Η ζωή δεν πρέπει να καθορίζεται από κανένα τραύμα, αλλά από την ουσία που υπάρχει μέσα μας

Δεν υπάρχει κανένας μας που δεν έχει υποστεί τραύμα σε οποιοδήποτε επίπεδο.

• Σωματικό

• Συναισθηματικό

• Ψυχικό

• Νοητικό

Τραύματα από την παιδική, από την εφηβική ηλικία, ακόμα κι από την ενήλικη ζωή μας. Από εμπειρίες, από λάθος ή σωστούς ανθρώπους, από σχέσεις, ακόμα και τραύματα από θραύσματα κι απόηχους άλλων ανθρώπων κοινωνιών και καταστάσεων.

Παρατηρούμε πως παρόμοιες φαινομενικά καταστάσεις πληγώνουν βαθιά κάποιους από εμάς, ανεπαίσθητα κάποιους άλλους, άλλοι τα ξεπερνάμε, άλλους μας καθορίζουν και μας καθηλώνουν.

Τι είναι αυτό το συστατικό άραγε που το ίδιο γεγονός κάποιους τους γονατίζει και τους στιγματίζει, άλλους δεν τους αγγίζει, κι άλλους τους δυναμώνει;

«Τα γεγονότα καθεαυτά είναι απρόσωπα και αδιάφορα. Και οι άνθρωποι ταράζονται όχι απ’ αυτά που συμβαίνουν, αλλά από την άποψή τους γι’ αυτά που συμβαίνουν» – Επίκτητος

Η ερμηνεία των γεγονότων είναι σίγουρα μια πολυπαραγοντική διαδικασία, η οποία ίσως είναι δύσκολο να δουλευτεί σε κάθε ένα από τα συστατικά της. Αυτό όμως που μπορεί να μας βοηθήσει είναι η πεποίθηση και γνώση πως κάθε άνθρωπος μπορεί να βιώσει διαφορετικά, κάθε εξωτερικό ερέθισμα. Με αυτή την παραδοχή, εφόσον άλλοι μπορούν να το κάνουν αυτό, ενδεχομένως μπορούμε και εμείς αλλά και όλοι.

Το κλειδί βρίσκεται στο να αναβαθμιστεί το κάθε τι ως ένα εργαλείο και ευκαιρία αυτογνωσίας και αυτεπίγνωσης. Να αποφύγουμε δηλαδή την προσκόλληση στο δύσκολο γεγονός. Να θυμόμαστε να μην ζούμε την ζωή μας «μέσα από αυτό». Τουναντίον, να το αξιοποιήσουμε ως ένδειξη και κατεύθυνση μιας εσωτερικής μας ανάγκης η οποία μας καλεί να την συναντήσουμε, να την ακούσουμε, να την δούμε κι αν εφικτό να την θεραπεύσουμε αλλά και να μάθουμε κάτι από αυτήν.

Σίγουρα πολλές φορές δεν είναι εύκολο, όμως ακόμα κι αν δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε, αυτό που είναι σημαντικό είναι να μάθουμε να ζούμε «με αυτό», κι όχι «μέσα από αυτό».

Σε πολλές διδασκαλίες αναφέρεται πως δεν υπάρχει τίποτα το οποίο έρχεται στον δρόμο μας δίχως να ενέχει την δυνατότητα να μας μάθει κάτι ή να μας εξελίξει. Δίχως να ενέχει την «εν δυνάμει» διαθέσιμη πλην ίσως κρυμμένη βοήθεια, ώστε να μετακινηθούμε σε έναν διαφορετικό δρόμο ή τρόπο ύπαρξης. Αυτό που μας καθορίζει και μας καθηλώνει δεν είναι το γεγονός ή το τραύμα, αλλά η ερμηνεία και η προσκόλληση σε αυτό.

Χωρίς να είναι πάντα εύκολο, αν βρούμε, με το κατάλληλο θέλημα και πρόθεση, την δύναμη να το δούμε ως αλλαγή μονοπατιού ή μάθηση, τότε σίγουρα θα έχουμε κάνει ένα τεράστιο δώρο στον εαυτό μας:

Την απελευθέρωση από την λέξη «κατάληξη», και την ελευθερία στην επιλογή αυτής της πανίσχυρης λέξης «συνέχισε», αλλά και μιας νέας διαδρομής. Μιας διαδρομής που θα μας θυμίζει αυτή την αναλλοίωτη ουσία μέσα μας, πέρα από τα εξωτερικά πέπλα της προσωπικότητας η οποία πάντα σαν ένα λαμπερός Ήλιος δεν σκιάζεται ποτέ από κανένα σκοτάδι.