Ο ΙΕΧΩΒΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ ΚΑΤΕΛΥΘΗ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ;

"Ὁ μὲν γὰρ Ἑλληνισμὸς πανταχοῦ τῆς γῆς ἐκταθεὶς καὶ τὰς ἁπάντων ἀνθρώπων ψυχὰς κατασχὼν οὕτως ὕστερον μετὰ τὴν τοσαύτην ἰσχὺν καὶ τὴν ἐπίδοσιν ὑπὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ κατελύθη δυνάμεως".

(Ιωάννης ο Χρυσοστόμος, Λόγος εις τον Μακάριον Βαβύλα και κατά Ιουλιανού, ή κατά Ελλήνων)

Από την εποχή που το ορμητικό και κακόβουλο πνεύμα του Ιεχωβά, του εθνικού θεού ενός σημιτικού λαού της Μεσοποταμίας, μόλυνε τις Eλληνικές αρχέγονες προγονικές κοσμοαντιλήψεις, είχαμε την βάναυση αποκοπή του Ελληνικού λαού από την Οδυσσειακή κοσμοθεώρηση και από τον ηρωικό τρόπο ζωής. Έτσι έγινε η διάρρηξη, η αποκοπή, το σπάσιμο των ριζών του λαού μας από τους ζωογόνους χυμούς του πανάρχαιου Ελληνικού δένδρου. Έτσι διαταράχθηκε η υλική και η πνευματική θέση και σχέση του Έλληνα με τον περιβάλλοντα κόσμο και το Σύμπαν. Ο πνευματικός κόσμος της Ελληνικής ράτσας μπήκε σε ένα ατελείωτο φαύλο κύκλο, σε μια διανοητική καταιγίδα, σε μια βάναυση και αλλόκοτη δηλητηριώδη φρενίτιδα χωρίς τέλος και χωρίς σκοπό.

Τα χαρακτηριστικά του, εκ της Χαλδαιο-Ιουδαίας προερχόμενου, δηλητηρίου, που εισέρρευσε άφθονο στις Ελληνικές φλέβες ήταν: Η υποχρεωτική πίστη σε ένα μοναδικό αλλόκοτο εβραιοχαλδαίο θεό, ξένο προς τις ελληνικές θεολογικές αντιλήψεις. Η γιαχβική αποκλειστικότητα καλλιέργησε στους Έλληνες μία πνευματική και ψυχική μιζέρια και μία ελπιδολάγνα αποχαύνωση, για ένα μέλλον (εγκόσμιο και υπερκόσμιο), που ποτέ δεν ερχόταν. 

Αυτά οδήγησαν το μυαλό του Έλληνα σε ατελείωτες συστηματικές θρησκευτικές αυταπάτες και η νοημοσύνη του αναλώθηκε σε βλακώδεις θεολογικούς γρίφους με την γνωστή γλώσσα της ασυνάρτητης θεολογούσας απεραντολογίας. Τους κατ’ εξοχήν προσγειωμένους Έλληνες τους κατέλαβε ένα, τελείως ανθελληνικό, ντελίριο: η απόσυρση από τα εγκόσμια για τηνκατάκτηση μιας (ανύπαρκτης) μεταθανάτιας ζωής (αναχωρητισμός). Αυτό τους καλούσε να κάνουν ο αρχηγός αυτής της Γιαχβικής θρησκείας λέγοντας: «Δεύτε προς με πάντες οι κεκοπιώντεςκαι πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». Κι πράγματι τους ανάπαυσε καλά. Το πνεύμα των παραπλανημένων και αλλοτριωμένων Ελλήνων στοιχειώθηκε, από την συστηματική θανατολαγνεία που καλλιεργούσε η νέα θρησκεία, με την ταυτόχρονη λατρεία ταριχευμένων πτωμάτων. Έτσι οι ταλαίπωροι Δαναοί παράτησαν την πατροπαράδοτη ενασχόληση με την φιλοσοφία και την επιστήμη, τις τέχνες και τον αθλητισμό, κατήργησαν τα θέατρα και τους Ολυμπιακούς αγώνες και ξεπατώθηκαν, για εκατοντάδες χρόνια, σε ατελείωτες δεήσεις, προσευχές, λιτανείες, παρακλήσεις, κραυγές και γογγυσμούς, μπας και φθάσουν οι φωνές τους στα (ανύπαρκτα) αυτιά ενός αιμοβόρου σημιτικού θεού – τέρατος με την ονομασία Γιαχβέ – Μολώχ.

Όλα τα παραπάνω υποβίβασαν δραματικά την γενική ευφυΐα του Eλληνικού λαού.
Έτσι σήμερα η μέση εξυπνάδα του Eλληνικού λαού υπολογίζεται γύρω στις 80 μονάδες, λίγο πιο πάνω για να μην χαρακτηριστεί τελείως καθυστερημένος.

Αυτό πέτυχαν για τον Eλληνικό λαό.

Ο ευφυέστερος παγκοσμίως λαός, κατάντησε λαός καθυστερημένων δούλων.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ:

ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ.

«Ού ποτε δουλική κεφαλή ιθεία πέφυκεν, άλλ' αιει σκολιή, καυχένα λοξόν έχει, Ούποτε υπό ζυγόν δύσλοφον αυχένα θήσω, ούδ'εί μοι Τμώλος έπεστι κάρη». (Ελεγ. 535 και 985).

Μετάφραση:

«Όσοι γεννήθηκαν και αισθάνονται δούλοι, θα σκύβουν πάντα τα κεφάλια
τους και θα προσκυνούν. Εγώ, ο Έλληνας Θέογνις, δεν θα προσκυνήσω ποτέ,
ακόμα και αν το όρος Τμώλος πέσει πάνω στο κεφάλι μου».
Ποιητής Θέογνις ο Μεγαρεύς (ΣΤ' αι. π.Χ.).