Μάλλον η ζήλια είναι αλληλένδετη με τον έρωτα, μάλλον αυτά τα συναισθήματα “πρέπει” να συνυπάρχουν για να κρατούν την φλόγα αναμμένη, μάλλον “χρειάζεται” να βασανίζουν ταυτόχρονα την καρδιά σου για να χτυπά στο κόκκινο, το χρώμα του έρωτα.
Πόσο εύκολα όμως η ζήλια, αυτό το κατά έναν τρόπο φυσιολογικό συναίσθημα, μπορεί να ξεπεράσει τα όρια και να γίνει αρρωστημένο; Πόσο εύκολα μπορούν να ξεπεραστούν οι κόκκινες γραμμές κι από “αλατοπίπερο” της σχέσης, να γίνει δηλητήριο;
Αν η ζήλια συναντηθεί με την ανασφάλεια, γίνεται εμμονή κι η εμμονή σαν μικρόβιο μολύνει ψυχές, μολύνει ανθρώπους, μολύνει σχέσεις. Σαν μικρόβιο πολλαπλασιάζεται και σιγά σιγά καταστρέφει κάθε τι όμορφο, κάθε τι σημαντικό. Αν η ζήλια συναντηθεί με την ανασφάλεια, σαν χημική ένωση δημιουργεί έκρηξη και καταστρέφει τα πάντα γύρω της. Κι εκεί που φοβάσαι μην χάσεις τον άνθρωπό σου, είσαι εσύ ο ίδιος που τον διώχνεις με την συμπεριφορά σου, είσαι εσύ ο ίδιος που τον σπρώχνεις μακριά.
Αν αγαπάς κάτι, άφησέ το ελεύθερο λένε κι ίσως εκεί ακριβώς να βρίσκεται το μυστικό μιας ουσιαστικής σχέσης που θ’ αντέξει στον χρόνο. Από ένα ερμητικά κλειδωμένο σπίτι, όλοι θέλουν να δραπετεύσουν. Φυλακή μοιάζει όσο όμορφα κι αν είναι στολισμένο. Ανοιχτά θα πρέπει να είναι τα παράθυρα, να ξέρει ο άλλος πως μπορεί να φύγει αν το θελήσει. Μα να είναι γεμάτο αγάπη για να μην το θελήσει, αυτό είναι το στοίχημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου