Η γραφή. Σφηνοειδής που ξεραίνεται στις πλίνθους.
Μετέωρα ιερογλυφικά στις πυραμίδες. Για αιώνες ατέρμονους ακατάληπτη.
Κάποτε η γραφή μεσολαβούσε μεταξύ ουρανού και γης.
Κάποτε η γραφή ήτανε το προνόμιο των ιερέων....
Να γράφεις.
Ελπίζοντας να ακινητοποιήσεις την στιγμή.
Να γράφεις για μια στιγμή αθανασίας.
Όχι της αθανασίας του ονόματος αλλά της ακινητοποίησης της στιγμής που ρέει.
Κάποτε η γραφή μύριζε φρεσκοτυπωμένο χαρτί. Κάποτε γράφαμε για να το δούμε τυπωμένο. Μεσολαβούσε η λαχτάρα, η προσμονή της εκτύπωσης.
Το να γράφεις σήμερα είναι σαν να εξατμίζεσαι.
Είναι σαν ν' ακουμπάς τα μύχια της ψυχής σου στην οθόνη. Κάθε στιγμή και μια αλλοτρίωση.
Κάθε στιγμή, μια ψίχα απ τη ψυχή σου ξεκολλά,
εφήμερο σημάδι,
σαν το μυγάκι που μόλις για λίγο ζει ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλα,
σ' ένα ποτάμι από τρισεκατομμύρια ήχους, εικόνες, χρώματα,
που χάνεται μες σ' ένα σύμπαν από λέξεις που με την σειρά του καταπίνεται από τις μαύρες τρύπες του καιρού μας..
Να γράφεις όπως να ράβεις μια πληγή που διαρκώς ανοίγει...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου