να διαχειριστούν μια ακόμα αποτυχία, όπως λένε χαρακτηριστικά. Ίσως και να φοβούνται ότι θα βγουν από τη ζώνη ασφαλείας τους.
Ενδεχομένως και να συνήθισαν να ζουν αγκαλιά με τη μοναξιά τους. Ποιος ξέρει…
Σίγουρα δε μπορεί να τους αποκαλέσει κανείς δειλούς. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι πολύ σκεπτικιστές. Έμαθαν να τα ζυγίζουν όλα στη ζωή τους και φοβούνται τα λάθη, εκείνα τα κοινωνικώς κατακριτέα λάθη, με αποτέλεσμα να μη νιώθουν ελεύθεροι.
Πιο πολύ παγιδευμένοι μοιάζουν, παγιδευμένοι κι αξιοπρεπείς. Λες και τιμωρούν τον εαυτό τους. Σαν να χόρτασαν τις χαρές, σαν να τους φτάνουν και μένουν εκεί αποστασιοποιημένοι κι εγκρατείς.
Μα η ζωή είναι μια κι είναι κρίμα να μην την ζεις, να την αφήνεις να σε προσπερνά. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ίσως στη θέση τους να άφηνα τη ζωή να με παρασύρει για ένα ακόμα ταγκό, το ταγκό της ωριμότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου