Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής;

Η σημασία της ζωής είναι το ζην. Ζούμε άραγε, αξίζει να τη ζούμε τη ζωή, όταν υπάρχει φόβος, όταν όλη μας η ζωή έχει εκπαιδευτεί στη μίμηση, στην αντιγραφή; Ζούμε άραγε όταν ακολουθούμε μια αυθεντία; Ζείτε άραγε όταν ακολουθείτε κάποιον, ακόμα κι αν είναι ο καλύτερος άγιος ή ο καλύτερος πολιτικός ή ο καλύτερος λόγιος;

Αν παρατηρήσετε τις συνήθειές σας, θα διαπιστώσετε ότι το μόνο που κάνετε είναι να ακολουθείτε τον τάδε και τον δείνα. Τούτη την πρακτική την ονομάζουμε «ζην» κι ύστερα στο τέλος αναρωτιέστε «Τι σημασία έχει η ζωή;». Για εσάς η ζωή δεν έχει καμία σημασία πλέον· η σημασία έρχεται μονάχα όταν παραμερίζετε τις αυθεντίες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να παραμερίσει κανείς μια αυθεντία.

Τι σημαίνει λύτρωση απ’ τις αυθεντίες; Μπορείτε να παραβιάσετε έναν νόμο. Δεν είναι λύτρωση απ’ την αυθεντία αυτό το πράγμα. Όμως, είναι λύτρωση η κατανόηση της όλης διαδικασίας, πώς ο νους δημιουργεί την αυθεντία, πόσο πολύ μπερδεμένοι είμαστε που θέλουμε να βεβαιωθούμε ότι ζούμε τη σωστή ζωή. Επειδή θέλουμε να μας λένε πώς να ενεργούμε, μας εκμεταλλεύονται διάφοροι γκουρού, του πνεύματος και της επιστήμης. Δεν γνωρίζουμε τη σημασία της ζωής όσο αντιγράφουμε, μιμούμαστε, ακολουθούμε.

Πώς είναι δυνατόν να γνωρίζει κανείς τη σημασία της ζωής όταν το μόνο που επιζητεί είναι η επιτυχία; Αυτή είναι η ζωή μας· θέλουμε επιτυχία, θέλουμε απόλυτη ασφάλεια μέσα μας και γύρω μας, θέλουμε κάποιον να μας πει ότι τα πάμε καλά, ότι έχουμε επιλέξει το σωστό μονοπάτι που οδηγεί στη σωτηρία… Η ζωή μας όλη περιορίζεται στο να ακολουθούμε μια παράδοση, την παράδοση του χθες ή χιλιάδων ετών, και στο να μετατρέπουμε κάθε εμπειρία σε αυθεντία, ώστε να μας βοηθήσει να επιτύχουμε κάτι.

Συνεπώς, δεν γνωρίζουμε τη σημασία της ζωής. Γνωρίζουμε μόνο τον φόβο –τον φόβο για το τι θα πει κάποιος, τον φόβο του θανάτου, τον φόβο ότι δεν θα αποκτήσουμε όσα επιθυμούμε, τον φόβο ότι θα κάνουμε κάτι κακό, τον φόβο ότι θα κάνουμε κάτι καλό. Ο νους είναι τόσο μπερδεμένος, εγκλωβισμένος στη θεωρία, ώστε είμαστε ανίκανοι να περιγράψουμε τη σημασία που αποδίδουμε στη ζωή.

Η ζωή είναι κάτι εκπληκτικό. Όταν ρωτά κανείς «Τι σημασία έχει η ζωή;», ζητά έναν ορισμό. Το μόνο που θα κατέχει είναι τον ορισμό, τις ξερές λέξεις, όχι τη βαθύτερη σημασία, τον εκπληκτικό πλούτο, την ευαισθησία στην ομορφιά και την απεραντοσύνη του ζην.

Μεταμορφώνοντας τον εαυτό σας μεταμορφώνετε τον κόσμο

Η μεταμόρφωση του κόσμου έρχεται με τη μεταμόρφωση του εαυτού, επειδή ο εαυτός αποτελεί προϊόν και κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης στη συνολική πορεία της. Για να μεταμορφώσετε τον εαυτό σας είναι απαραίτητη η αυτογνωσία· δίχως τη γνώση του τι είστε λείπει η βάση για ορθή σκέψη, και δίχως τη γνώση του εαυτού είναι ανέφικτη η μεταμόρφωση.

Γιατί να αλλάξετε τώρα;

Δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στους μεγάλους και στους μικρούς, αφού κι οι δυο είναι δεσμώτες των επιθυμιών τους και της ικανοποίησής τους. Η ωριμότητα δεν είναι ζήτημα ηλικίας· έρχεται με την κατανόηση. Το φλογερό ερευνητικό πνεύμα μπορεί να ξυπνά πιο εύκολα στους νέους, διότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι έχουν κακοποιηθεί απ’ τη ζωή, οι συγκρούσεις τούς έχουν φθείρει, ενώ ο θάνατος στις διάφορες μορφές του καραδοκεί. Τούτο δεν σημαίνει ότι είναι ανίκανοι για συνειδητή διερεύνηση, παρά μόνο ότι είναι πιο δύσκολο γι’ αυτούς.

Πολλοί ενήλικες είναι ανώριμοι και συχνά παιδιαρίζουν, γεγονός που συντελεί στη σύγχυση και στη δυστυχία του κόσμου. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι ευθύνονται για την επικρατούσα οικονομική και ηθική κρίση· και μια από τις θλιβερές αδυναμίες μας είναι ότι θέλουμε κάποιος άλλος να δράσει εκ μέρους μας και να αλλάξει τη ροή της ζωής μας. Περιμένουμε απ’ τους άλλους να εξεγερθούν και να χτίσουν απ’ την αρχή, ενώ εμείς παραμένουμε αδρανείς μέχρι να σιγουρευτούμε για το αποτέλεσμα.

Την ασφάλεια και την επιτυχία κυνηγάμε οι περισσότεροι, κι ο νους που αναζητεί την ασφάλεια, που ποθεί την επιτυχία δεν είναι ευφυής και, ως εκ τούτου, δεν είναι ικανός για ενιαία δράση. Η ενιαία δράση είναι εφικτή μονάχα όταν έχει κανείς επίγνωση της διαμόρφωσής του, των φυλετικών, εθνικών, πολιτικών και θρησκευτικών προκαταλήψεών του, δηλαδή μονάχα όταν συνειδητοποιεί ότι οι συνήθειες του εαυτού είναι πάντοτε διαχωριστικές.

Η ζωή είναι ένα βαθύ πηγάδι. Μπορεί να πάει κανείς σε αυτό με μικρούς κουβάδες και να τραβήξει λίγο νερό ή μπορεί να πάει με μεγάλα δοχεία και να αντλήσει άφθονο νερό που θα τον θρέψει και θα τον συντηρήσει. Τα νιάτα είναι η ηλικία της διερεύνησης, του πειραματισμού με τα πάντα. Το σχολείο πρέπει να βοηθά τους νέους του να ανακαλύπτουν την έφεσή τους και τις ευθύνες τους, και να μην παραγεμίζει τα μυαλά τους με γεγονότα και τεχνικές γνώσεις. Πρέπει να είναι το πρόσφορο έδαφος στο οποίο μπορούν να μεγαλώσουν χωρίς φόβο, ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι.