Το «Πάρθιον βέλος»

Ο όρος «Πάρθιον βέλος» πηγάζει από την στρατηγική των Παρθίων ιππέων στην μάχη και την ιδιαίτερη τεχνική τους στην τοξοβολία. Η Παρθία, χώρα της κεντρικής Ασίας (νοτιοανατολικά της Κασπίας θάλασσας και προς το οροπέδιο του Ιράν), διαδοχικά υποταγμένη στους Ασσύριους, στους Μήδες και στους Πέρσες, ιστορικά συμμάχησε με τους δύο τελευταίους, όταν στράφηκαν εναντίον των Ελλήνων το 480π.Χ. (ναυμαχία της Σαλαμίνας).

Όταν ο Μεγάλος Αλέξανδρος κατέλυσε την αυτοκρατορία των Περσών, απαντώντας στους επεκτατικούς τους πολέμους ενάντια στην Ελλάδα, η Παρθία περιήλθε στην κατοχή των Μακεδόνων.

Λέγεται ότι οι Πάρθιοι ακολουθούσαν συχνά μια ιδιόρρυθμη πολεμική τακτική: κατά τις συγκρούσεις τους οπισθοχωρούσαν, δίνοντας την εντύπωση στους αντιπάλους τους ότι εγκαταλείπουν τη μάχη, ενώ στην πραγματικότητα γύριζαν το σώμα τους εκατόν ογδόντα μοίρες πάνω στ’ άλογά τους και τοξοβολούσαν με εξαιρετική ακρίβεια προς τα πίσω, αντίθετα με τη φορά της κίνησης του αλόγου.

Ο Έλληνας στρατηλάτης, γοητευμένος απ’ την τεχνική τους, θέλησε να τους εντάξει στο στράτευμά του.

Έκτοτε, έμεινε στην ιστορία η έκφραση το «Πάρθιο βέλος», να δηλώνει το ξαφνικό και απροσδόκητο χτύπημα, που πολλές φορές είναι και ύπουλο, είτε προέρχεται από εχθρούς, είτε από άσπονδους φίλους.