Δεν πρέπει να τρομάζετε όταν κάποια θλίψη ορθώνεται μπροστά σας, ακόμα κι αν είναι πιο τρανή απ' όλες τις θλίψεις που περάσατε ως τα σήμερα, όταν μια ανησυχία, όμοια με φως και συννεφοσκιά, περνάει πάνω απ' τα χέρια σας και πάνω από κάθε σας πράξη.
Πρέπει να σκεφτόσαστε, τότε, πως κάτι γίνεται εντός σας, πως η ζωή δεν σας ξέχασε, πως σας κρατάει στα χέρια της και δεν θα σας παρατήσει.
Γιατί θέλετε να διώξετε από τη ζωή σας κάποιες ανησυχίες, κάποιους πόνους, κάποιες βαρυθυμίες, ενώ δεν ξέρετε τι έργο πραγματώνουν μέσα σας; Γιατί να αυτοβασανιζόσαστε με το ερώτημα: από πού έρχονται όλ' αυτά και πού πηγαίνουν; Μια και ξέρετε καλά πως βρισκόσαστε πάνω στην εξέλιξή σας και πως, πάνω απ' όλα, ένα ποθείτε: να μεταμορφωθείτε.
Αν κάτι εντός σας μοιάζει αρρωστιάρικο, αναλογιστείτε τότε πως η αρρώστια είναι ένα μέσο για να λυτρωθεί ο οργανισμός από ό,τι του είναι ξένο κι ενάντιο· πρέπει, λοιπόν, να βοηθήσετε την αρρώστια αυτή ν' ακολουθήσει την πορεία της ως το τέλος. Έτσι μονάχα θα μπορέσει κι ο οργανισμός να συνεχίσει την προοδευτική εξέλιξή του».
Πρέπει να 'σαστε υπομονετικός, όπως οι άρρωστοι, και γεμάτος εμπιστοσύνη, όπως εκείνοι που βρίσκονται σε ανάρρωση· γιατί ίσως να 'σαστε και τα δυο. Και κάτι παραπάνω: είσαστε και γιατρός και πρέπει εσείς ο ίδιος να νοιαστείτε για τη γιατρειά σας. Σ' όλες όμως τις αρρώστιες υπάρχουν μέρες που ο γιατρός ένα μονάχα μπορεί: να περιμένει. Και αυτό, ίσα-ίσα, πρέπει όσο είσαστε γιατρός του εαυτού σας, να κάνετε τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου