Το πολύ στο λίγο

Πάντα δεν ήμουν καλός στα μαθηματικά. Ποτέ όμως δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που νοιάζονται μόνο για ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά. Οι δικοί μου υπολογισμοί είναι πως θα βολέψω το πολύ που νιώθω στο λίγο των άλλων.

Αρκετοί από τους Ανθρώπους μου λένε πως είναι σα να έχω φτιάξει έναν κόσμο δικό μου και ζω μέσα σ’ αυτόν. Αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος στιγμές που γαληνεύουν την ψυχή μου και ανθρώπους υπέροχους. Σαφώς υπάρχουν στιγμές που απογοητεύομαι, που πονάω, πονάει η ψυχή μου... και όλες αυτές τις στιγμές που θα μου περάσει από το μυαλό πως ως εδώ ό,τι αγάπησα, αγάπησα κι ό,τι πίστεψα πίστεψα... κάνουν την εμφάνιση τους αυτές οι υπέροχες ψυχές με τσαγανό και αυτά τα συγκλονιστικά βλέμματα που σκέφτομαι δε γίνεται... η ζωή μου μ’ αγαπάει και μ’ αγκαλιάζει ξανά και ξανά! Μονάδα μέτρησης χαράς και ικανοποίησης; Χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά, ψυχή γεμάτη! Τα πιο ωραία μαθηματικά!

Άνθρωποι που σε κοιτάζουν στα μάτια και σου μιλούν μονάχα μ’ ένα βλέμμα, τόσο καθάριο όσο των παιδιών, που σου χαμογελούν μ’ ένα χαμόγελο, που κρύβει τόση ζεστασιά, χωρίς να αρθρώνουν ούτε μια λέξη. Βουβές κραυγές και λόγια τρυφερά και πειράγματα. Η απόλυτη βεβαίωση πως δεν είμαστε μόνοι. Και κάπως έτσι τα σπασμένα κομμάτια ξανακολλούν και δίνουν στο παραμύθι μας καλό τέλος.

Η ζωή είναι παιχνίδι.. πόσο άνθρωπος θα καταφέρεις να μείνεις μεγαλώνοντας και πόση ψυχή δίνεις σε ό,τι αγαπάς! Σκληρή ντόπα η αγάπη…

Είμαι σίγουρος πως οι μυημένοι πιάνουν στον αέρα τι λέω και χαμογελούν...
Οι υπόλοιποι; Ε, διαβάστε Ερεβοκτόνο λίγο παραπάνω.