Να αγαπάς εκείνους που μέσα στο σκοτάδι, βλέπουν φως

Θαυμάζω τους ανθρώπους που μέσα σε σκοτεινές μέρες, βρίσκουν το Ερεβοκτόνο φως μέσα τους. Ξυπνάνε, ακούνε τίς λέξεις πόλεμος, φόνος, βιασμός, απελπισία, ακρίβεια, πόνος, κλάμα, απόγνωση και δεν τους παίρνει από κάτω. Δεν κάθονται στο πάτωμα περιμένοντας την επόμενη καταστροφή.

Συναισθάνονται, δεν είναι αναίσθητοι, καταλαβαίνουν, δεν είναι αδιάφοροι, μετράνε τις δυνάμεις τους και βοηθάνε σε αυτό που μπορούν, όπως μπορούν και μετά σηκώνονται και προχωράνε.

Σιγομουρμουράνε ένα τραγούδι, βρίσκουν έναν ρυθμό που να μην φέρνει δάκρυα στα μάτια, και συνεχίζουν να προχωράνε.

Δεν λένε μεγάλα λόγια, δεν σηκώνουν παντιέρα υπεράσπισης και συμπόρευσης μ’ όλα τα δεινά της γης. Είναι ουσιαστικά παρόντες στην ανάγκη αλλά συνειδητά απόντες από την ανθρωποφαγία και όλα εκείνα τα φαινόμενα του σήμερα, που με τρομάζουν κομματάκι παραπάνω κι από την τρέλα του πολέμου.

Δεν αναζητούν πλευρές, δεν χωρίζουν τους ανθρώπους τους σε “από δω” και “από κει” και το κυριότερο, δεν ξεστομίζουν εύκολα “κατηγορώ” και δεν τεντώνουν το δάχτυλο. Δεν τους πάει η μάζα από τη μια, και δεν θέλουν να τραβάνε την προσοχή μόνο και μόνο για εκείνα τα 5 λεπτά της δημοσιότητας.

Να τους αγαπάς λίγο παραπάνω αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί στις πιο σκοτεινές στιγμές, στα πιο βαθιά σκοτάδια μιας καθημερινότητας που μόνο εύκολη δεν τη λες, βρίσκουν έναν τρόπο όχι μόνο να χαμογελούν, αλλά να κάνουν και τους ανθρώπους γύρω τους να χαμογελούν!

Δεν είναι απλά από τη φύση τους αισιόδοξοι άνθρωποι, είναι πεισματικά από απόφαση αισιόδοξοι... είναι ο δικός τους τρόπος αντίστασης!